Του Λέανδρου Πολενάκη
Το σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής ήταν αφιερωμένο στις ενδιαφέρουσες διαλέξεις από καθιερωμένους ανθρώπους του θεάτρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέου Δράματος, με θέμα κοινό "Το θέατρο στις εμπόλεμες ζώνες". Συνεχίζω σήμερα, με τις παραστάσεις του Φεστιβάλ. Θα ονόμαζα το κοινό τους θέμα: "Τι είναι ο άνθρωπος".
"Οι έρωτες μιας ξανθιάς", βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Μίλος Φόρμαν σε σκηνοθεσία Μάρτιν Κουκούσκα και Λούκας Τριπισόφσκι. Απλή φαινομενικά ιστορία επάνω στη σχέση μιας νεαρής κοπέλας με έναν νέο μουσικό. Μια από τις καθημερινές μας μικρές ιστορίες που όμως συνθέτουν το ψηφιδωτό της "Μεγάλης Ιστορίας", η οποία συχνά περνάει και τις ισοπεδώνει. Αναβλύζει μια πικρή νοσταλγία για τις "μέρες του '60" τότε που ήμασταν πολύ νέοι και η κοινή μας πατρίδα ακόμη ενωμένη. Ωραίες υποκριτικές, μουσική, χορός, ένα άρτιο θέαμα.
"Οιδίπους ή πολυαγαπημένη μαμά", κείμενο και σκηνοθεσία του Τόμας Προσάτσκα. Με πρόσχημα τον οιδιπόδειο μύθο, μας μιλάει σε κάπως ηθικολογικούς τόνους για τα ποικίλα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας που "απεμπόλησε όλους τους ηθικούς κανόνες και, γενικά, δεν ξέρει τι θέλει ούτε πού βαδίζει". Μια παράσταση με πολλά εξπρεσιονιστικά στοιχεία, έντονες εφιαλτικές εικόνες, στο μεταίχμιο θεάτρου και βιντεοεγκατάστασης, που εν τέλει τη σώζουν οι καλοί, ζωντανοί περφόρμερς της.
"Άνθρωποι, τόποι, πράγματα", του Βρετανού Ντάνκαν ΜακΜίλαν, σε σκηνοθεσία της Μάριαν Άμσλερ. Μας μιλάει για την ασύμμετρη ανάδυση και ανάπτυξη, σήμερα, της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων, κάτω από την ασφυκτική πίεση του νεωτερικού ιδεολογικού προτάγματος που προβάλλεται με όλα τα διαθέσιμα πολυμέσα, για την ολοσχερή έκλειψη του νοήματος από τη ζωή και από τον κόσμο. Παρακολουθούμε την ιστορία μιας νέας κοπέλας (Έμι), εθισμένης και έγκλειστης, που δεν βρίσκει πια κανένα νόημα στο ζειν και η μόνη της διέξοδος είναι να επιδίδεται σε αυτοοίκτο, κάτι που τη βυθίζει ακόμα περισσότερο. Η ψυχιατρική κλινική με τις αυταρχικές δομές είναι μια μετωνυμία της αυταρχικής οικογένειας και της κοινωνίας που αποτελεί τον επόμενο κύκλο δαντικής Κόλασης. Το ψυχωτικό παραλήρημα της Έμα ξεγυμνώνει και τις δύο, με τις τρομερές αλήθειες του. Μια δεμένη θεατρική ομάδα και εξαιρετικές μουσικές εμψυχώνουν το πράγμα.
"Ποσφακτότουμ", σε κείμενο και σκηνοθεσία του Μπλάχο Ουλάρ, τοποθετημένο σε μια "παμπ", όπου οι θαμώνες τηρούν παθητική στάση απέναντι στον σερβιτόρο που τους φέρεται προσβλητικά, συγγενεύει με το αμερικανικό "παράλογο" και μάλιστα στην πρώιμη κινηματογραφική εκδοχή. Ενδιαφέρουσα παράσταση - πρόταση με ικανούς συντελεστές.
"Μέρες που περνούν αργά", σε κείμενο - σκηνοθεσία του Μάρτιν Χόντον. Παράλληλοι μονόλογοι, φαινομενικά ασυνάρτητοι, που, όμως, στοχεύουν στη δείξη της παντελούς έλλειψης επικοινωνίας σε μια εποχή που θεοποιεί την επικοινωνία. Αυτήν την αντίφαση θέλει να αναδείξει η παράσταση με το καλό ανθρώπινο δυναμικό της.
"Αλεξάνδρα Ζεκ" του Κροάτη Όλιβερ Ζεκ, σε σκηνοθεσία του Όλιβερ Φρίλιτς. Ένα δείγμα του σημερινού κροατικού θεάτρου που διηγείται θεατρικά μια αληθινή ιστορία που συνέβη στα χρόνια των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, τη δολοφονία από Κροάτες παρακρατικούς μιας μεικτής κροατοσερβικής οικογένειας, ανάμεσα στα μέλη της οποίας ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που κρατάει τον ρόλο της αφηγήτριας, ζωντανό ή νεκρό. Θέατρο - ντοκουμέντο, με έξοχες ηθοποιίες.
