ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί
πατριωτικό ότι είναι αληθινό
Διονύσιος Σολωμός
Διακόσα σχεδόν χρόνια από τότε που διατυπώθηκε τούτος ο λόγος-παρότρυνση του ποιητή, κι όμως αυτός παραμένει ακόμη ανοικτό αιτούμενο στον κοινωνικό μας σχηματισμό.
Οι κοινωνικές οικονομικές, πολιτικές εσωτερικές και διεθνείς πραγματικότητες είναι προφανώς ριζικά διαφορετικές, μα κάποια διάχυτα πολιτιστικά στερεότυπα-μυθεύματα, δείχνουν να διέπονται από μια άχρονη ιδιότυπη εμμονή, η οποία τα αναπαράγει κάθε τόσο, λες και όλα παραμένουν αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο.
Δεν πρόκειται για αξιακές, βασικές σταθερές ενός λαού, αλλά δυστυχώς για άλογα ανορθολογικά προτάγματα, εθνικιστικών μυθευμάτων, εμπλουτισμένων με δόσεις θρησκευτικού αντιχριστιανικού σκοταδισμού, ρατσισμού, αρχαϊκών συνωμοσιολογιών σιωνιστικών κύκλων που μόνιμα στοχεύουν στην ...εξαφάνιση των Ελλήνων(!), υποτίμησης, μα και ταυτόχρονα ενός ενδόμυχου φόβου, προς τον «άλλο» και ιδιαίτερα τον κοντινό άλλο, τον μειονοτικό γείτονα στο εσωτερικό, τον αλλοεθνή γείτονα στα εξωτερικά σύνορα, κι ας είμαστε η πιο εθνοτικά ομοιογενής χώρα της περιοχής, με διεθνώς κατοχυρωμένα τα όρια της επικράτειάς μας. Λησμονώντας ηθελημένα τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των «υπερ-πατριωτικών» εθνικιστικών εξάρσεων ( πόλεμος του ’97, εθνικός διχασμός και μικρασιατική καταστροφή του ’22, τουρκική εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου το ’74.)
Είναι ιδιαίτερα παράλογο, για έναν ιστορικό λαό που περηφανεύεται για την τρισχιλιετή αδιάλειπτη πολιτιστική και γλωσσική παρουσία του σ’ αυτή την ανατολική άκρη της Ευρώπης και την καταλυτική συμβολή του στο πολιτισμικό γίγνεσθαι του πλανήτη, ταυτόχρονα να διακατέχεται από διάχυτο φόβο για την εθνική του ταυτότητα.
Και, ως απάντηση, να αναγορεύει όχι μόνο τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής αλλά και κάθε σημαντικό κοινωνικό και πολιτισμικό θέμα που προκύπτει, σε ...εθνικό (!), λες και με αυτό το λεκτικό άλμα εξοβελίζει τον διάχυτο φόβο του, με αποτέλεσμα, από την θετική εθνική κατάφαση της ταυτότητάς του, να κατρακυλά στην αρνητική εθνικιστική ρητορεία.
Η συζήτηση για την επίλυση του λεγόμενου «Μακεδονικού» και η ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών επανέφερε στην επικαιρότητα του 21ου αιώνα αυτά τα μόνιμα μυθεύματα, ευτυχώς σε αισθητά ελαττωμένη έκταση και ένταση μέσα στην κοινωνία. Δυστυχώς όμως, με την συνεπικουρία όχι μόνο των βασικών αστικών κομματικών σχηματισμών αλλά και τμημάτων της Αριστεράς, αυτές οι εθνικιστικές παροξύνσεις τροφοδοτούν το υπόδικο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και την μόνη μορφή δράσης που καταλαβαίνει τις βίαιες εκδηλώσεις των οργανωμένων οπαδών του, σε μια μάλιστα κρίσιμη συγκυρία για το Δημοκρατικό αύριο, όπου, σε όλη την γηραιά Ήπειρο επανεμφανίζονται αντίστοιχα σοβινιστικά και ρατσιστικά φαινόμενα.
Παρ’ ότι με την Συμφωνία των Πρεσπών κλείνουμε μια εκκρεμότητα 25 και πλέον χρόνων στην περιοχή μας, χωρίς καμιά απεμπόληση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αντίθετα με αλλαγή του Ονόματος και του Συντάγματος των γειτόνων, γεγονός πρωτοφανές στη Διεθνή Σκηνή, παρ’ ότι ήδη είναι μια χώρα αναγνωρισμένη από 140 χώρες και όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με μια σύνθετη ονομασία με βάση γεωγραφικό προσδιορισμό καθώς και υπέρβαση όλων των πραγματικών ή φαντασιακών ψυχώσεων περί αλυτρωτικών βλέψεών τους προς την χώρα μας και την ιστορία της, αλλά και με σεβασμό της γλώσσας τους, της σλαβικής καταγωγής τους, της ιθαγένειάς τους, του αναφαίρετου δικαιώματός τους, όπως και κάθε λαού και ατόμου, στον αυτοπροσδιορισμό.
Στο πλαίσιο αυτό, θα πρόσμενε κανείς μια ήρεμη συζήτηση, όχι τόσο για τους όρους της συμφωνίας, αλλά κυρίως για τις γεωπολιτικές και πολιτικές συνέπειές της, για τους Λαούς της περιοχής, και ευρύτερα, εστιάζοντας στα θετικά της σημεία αλλά και στα τυχόν μακρόπνοα αρνητικά της, στη σημασία του γεγονότος ότι η μόνη χώρα που δεν χαιρέτισε την Συμφωνία είναι η Τουρκία... και προφανώς οι επαγγελματίες πατριδοκάπηλοι και στις δύο χώρες, καθώς και οι ελάχιστοι φανατικοί του «Ουράνιου Τόξου» και των διάφορων πανμακεδονικών οργανώσεων Αμερικής και Αυστραλίας.
Αυτή την συζήτηση οφείλουμε να την ανοίξουμε σε όλες τις διαστάσεις της, χωρίς προκαταλήψεις και μυθεύματα, μια που, όπως θα μας θύμιζε και ο Δημήτρης Γληνός:
«Ένας λαός υψώνεται άμα μάθει να μην φοβάται την αλήθεια».
