Συνέντευξη: Μάνια Ζούση
Από μικρός στον δρόμο, ακολουθώντας τον ηθοποιό πατέρα του σε ταξίδια και περιοδείες, ζώντας και μεγαλώνοντας μέσα στα καμαρίνια και τα παρασκήνια, ο Άρης Μπινιάρης εντυπωσίασε το κοινό όταν μερικά χρόνια πριν ζωντάνεψε μέσα από μια ροκ παράσταση το "Θείο Τραγί’ του Σκαρίμπα, συνέχισε με το "21" της ελληνικής επανάστασης και απογειώθηκε με τους "Πέρσες" και τις "Βάκχες" σε μεγάλες κρατικές σκηνές και ιδρύματα ώσπου το Εθνικό Θέατρο του πρότεινε φέτος το "Ξύπνα Βασίλη" του Δημήτρη Ψαθά, που κάνει πρεμιέρα στις 19 Οκτωβρίου στη Νέα Σκηνή.
"Έχει μεγάλη γοητεία ο δρόμος" παραδέχεται ο νεαρός δημιουργός, μουσικός, ηθοποιός και σκηνοθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του με την καλλιτεχνική ομάδα Παντούμ το 1999. "Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ιδανική στιγμή και δεν σου κρύβω πως με τον ίδιο τρόπο που απόλαυσα για τρία χρόνια αυτή την ιστορία που ήταν κατά κάποιο τρόπο οι σπουδές μου, την ίδια απόλαυση και χαρά ένιωσα στο ΘΟΚ ή στη Στέγη ή τώρα στο Εθνικό. Με τους Παντούμ γράφαμε τα κείμενα, τις μουσικές, οργανώναμε όλη την παράσταση από την αρχή έως το τέλος, φεύγαμε ταξίδια, συντροφιά με τη γοητεία του δρόμου αλλά και την κούραση και την οικονομική αβεβαιότητα. Η γυροβολιά έχει κάτι μαγικό" παραδέχεται ο Άρης Μπινιάρης. Γιος του Γιώργου Μπινιάρη, από τον οποίο έμαθε τη μεγάλη αγάπη στα κείμενα και στους ποιητές. "Το πάθος και η συγκίνηση που προκαλούν τα κείμενα μου έχει μείνει, όπως και οι άνθρωποι. Γιατί η τέχνη του θεάτρου, αν αξίζει για κάτι, είναι οι άνθρωποι, καθώς είσαι υποχρεωμένος να βρεις τρόπο να συνδεθείς μαζί τους".
Μετά το πρώτο "Θείο Τραγί το 2011, επέλεξα να ζήσω συνειδητά κάνοντας δουλειές εκτός θεάτρου, έτσι ώστε να μπορέσω να σχεδιάσω τη θεατρική μου πορεία με έναν συγκεκριμένο βηματισμό. Δούλεψα σε ηλεκτρολογικό συνεργείο, ψήστης σε μεγάλη αλυσίδα αρτοποιίας και σε αποθήκη τροφίμων. Αυτές οι δουλειές μού έδωσαν δύναμη και γνώση για το πώς να διαχειριστώ καταστάσεις μεγάλων συνόλων σε διαφορετικές δομές. Και μου επέτρεψαν να δημιουργώ παραστάσεις βήμα - βήμα. Όταν ήρθε η ώρα δοκίμασα τις δυνάμεις μου σε μεγάλης κλίμακας παραγωγές", υπογραμμίζει.
"Κοινό στοιχείο η μοναξιά των ανθρώπων"
Με πάθος και εμμονή για το νεοελληνικό έργο, ο Άρης Μπινιάρης μιλά με ενθουσιασμό για το "Ξύπνα Βασίλη", λέγοντας ότι "ο Ψαθάς βρίσκει έναν τρόπο να διακωμωδήσει πρόσωπα και καταστάσεις μιας χώρας σε παράκρουση κι εκεί είναι που βρέθηκαν πολλά κοινά με το σήμερα. Αυτό που διατρέχει το έργο είναι το κοινό στοιχείο της μοναξιάς των προσώπων" σχολιάζει.
"Μέσα από ένα έργο γραμμένο τη δεκαετία του '60, ο συγγραφέας με έναν πολύ εύστοχο τρόπο καυτηριάζει σε πρώτο βαθμό πρόσωπα, πολιτικές, κοινωνικές και οικογενειακές καταστάσεις. Έτσι πετυχαίνεται η χαρτογράφηση μιας χώρας και των τύπων μιας κοινωνίας. Και προκύπτει μια μοναξιά, μια μόνωση στις ιδεολογίες, στα πιστεύω, με τον καθένα να είναι περιχαρακωμένος και συγκεντρωμένος στον δικό του κόσμο, που δεν επικοινωνεί και δεν συνδέεται επί της ουσίας με τους υπόλοιπους. Αυτό με συγκίνησε σε σχέση με το πώς ζούμε σήμερα, πώς είναι η ελληνική κοινωνία και αυτό είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο έχουμε δει την παράσταση. Φυσικά, υπάρχει ο σχολιασμός στον ιδεολογικό δογματισμό, στις αξίες που φέρει μια Ελληνίδα μάνα η οποία στην ουσία καταβαραθρώνει τα παιδιά της κόβοντάς τους τα φτερά. Το πολύ βασικό είναι πώς μέσα από το χρήμα ως κέντρο αναφοράς γίνεται η απόλυτη μεταστροφή όλων. Αυτό είναι και το πλαίσιο μέσα από το οποίο έχουμε δει την παράσταση", προσθέτει.
Ο Α. Μπινιάρης δεν παραλείπει να αναφερθεί στον ποιητή Φανφάρα, που, χέρι - χέρι με την εξουσία και την άρχουσα τάξη, είναι η καυστική σάτιρα που επιφυλάσσει ο Ψαθάς για τον ρόλο του διανοούμενου που διαχωρίζει τη θέση του από την υπόλοιπη κοινωνία, θεωρώντας πως είναι εξέχων και ανώτερος από τους υπόλοιπους. "Θέλω να καταδείξω την επίφαση διανόησης αλλά και επαναστατικότητας, δημοκρατικότητας, προοδευτικότητας που τελικά δεν υπάρχει. Η επίφαση είναι με αυτόν τον τρόπο και μέρος του έργου" επισημαίνει.
Μας αποκαλύπτει την προσπάθεια να διατηρηθούν οι κώδικες της κωμωδίας του Ψαθά εκφράζοντας τον θαυμασμό του προς τους ηθοποιούς εκείνης της εποχής. "Στόχος μας είναι ο κόσμος να γελάσει αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει κι ένας σχολιασμός, κάτι που γίνεται με τη σύγχρονη ηλεκτρονική, ροκ μουσική, που εξωτερικεύει την ανάλαφρη διάθεση που αποτύπωνε ο ελληνικός κινηματογράφος, ενώ την ίδια ώρα η κοινωνία έβραζε. Η μουσική εξωτερικεύει μια υπαρξιακή μοναξιά που υπήρχε τότε αλλά και τώρα, μια αγωνία, ταραχή, θλίψη, φόβο, ακόμα και βία" καταλήγει ο Άρης Μπινιάρης.
