Της Λήδας Καζαντζάκη
«Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει τέχνη», όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι επίγονοι της εννοιολογικής κατεύθυνσής της να μας πείσουν περί της παρθενογένεσης των έργων τους. Να μπερδέψουν έτσι την αυτονομία της δραστηριοποίησης του καλλιτέχνη, που πραγματώθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 19ου αιώνα, με την ιστορική εξέλιξη της ίδιας της πράξης του. Να παραβλέψουν το γεγονός ότι οι σκαπανείς της πρωτοπορίας άντλησαν την πνοή τους από τις πριμιτιβιστικές μάσκες της Αφρικής και της Πολυνησίας. Να αγνοήσουν ότι ο ιδρυτής των λεγόμενων «ready made» αντικειμένων Μαρσέλ Ντισάν είχε δημιουργήσει, προτού εκθέσει τον «Ουρητήρα» του, με τον τρόπο των κυβιστών το «αντικυβιστικό» του «Γυμνό που κατεβαίνει τις σκάλες»(1912).
Οι «Πέντε» που παρουσιάζουν τα γλυπτά τους στην γκαλερί Εικαστικές αναζητήσεις του Μελέτη Φικιώρη, στο Κολωνάκι, είναι όλοι απόφοιτοι του εργαστηρίου της ΑΣΚΤ της Αθήνας του Γιώργου Χουλιαρά. Χρησιμοποιούν κλασικά υλικά, όπως το μάρμαρο, το ξύλο ή τον μπρούντζο, αλλά και «έτοιμα αντικείμενα», για να φτιάξουν τις δικές τους συνθέσεις. Αναζητούν νέες φόρμες ανατρέχοντας και στηριζόμενοι στην παράδοση. Η «Aqua Love» και ο «Αυλητής» του Ανδρέα Καλακάλλα μας παραπέμπουν με τις τρυφερές, ρυθμικές καμπύλες τους στoυς αισθαντικούς όγκους του Γαλλορουμάνου πρωτοπόρου της αφηρημένης γλυπτικής Κονσταντίν Μπρανκούζι. Η ένταση της δραματικότητάς τους μας φανερώνει ταυτόχρονα την απελπισμένη προσπάθεια συναισθηματικής έκφρασης, με κάθε δυνατό μέσο, του μεμονωμένου σύγχρονου ανθρώπου.
Τα «Χωρίς τίτλο» απισχνασμένα και βυθισμένα μέσα στους αρχέγονους μύθους της σύμπτυξης ανθρώπου και ζώου με τα μικροσκοπικά κεφαλάκια πλάσματα του Στέφανου Σουβατζόγλου θυμίζουν, με μια πρώτη ματιά, τα σκελετωμένα, σουρεαλιστικά γλυπτά του Ελβετού Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Καθρεφτίζουν με τη δυναμικότητα της κίνησής τους τον σημερινό αγώνα για επιβίωση.
Τα στημένα, «έτοιμα» εξαρτήματα του διασωστικού πλοίου Νεράιδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου «Ενθύμια» του Στέλιου Παναγιωτόπουλου στέκουν ως «φάροι» που μας οδηγούν από το παρελθόν στο παρόν.
Η «Χωρίς Τίτλο» κατασκευή με «φτηνά» ξυλαράκια του Δημήτρη Τσιαντζή μοιάζει με τον μεταλλαγμένο από τους σφιγκτήρες των απάνθρωπων, νεοφιλελεύθερων συνθηκών εργαζόμενο σε υποταγμένο τετράποδο, χωρίς δικαιώματα.
Τα αυστηρά γεωμετρικά, σύμφωνα με τα προτάγματα του κονστρουκτιβισμού, πλασμένα με γκρίζο και λευκό μάρμαρο ή ξύλο, πλαισιωμένα με ανοξείδωτο ατσάλι ή μέταλλο, «Περάσματα» του Δημήτρη Κώστα μας καλούν μέσα από την προοπτική τους να ακολουθήσουμε το εσωτερικό του «Είναι».
Πρόκειται για έργα πέντε γλυπτών που αναζητούν μέσα από καθιερωμένες φόρμες το δικό τους ιδίωμα. Που δεν διστάζουν να δείξουν τα διλήμματά τους. Που προβάλλουν την καλλιτεχνική πράξη ως αισθητική εμπειρία μέσα από τα ίχνη της ύλης της μνήμης.
Info: «Οι Πέντε»
Γκαλερί Εικαστικές Αναζητήσεις, Σπευσίππου 21, Κολωνάκι
Διάρκεια έκθεσης: 13 Μαρτίου-4 Απριλίου
Ώρες λειτουργίας: Τετ./Σαβ.: 11.00-15.00, Τρ./Πεμ./Παρ.: 18.00-21.00
