Του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Δύο μεγάλες σπανιότητες της κωμικής και της τραγικής μούσας αναβίωσαν πλάι πλάι με τον πασίγνωστο «Κουρέα της Σεβίλλης», στο πλαίσιο της 39ης έκδοσης του Φεστιβάλ Όπερας Ροσσίνι του Πέζαρο, για τη συμπλήρωση 150 ετών από τον θάνατο του συνθέτη.
Από το 1990 απουσίαζε από τον προγραμματισμό το δίπρακτο dramma serio «Ricciardo e Zoraide» (Νεάπολη 1818). Το λιμπρέτο του λόγιου της εποχής Francesco Berio di Salsa αντλεί, με δραματουργική αμηχανία και επαναληπτικότητα, από τη σύγκρουση του ιπποτικού κόσμου της Δύσης και της Πρόσω Ασίας με τον εξωτικό αφρικανικό. Στην ευπρόσδεκτα συμβατική σκηνοθεσία του Marshall Pynkoski, πληθωρικά χορογραφημένη από την Jeannette Lajeunesse Zingg και πολύχρωμα ενδεδυμένη από τον Michael Gianfrancesco, ο επιβλητικός Ρώσος βαρυοξύτονος Sergey Romanovsky, ως «βάρβαρος» βασιλιάς Αγόρας, πολιόρκησε, σε επίφοβη τεσσιτούρα, την ήδη διάσημη Νοτιοαφρικανή υψίφωνο Pretty Yende, που έλαμψε στον γυναικείο επώνυμο ρόλο με τραγούδι απίστευτης ηχοχρωματικής αγνότητας, λείο και φαινομενικά ακάματης δεξιοτεχνίας. Αντίζηλος του Αφρικανού μονάρχη ήταν ο τενόρος Juan Diego Flórez. Όπως αναμενόταν, ο Περουβιανός assoluto κυριάρχησε στην Adriatic Arena (10/08/2018) με μέταλλο σκανδαλιστικής φραστικής καθαρότητας και αξιοποίησε κάθε απρόσμενη μετατροπία της μουσικής, ενώ συνδυάσθηκε εκστατικά με τον αντίζηλό του στο θείο ντουέτο της συνενοχής τους, παρερμηνεύσιμο, για τον αμύητο στην πλοκή, και ως... ερωτικό! Την ομοιογενή διανομή συμπλήρωσαν, μεταξύ άλλων, η υποσχόμενη Ρωσίδα μεσόφωνος Victoria Yarovaya και ο έμπειρος Ιταλός βαθύφωνος Nicola Ulivieri, ως η αντίζηλος και ο πατέρας της πρωταγωνίστριας, καθώς και ένας ακόμη εντυπωσιακός τενόρος, ο Ισπανός Xabier Anduaga, σε ρόλο καρδιναλίου διπλωμάτη. Σημειώνουμε την τιμητική πλαισίωση του γεγονότος από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της RAI υπό την ενεργητική μπαγκέτα του Giacomo Sagripanti.
Σε εξωτικό πλαίσιο, τύπου «Απαγωγής από το Σεράι», εκτυλίσσεται και η εξίσου δυσεύρετη μονόπρακτη, περίπου 80λεπτη farsa «Adina, ovvero Il Califfo di Bagdad» (1818 /Λισσαβώνα1826), με τρία μόνον πρωτότυπα μέρη του Ροσσίνι, περαιτέρω δάνεια από τον «Σιγισμόνδο» του ιδίου και συμπληρώσεις άλλων, που παρακολουθήσαμε (11/08) στο κεντρικό Teatro Rossini της φιλόξενης Αδριατικής λουτρόπολης. Η προέλευση του λιμπρέτου από παλαιότερο του Felice Romani («πατέρα» μεταξύ άλλων της «Νόρμα» του Μπελλίνι) συνέβαλε στην ασυνήθιστη για το είδος ψυχολογική εμβάθυνση που επιτυγχάνει η γραφίδα του συνθέτη, ικανή να εξανθρωπίζει σχηματικούς χαρακτήρες της απλοϊκής δραματουργικής φόρμας. Την ηρωίδα του τίτλου ενσάρκωσε με υπερβατικής δροσιάς δεξιοτεχνική κυριαρχία η Αμερικανίδα Lisette Oropesa. Τη νεόφυτο στον Ροσσίνι υψίφωνο διεκδικεί στο έργο με αβρή επιμονή ο Χαλίφης του χαρισματικού σε παρόμοιο ρεπερτόριο βαρυτόνου Vito Priante. Η επανεμφάνιση όμως του -θεωρούμενου ως αγνοούμενου- εραστή της Σελίμ ωθεί σε δραματικές εξελίξεις. Τον νεαρό επωμίσθηκε με ατρόμητες στρατοσφαιρικές εκτινάξεις ο debutant συμπατριώτης τής Γιέντε, τενόρος Levy Sekgapane, όπως κι εκείνη νικητής του Διαγωνισμού Operalia. Η αίσια έκβαση προκύπτει «από μηχανής», όταν αποκαλύπτεται ότι ο Χαλίφης είναι ο πατέρας της Αντίνα! Υπό την δυναμική μπαγκέτα του Βενεζουελανού Diego Matheuz, όλοι συνεορτάζουν ξέφρενα στον περίβολο μιας γιγάντιας γαμήλιας τούρτας, το σκηνικό για την πολιτικά ουδέτερη σκηνοθεσία της Rosetta Cucchi σε αυτή την πιπεράτη συμπαραγωγή με το Ιρλανδικό Φεστιβάλ Όπερας του Wexford...
