Ο Jeff Maarawi γεννήθηκε στο Σάο Πάολο από πατέρα Βραζιλιάνο και μητέρα Ελληνίδα αλλά μεγάλωσε και ζει στην Ελλάδα. Τον γνωρίσαμε το 2014 με το «Once Part Of A Whole Ship», το θαυμάσιο πρώτο album των Egg Hell, του rock συγκροτήματος του οποίου ήταν ο συνθέτης και στιχουργός όλων των τραγουδιών, ερμηνευτής και κιθαρίστας. Λίγο πριν το τέλος της περυσινής χρονιάς, δίχως πλέον το γκρουπ και γι' αυτό υπογράφοντας με το όνομα του, επέστρεψε με το «Comfort Food». Ο δεύτερος δίσκος του Jeff Maarawi είναι πολύ διαφορετικός από τον πρώτο, πολύ πιο προσωπικός, σχεδόν ενδοσκοπικός αλλά και κατά πολύ ωριμότερος και ομορφότερος, καταλήγοντας όχι μόνον ανώτερος εκείνου αλλά και, δίχως σημειωτέον να το προσπαθεί καθόλου, ένας από τους καλύτερους του 2017, θέτοντας πολύ υψηλά στάνταρ για εφέτος, για άλλους μα φυσικά και για τον ίδιο!
- Ποιες είναι οι διαφορές αυτού του δίσκου από τον πρώτο, εκτός από το ότι εκείνος είχε κυκλοφορήσει με το όνομα Egg Hell και φυσικά ότι είσαι τρία χρόνια μεγαλύτερος; Και πόσο είχε επηρεάσει το πως ήταν το πρώτο album το ότι τότε υπήρχε και μια συγκεκριμένη μπάντα που σε συνόδευε;
Δυσκολεύομαι να λάβω υπόψη μου τη διαφορά χρόνου ανάμεσα στα δύο album, θεωρώ ότι αμφότερα είναι μέρη των ιστοριών που ήθελα να αφηγηθώ τη συγκεκριμένη περίοδο αλλά και ότι τελικά είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Γράφοντας με το όνομά μου είχα την ευκαιρία να μιλήσω ως καθαρά folk τραγουδοποιός, κάτι που οι φόρμες των Egg Hell ίσως με εμπόδιζαν να κάνω καμιά φορά.
- Αυτή τη φορά ομολογουμένως πρόσεξα ότι είσαι επίσης και ηθοποιός. Εργάζεσαι και με αυτή την ιδιότητά σου; Και ακόμα πιο σημαντικό, πώς και πόσο επηρεάζει, αν βέβαια συμβαίνει αυτό, η υποκριτική πλευρά σου τη μουσική;
Μου αρέσει να διακρίνω τη μουσική δραστηριότητά μου από την υποκριτική. Έχω δουλέψει ως μουσικός στο θέατρο αλλά είναι κάπως σημαντικό για μένα να μην δουλεύω ως... ηθοποιός στη μουσική!
- Ενώ αναφέρονται στο βιογραφικό σου στον πρώτο δίσκο οι επιρροές σου από τη βραζιλιάνικη μουσική ήταν πολύ λίγο εμφανείς στον δεύτερο, θα έλεγα ότι δεν ακούγονται καν. Είναι λοιπόν καθαρά υποσυνείδητες ή προσπαθείς να τις κρατάς σε αυτό το επίπεδο;
Οι επιρροές υπάρχουν αλλά πρόκειται για τη δική μου «ανάγνωσή» τους. Πιστεύω ότι η βραζιλιάνικη μουσική ταυτότητα είναι κάτι το απόλυτα ρευστό και επηρεασμένο από πάρα πολλούς αισθητικούς παράγοντες. Στον δίσκο αυτό όμως το τοπίο δεν είναι η μουσική αλλά οι ιστορίες.
- Ο τρόπος που προσέγγισες το γράψιμο των τραγουδιών, τόσο τη μουσική όσο και τον στίχο τους, ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν του πρώτου album ή εξέλιξη του;
Νομίζω ότι τα πράγματα έγιναν αυτή τη φορά πολύ πιο αβίαστα. Τα τραγούδια προέκυψαν από μια μεγαλύτερη ανάγκη έκφρασης και αυτό φαίνεται από το ότι οι στίχοι, ενώ αφηγούνται ιστορίες, είναι προσωπικοί. Επίσης, σε αντίθεση με τον πρώτο δίσκο, που το υλικό υπήρχε όταν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε, εδώ άρχισα εντελώς «χαμένος», με τα μισά κομμάτια έτοιμα και τα άλλα να υπάρχουν μόνον ως ιδέες. Αυτό φαίνεται σε μερικά σημεία στους στίχους. Οι αγαπημένοι μου στίχοι του album, του «Oh My God, Omayra!», γράφτηκαν στο τρένο καθώς πήγαινα στο στούντιο για να γράψω φωνές. Αυτό έδωσε χώρο σε έναν αυθορμητισμό που εμφανώς λείπει από το προηγούμενο album.
- Η κεντρική ιδέα του album είναι μια σειρά ιστοριών που εμπνέονται από προσωπικές εμπειρίες σου και τις αφηγούνται με αλληγορικό τρόπο ή, αντίθετα, λένε με επίσης αλληγορικό τρόπο το πώς βλέπεις τη ζωή και την κοινωνία μέσα στην οποία ζεις στη συγκεκριμένη χωροχρονική συνθήκη, δηλαδή στην Αθήνα / Ελλάδα το 2018;
Ο δίσκος μιλάει, με τον πιο άκομψα εγωκεντρικό τρόπο, για το δικό μου ψυχικό κατασκεύασμα / τοπίο που είχε κατακτήσει την καθημερινότητα μου καθ' όλη τη διάρκεια της αποχής μου από το γράψιμο τραγουδιών. Αντίθετα λοιπόν, θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ έντονα στοιχεία αυτοκριτικής (ίσως ακόμα και τύψεων) σε σχέση με τη «μέθη» της κατάθλιψης και του άγχους, κάτι που φαίνεται στους στίχους με έντονο τρόπο όταν με βρίσκω αντιμέτωπο με το εξωτερικό περιβάλλον, όταν η πραγματικότητα με ξαφνιάζει.
- Εντέλει τι θα έλεγες ότι είναι οι αυταπάτες μας, καταφύγιο ή καταδίκη;
Νομίζω ότι αυταπάτη είναι το όλο οικοδόμημα της αναβλητικότητας, μια ψευδαίσθηση ότι το αύριο είναι δεδομένο, η ανάθεση στον μελλοντικό εαυτό μας της επίλυσης των σημερινών προβλημάτων μας. Η ύλη είναι καταφύγιο όταν το μυαλό δεν μπορεί πια να το προσφέρει, πάντα πολύ επικίνδυνο, και η καταδίκη πιστεύω ότι είναι μια έννοια που δεν αφορά πλέον στο προσωπικό αλλά στο συλλογικό. Ήρθε ίσως η ώρα να βγούμε για λίγο έξω από το κεφάλι μας. Να κάτι που θα ήθελα πολύ να καταφέρω!
- Το ότι ο δίσκος είναι στο μεγαλύτερο μέρος του πολύ πιο «ήρεμος» ενορχηστρωτικά και γενικότερα ηχητικά από τον προηγούμενο έχει να κάνει με λόγους καθαρά μουσικούς, με τη δική σου ψυχολογία και διάθεση αυτή τη φορά ή αμφότερα;
Ήθελα η μουσική να είναι «σφιχτή» και με πιο ποπ δομή αλλά και μια πιο αβίαστη προσέγγιση στη φωνή μου. Τα τραγούδια είναι όλα «κατεβασμένα» τονικά, κάτι που έγινε για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τους στίχους αλλά κυρίως για τη διάθεση με την οποία τα έγραψα.
- Σε τι ακριβώς θεωρείς ότι συνέβαλε ο King Elephant και κατά πόσον διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα του album;
Θεωρώ ότι αν δεν είχε γίνει με τον King Elephant, δεν θα είχε γίνει καθόλου! Η ανάγκη ήταν εσωτερική και βασισμένη στη διαπροσωπική κατανόηση που έχουμε μεταξύ μας. Είναι ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει πολύ εύστοχα τις σκοτεινές πτυχές μου και εγώ τις δικές του. Αισθητικά ήταν πάρα πολύ ανοιχτός και διαθέσιμος να βρει μαζί μου τον ήχο για το album και με στήριξε με πολύ όμορφο τρόπο όταν αισθανόμουν χαμένος.
- Ο δίσκος φτιάχτηκε με τη λογική να μπορεί να παιχτεί εύκολα ζωντανά ή δεν το λάβατε καθόλου υπόψη σας; Ποιοι μουσικοί θα σε συνοδεύσουν, όταν γίνει αυτό;
Ναι, νομίζω ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Ήθελα κάτι που να μεταφέρεται εύκολα στη σκηνή και ταυτόχρονα ευέλικτο, ούτως ώστε να μπορώ να το παρουσιάσω και μόνος μου, αν ποτέ χρειαστεί.
- Είσαι πλέον αρκετά χρόνια στη μουσική σκηνή ώστε να μπορείς να απαντήσεις: έχεις βιώσει τον ρατσισμό τόσο ως δημόσιο πρόσωπο όσο και ως άνθρωπος; Γενικά, θεωρείς την Ελλάδα σήμερα ρατσιστική χώρα ή όχι;
Ο ρατσισμός είναι έμφυτος στο ανθρώπινο είδος και μέρος της πολλής δουλειάς που οφείλουμε να κάνουμε για τη συλλογική μας βελτίωση είναι και να τον αφαιρέσουμε από το DNA μας. Ναι, τον έχω βιώσει αλλά είναι μια συμπεριφορά που κατεξοχήν βρίσκεται απεριόριστα αποδυναμωμένη μέσα μου, πολύ απλά γιατί δεν πιστεύω στην εθνική ταυτότητα ως ορισμό του ανθρώπου. Η Ελλάδα περνάει μια δύσκολη περίοδο, κάτι που τεστάρει πολύ την επίδραση του φόβου μέσα μας και είναι τρομερά σημαντικό να μην αφήσουμε τον φόβο να κερδίσει. Επίσης κατάγομαι από μια χώρα χτισμένη πάνω στον ρατσισμό, στην οποία εκλαμβάνονται ως δεδομένοι φρικτοί συμβιβασμοί που διαχωρίζουν φυλετικά, σεξουαλικά και ταξικά τους ανθρώπους. Πιστεύω όμως πολύ στον άνθρωπο. Κάτι μέσα μου με εμποδίζει από το να μην έχω την ελπίδα ότι όλο αυτό αρχίζει να αλλάζει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο.
- Και τα προσεχή σχέδια σου, άμεσα και πιο μακροπρόθεσμα αν υπάρχουν ήδη και τέτοια;
Αυτήν τη στιγμή ηχογραφώ τα drafts για τον επόμενο δίσκο μου, γεγονός που με κάνει πολύ χαρούμενο. Επίσης σκοπεύω να κάνω περισσότερες εμφανίσεις, με την πλησιέστερη χρονικά να είναι στο «Velvet» στις 10 Φεβρουαρίου. Τέλος, ετοιμάζουμε, μαζί με έναν φίλο μου, το βίντεο του τραγουδιού «Reverend Jones».
Μικρά, προσεχτικά βήματα σε μια πορεία που προσωπικά πιστεύουμε ότι οδηγεί τον Jeff Maarawi σε όλο και πιο μακρινούς, όμορφους και ουσιώδεις μουσικούς προορισμούς...
