Της Ρένας Δούρου, Περιφερειάρχη Αττικής
Οι σκέψεις αυτές γράφονται στον απόηχο της πρόσφατης παρουσίασης του σχεδιασμού για το έργο της αποκατάστασης και επαναλειτουργίας ενός εμβληματικού χώρου για τη μουσική σκηνή του τόπου, του διατηρητέου Θεάτρου Λυκαβηττού, από την Περιφέρεια Αττικής και την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.
Για όσους από εμάς μεγαλώσαμε πλέον, ο Λυκαβηττός έχει συνδεθεί με τις εφηβικές μας αναζητήσεις: ένα θέατρο νοσταλγικό στις αναμνήσεις μας, συνδεδεμένο συνήθως με μια θρυλική μπάντα, αρκετή ανηφοριά, μπύρες, τη γνωστή καντίνα, και μια καθηλωτική θέα της νυχτερινής Αθήνας. Και με το γνωστό «παρατσούκλι» ο λόφος. Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, υπήρχε στις επιλογές μας για άλλη μία κορυφαία καλοκαιρινή συναυλία και όσες εναλλακτικές μουσικές άντεχε το πορτοφόλι μας. Όσο αθόρυβα πρωταγωνιστούσε, άλλο τόσο αθόρυβα έσβησε ακριβώς μία δεκαετία πριν, παρά τη σταθερή προτίμηση ενός κοινού που μεγάλωνε μαζί του και την ίδια στιγμή ανανεωνόταν. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος κειμένου και με αφορμή μια συντήρηση που δεν έγινε ποτέ στο διατηρητέο κτίσμα, το 2008 έσβησε ένα από τα εμβληματικότερα τοπόσημα της πρωτεύουσας.
Όπως καθετί στη χώρα μας, είχε γίνει ως εφήμερη θεατρική σκηνή μέσα σε ένα ξεχασμένο νταμάρι στον λόφο από την επιμονή της διακεκριμένης Άννας Συνοδινού και για τις ανάγκες του νεοσύστατου τότε Φεστιβάλ Αθηνών στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60. Ωστόσο το κοίλον του περίφημου αρχιτέκτονα Ζενέτου, ένα πρόχειρο λυόμενο θέατρο χωρητικότητας 3.000 θέσεων που μοιάζει με πολύχρωμο κοχύλι, διακρίθηκε και κατέληξε να δεσπόζει μέχρι πρόσφατα τόσο στην ελληνική μουσική σκηνή όσο και στις μετακλήσεις των γνωστότερων ξένων συγκροτημάτων. Η εικόνα των πλέον διάσημων ξένων τραγουδιστών που παρέλασαν διαδοχικά από το γνωστό σε όλους μας «θεατράκι» έκανε γνωστή την Αθήνα διεθνώς ως μια ανήσυχη πόλη, με το πιο ένθερμο κοινό που έφτανε μέχρι τα βράχια και όσο πιάνει το μάτι της σκηνής. Ο Λυκαβηττός μεταμορφώθηκε σε ενεργό πεδίο για τη διαμόρφωση της μουσικής, κυρίως, κουλτούρας της πόλης και την ίδια στιγμή το μόνο πλήρες μουσικό καταφύγιο.
Η άλλη του πλευρά φανερώθηκε ακριβώς όταν σταμάτησε να λειτουργεί εξαιτίας της ανόητης έριδας για τη διαχείρισή του και από την απροθυμία της Πολιτείας για το προφανές. Η πρωτεύουσα έπαψε σχεδόν αμέσως να είναι καλλιτεχνικό διάβα των μεγάλων ονομάτων. Ουδέποτε άλλος χώρος κάλυψε το κενό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ενώ οι καθιερωμένες καλοκαιρινές συναυλίες έμειναν απλώς μετέωρες περιμένοντας μια πρωτοβουλία. Πέρα από ένα ξεχωριστό ιστορικό διατηρητέο μνημείο, ο Λυκαβηττός υπήρξε ο βασικός κρίκος μιας ακμαίας μουσικής βιομηχανίας που αδυνάτισε απότομα. Και μαζί του ένας ολόκληρος δημιουργικός κόσμος που είχε στηθεί χάρη στα καλοκαιρινά ραντεβού πολλών δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας και την άμεση προτίμηση των διάσημων καλλιτεχνικών σχημάτων.
Με την έλευση της κρίσης το 2010 σταμάτησε κάθε κουβέντα για επαναλειτουργία και πέρασε γρήγορα στο ένδοξο παρελθόν της πόλης. Γι' αυτό και είμαστε πολύ περήφανοι που το προσεχές καλοκαίρι η Περιφέρεια Αττικής θα έχει συμβάλλει για να μπορέσουμε ξανά να ανηφορίσουμε στον λόφο, ίσως λίγο περισσότερο ασθμαίνοντας και με λίγο περισσότερη χαρά.
Η άμεση αποκατάσταση του ιστορικού θεάτρου, όπως παρουσιάστηκε την περασμένη Πέμπτη, αποτελεί αποκατάσταση μιας αδικίας στη σύγχρονη πολιτιστική ιστορία της Αθήνας. Και άλλη μια ξεχωριστής σημασίας επένδυση από την Περιφέρεια Αττικής, σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, για τη δημιουργία εκείνου του δικτύου πολιτιστικών υποδομών που θα απευθύνεται σε όλους τους πολίτες και επισκέπτες ανεξαιρέτως.
Με τον Λυκαβηττό στο νοητό κέντρο της Αττικής και με παραδοτέα μια πολύ αξιόλογη σειρά πολιτιστικών πρωτοβουλιών σε ολόκληρη την επικράτεια. Αποδίδουμε έτσι σταδιακά στο κοινό καινούργια τοπόσημα, πλήρως ανακαινισμένα και με σπάνια χαρακτηριστικά, όπως το παράλιο μέτωπο στο φαληρικό δέλτα με τα μέχρι πρότινος ξεχασμένα ολυμπιακά ακίνητα, η αναστηλωμένη Ηετιώνεια Πύλη στο λιμάνι του Πειραιά, τα πρώην βιομηχανικά κτήρια στην πολιτιστική πρωτεύουσα του 2011, την Ελευσίνα, και σε ολόκληρο τον άξονα της οδού Πειραιώς την ίδια στιγμή όπου λαμβάνουν χώρα σε τακτική βάση καλλιτεχνικά δρώμενα στο αρχαίο θέατρο Λαυρίου και το Πεδίον του Άρεως. Μαζί με τη σημαντική οικονομική ενίσχυση της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, σε βάθος τριετίας, αποδεικνύεται το έμπρακτο ενδιαφέρον της Περιφέρειας Αττικής για τον πολιτιστικό μας κόσμο και τη διάχυση του πολύτιμου περιεχομένου του σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, και μάλιστα μέσα από παρεμβάσεις που αλλάζουν το αστικό και πολιτικό τοπίο των δήμων της Αττικής.
