Ο Πινόκιο, η αριστοτεχνικά φτιαγμένη ξύλινη μαριονέτα από τον ξυλουργό - πατέρα Τζεπέτο, είναι αγαπημένος παιδικός μου ήρωας. Τον Πινόκιο διάβαζα όποτε ήμουν χαρούμενη, αλλά και στενοχωρημένη, με αυτές τις παιδικές λύπες, που δεν ξεχνιούνται ποτέ, και ας μην είναι οι πιο μεγάλες....
Ο Πινόκιο, ο στοχασμένος Γρύλλος, η Νεράιδα με τα γαλάζια μαλλιά, ο κλέφτης Γάτος και η πονηρή Αλεπού πορεύονται μαζί στην ιστορία της ξύλινης μαριονέτας που θέλει να γίνει παιδί. Ένα παιδί που προσπαθεί να γίνει «καλό», ενταγμένο στην κοινωνία και με στόχο να προοδεύσει, επιβεβαιώνοντας και τον φτωχό πατέρα του Τζεπέτο για τις θυσίες του.
Εν ολίγοις ο Πινόκιο συγκεφαλαιώνει τη μετάβαση από την ανέμελη παιδικότητα στην ωριμότητα του σκεπτόμενου ατόμου, ενός ατόμου με επίγνωση του εαυτού του, κάτι εξαιρετικά σύνθετο και επίπονο. Απεικονίζει, επί το λαϊκότερον, τη μετάβαση από το «απελέκητο ξύλο» στον άνθρωπο των γραμμάτων και της προκοπής. Όταν ο Φλωρεντινός Κάρλο Κολόντι έγραψε τον 19ο αιώνα (περί το 1883) τον Πινόκιο, η παιδική λογοτεχνία ήταν ένας νεωτερισμός. Το περιεχόμενο του μυθιστορήματος ωστόσο παραμένει σύγχρονο, ενώ ο φιλόσοφος και κριτικός Μπενεντέτο Κρότσε, έγραψε ότι: «...Πρέπει να διαβάσει τον Πινόκιο όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο άνθρωπο».
Οι παραστάσεις με θέμα τον Πινόκιο είναι περισσότερες της μιας κάθε χρόνο. Η αγαπημένη ιστορία ενίοτε αναδεικνύεται από τη θεατρική μεταφορά ή «παγώνει» σε μια τύπου Ντίσνεϋ απόδοση. Εξάλλου το κινηματογραφικό πρότυπο έχει λίγο έως πολύ επηρεάσει πλήθος μεταγενέστερων παραστάσεων. Το στοίχημα μιας παράστασης που θα διατηρεί τον πυρήνα του έργου, θα νοηματοδοτεί τα επίδικα και θα αναδεικνύει παραστασιακά την ιστορία του Πινόκιο είναι διαρκές, όπως συμβαίνει σε κάθε ανέβασμα κλασικού παραμυθιού - μυθιστορίας.
Στην Παραμυθοχώρα ο Πινόκιο αποτελεί ένα από τα θεατρικά εγχειρήματα της ομάδας Κιβωτός Μύθων. Στο θεατράκι του νεοκλασικού κτηρίου, που θυμίζει μινιατούρα ιταλικής σκηνής, η ιστορία του Πινόκιο αποδίδεται με έναν συνδυασμό από τη φυσική επιτέλεση των συντελεστών, αλλά και τη συνδυασμένη χρήση μαριονετών, κούκλων σε ανθρώπινες διαστάσεις, γαντόκουκλων, γιγαντόκουκλων, σκηνικών κατασκευών, φωτισμού και μουσικής.
Η Σπυριδούλα και η Μαρία Παπαγεωργίου σχεδιάζουν τις κούκλες, στήνουν τα σκηνικά, σκηνοθετούν, παίζουν και έχουν εν γένει τη συνολική καλλιτεχνική επιμέλεια. Το δίδυμο είναι δοκιμασμένο στο χρόνο και στον Πινόκιο, αναδεικνύουν τον κοινό τους βηματισμό, τη σιγουριά στα εργαλεία τους και τις δυνατότητές τους. Η προσεγμένη σκηνοθεσία, οι εναλλαγές μεγεθών και του ύφους των σκηνικών εκφωνήσεων, η απεύθυνση στο νεαρό κοινό και η συνεχής κινητοποίησή του, οι παρεκβάσεις προς μια σύγχρονη θεματολογία και η ρυθμική εναλλαγή του αστείου με το δραματικό συγκροτούν μια παράσταση που αποπνέει σιγουριά και νεωτερικότητα χωρίς υπερβολές.
Οι φωτισμοί, σε επιμέλεια Μελίνας Μάσχα, λειτουργούν αρμονικά με τη σκηνοθετική σύλληψη, όπως και η μουσική επιμέλεια (Γ. Βέττος, Α. Βέργης, Π. Κολέντζης) με τη συμμετοχή των Εncardia, δίνουν την ατμόσφαιρα της ιταλικής παράδοσης προσαρμοσμένης στα σύγχρονα νέα ελληνικά ακούσματα. Η κίνηση και οι χορογραφίες (Δ. Κρητικίδη) είναι ισορροπημένες. Τα σκηνικά είναι έξυπνα προσαρμοσμένα στη μικρή σκηνή, σχεδιασμένα με τη λογική των πλαισίων - κουτιών που κρύβουν πτυχές της ιστορίας. Στην παράσταση η προσοχή στη λεπτομέρεια κάνει την ποιοτική διαφορά. Έτσι οι περιπέτειες του Πινόκιο ξεδιπλώνονται αβίαστα και με αισθητική αρτιότητα μπροστά στα μάτια των παιδιών και μένουν στη μνήμη τους μαζί με την ιστορία του αγαπημένου ήρωα.
