«Η Ιστορία είναι η δασκάλα της ζωής» γράφει το 56 π.Χ. στο έργο του «Περί ρήτορος» ο Ρωμαίος Κικέρωνας θέλοντας να τονίσει τη σημασία της συλλογικής μνήμης. Στο νεοελληνικό, μετεμφυλιακό κράτος της κατασκευασμένης μακραίωνης «πολιτισμικής ταυτότητας» ο Παρθενώνας αποτελεί το κατεξοχήν σύμβολό της. Παρουσιάζεται αποκομμένος από τη μετέπειτα ιστορία των βέβηλων επεμβάσεων κυρίως των χριστιανών στον αρχαίο ναό, καθηλωμένος στον μύθο που επιτρέπει την κατάχρησή του στα νέα και τόσο παλιά εθνικιστικά αφηγήματα που ταλανίζουν μέχρι σήμερα τη χώρα μας.
«Η Ζωφόρος του Παρθενώνα», η νέα πρόταση ερμηνείας του Ιταλού αρχαιολόγου Λουίτζι Μπέσκι, που μεταφέρθηκε στο ελληνικό κοινό από τις εκδόσεις Μωβ Σκίουρος (2016), μας ωθεί σε μια διαφορετική ανάγνωσή της. Γιατί ο Μπέσκι αποκαλύπτει το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του εντολοδότη της Περικλή μέσα από την ενδελεχή έρευνα των μορφολογικών στοιχείων που αποτύπωσε ο μεγάλος καλλιτέχνης και συντονιστής της Φειδίας «ως μια σύνθεση της παλιότερης παράδοσης της Αθήνας και της δημοκρατικής ανανέωσής» της. Αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα της έκθεσης «Ζωφόρος» που στεγάζεται στον φιλόξενο χώρο των εκδόσεων και του βιβλιοπωλείου Μωβ Σκίουρος, σε επιμέλεια και με συμμετοχή του εικαστικού Γιάννη Ψυχοπαίδη.
Τα έργα που αντικρίζουμε ανηρτημένα ως μια φρίζα στο κιγκλίδωμα του παταριού του βιβλιοπωλείου διαβάζουν την παρθενώνεια ζωφόρο με τα μέσα της σύγχρονης τέχνης. Πνέονται από τις κινήσεις και τις φόρμες του πρωτότυπου. Κινούνται ανάμεσα στην παραστατικότητα του παρελθόντος και την επιλεκτική μνήμη του παρόντος. Είναι φτιαγμένα με κάρβουνα, μολύβια, υδατοχρώματα, μελάνη, λάδια, μαρκαδόρους, καρμπόν ή τυπώματα υπολογιστών. Μεταμορφώνονται σε ένα τοπίο ρομαντικό ή αφαιρετικό από αιωρούμενες κάθετες λωρίδες και ορθογώνια σχήματα. Μεταλλάσσονται σε μορφές ρεαλιστικές ή αφαιρετικές, βυθισμένες μέσα στο έλλειμμα επικοινωνίας της σύγχρονης τηλεπικοινωνίας, της αδιάφορης ή ονειρικής συνεύρεσής τους. Εκρήγνυνται σε φιγούρες πρωτόγονα εξπρεσιονιστικές ή πλασμένες με φόρμες βυζαντινές ή κονστρουκτιβιστικές. Φιγούρες γραμμένες αδρά κάτω από τα περιοριστικά συρματοπλέγματα της αναγνώρισής τους ή πάνω από τις εγγεγραμμένες οδηγίες για τη μεταφορά και τη συντήρηση των μαρμάρων που αναδεικνύουν το έγκλημα της κλοπής τμημάτων τους από τον λόρδο Έλγιν αλλά και της εγκατάλειψης αυτών που απέμειναν στην ατμοσφαιρική ρύπανση της Αθήνας. Συνδέονται με έναν τρόπο μαγικό, όπως τα δύο σκέλη της «Παρθενώνειας ζωφόρου», με το αποτυπωμένο ως κολάζ των ακρωτηριασμένων θεών στο κεντρικό τμήμα του κιγκλιδώματος. Αποτελούν ένα έναυσμα για το άνοιγμα της καλλιτεχνικής έκφρασης στο παρελθόν και το παρόν. Έτσι όπως το οραματίστηκε ο συγγραφέας του προλόγου του ελληνικού δοκιμίου, πρόωρα χαμένος, θεμελιωτή της στο Μουσείο Μπενάκη Άγγελος Δεληβοριάς. Στον οποίο αφιερώνεται και η έκθεση.
Info: «Ζωφόρος, μια εικαστική πρόταση», Μωβ Σκίουρος, Πλατεία Καρύτση 4
Συμμετέχουν οι: Αλέξανδρος Βέργης, Κρίστι Γρηγορίου, Δημήτρης Κατσούδας, Κωστής Κόντος, Αγγελική Λόη, Ιβάν Μαστερόπουλος, Τάσος Παντής, Νίκος Παπαδόπουλος, Βασίλης Παφίλης, Μπέσσυ Ράλλη, Βάσω Τζούτη, Δέσποινα Φλέσσα, Γιάννης Ψυχοπαίδης
Διάρκεια έκθεσης: μέχρι τα τέλη Ιουλίου. Ώρες λειτουργίας βιβλιοπωλείων.
