Της Νατάσας Μερκούρη
[Ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι σώματα με ιδιότητες. Άρα, δεν μπορούν να είναι ελαστικά ή πλαστικά. Ο Αϊνστάιν, όμως, υποστήριξε ότι είναι νήματα ενός υφάσματος όπου πάνω του καρφιτσώνονται τα αντικείμενα του Σύμπαντος. Και ως πλέγμα μπορεί να καμπυλωθεί, να παρουσιάσει ρυτιδώσεις. Από ποιας εξωτερικής δύναμης την επίδραση, λοιπόν, μπορούν ο χώρος και ο χρόνος να μεταβληθούν μέσα στο σχολικό περιβάλλον και με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να εστιάσει σ’ αυτά;]
Η έκθεση φωτογραφίας και λόγου «Χωροχρονικές εστιάσεις», που θα παρουσιαστεί από Δευτέρα 5 έως Κυριακή 11 Νοεμβρίου στο ξενοδοχείο Μπάγκειον, σε διοργάνωση του Γυμνασίου της Νέας Γενιάς Ζηρίδη, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Αττικής, είναι ένα εκπαιδευτικό πείραμα, μικρής εμβέλειας αλλά μεγάλης σημασίας, με αφορμή τις δύο διαστάσεις. Γεννήθηκε ως ιδέα μετά από τη συμμετοχή των μαθητών στον διεθνή μαθητικό διαγωνισμό που διοργάνωσε το Εθνικό Κέντρο Επιμόρφωσης του Παιδιού του υπουργείου Πολιτισμού της Αιγύπτου. Και αποφασίστηκε να εκτεθεί σε ευρύ κοινό αφού πρώτα η Κυριακή Κυριακουλέα και ο Τάσος Μπόκος, εκπαιδευτικοί του σχολείου, κινητοποίησαν τη σχολική κοινότητα. 80 μαθητές φωτογράφισαν και πλαισιώνουν με καλλιτεχνικά δρώμενα την εκδήλωση, 20 εκπαιδευτικοί επέλεξαν τις φωτογραφίες εκείνες που είτε τους ενέπνευσαν να συγγράψουν κείμενα είτε τους οδήγησαν με μια εσωτερική διακειμενικότητα σε άλλες επιλογές κειμένων.
Τα στιγμιότυπα που αποτύπωσαν οι «φωτογράφοι» συχνά ανέσυραν βιώματα στους «συγγραφείς» και τους «καλλιτέχνες» και μετασχηματίστηκαν σε ποικίλα κειμενικά είδη. Αποσπάσματα ποιημάτων και μυθιστορημάτων, χαϊκού, επιστημονικός λόγος, μύθοι, παραμύθια, σπαράγματα και παραθέματα, πρωτότυπη γραφή. Έτσι, τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας του Γυμνασίου της Νέας Γενιάς Ζηρίδη συναντήθηκαν στη δράση, σε μία σύμπραξη, χωρίς θεωρία. Μέσα από μια δυναμική πρωτοβουλία, η συλλογικότητα στερεώθηκε μέσα από την υπόρρητη εξομολόγηση της αλήθειας του καθενός χωριστά. Όσοι συμμετέχουν εκτέθηκαν ο ένας στη ματιά του άλλου, πότε έκπληκτη, πότε κριτική, πότε συγκινημένη.
Δεν κρύβεται κάποια μεταμοντέρνα προσέγγιση στην έκθεση. Μόνο κυοφορούσα αγωνιώδης ρευστότητα. Στην εκπαίδευση, άλλωστε, είναι κανείς ταυτόχρονα σταθερός και ευέλικτος. Στην έκθεση των μαθητών η ματιά είναι σταθερή, εστιασμένη στο πλάνο του καθενός χωριστά. Αφήνει, όμως, διαύλους έμπνευσης που καταλήγουν σε κείμενα. Εκεί ο καθένας είτε εστίασε στην εικόνα ολόκληρη είτε σε γωνιά της είτε μέσα του.
Κανείς δεν είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Όταν, όμως, το υλικό της έκθεσης τοποθετηθεί στις κούτες, η κοινότητα θα επανέλθει στην καθημερινότητά της. Η δύναμη, όμως, μιας αληθινής «συνάντησης» δεν θα σταματήσει να ασκείται. Έχει ήδη συντελεστεί ένας μετασχηματισμός τέτοιος που είναι βέβαιο ότι δεν θα επιτρέψει την πλήρη επιστροφή στην αρχική κατάσταση.
