Είναι μια ζοφερή απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών η απόφαση αθώωσης των δύο αστυνομικών που πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε τριετή φυλάκιση με αναστολή για τον εξευτελισμό (την αφόρητη ψυχική και σωματική βάσανο) στην οποία υπέβαλαν την Πόπη Μέλλιου, μέλος του Τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι ζοφερή επειδή συνιστά έναν δεύτερο και χειρότερο εξευτελισμό, μια συμβολική καρατόμηση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Η κυρία Μέλλιου είναι στ’ αλήθεια ένα εξέχον μέλος αυτής της κοινωνίας. Αγωνίστρια της πρώτης γραμμής. Φαίνεται. Γιατί το κεφάλι της ξεχωρίζει από τον εσμό των σκυμμένων, των βολεμένων, των κρυμμένων πίσω από πόρτες, πίσω από ιδιότητες, πίσω από ρόλους έστω και ρηξικέλευθους, άλλα πάντοτε «παιγμένους» μέσα σε κάποιο προστατευμένο περιβάλλον.
Μια γυναίκα με φωτεινό παράστημα. Γνωστή φυσιογνωμία χρόνια τώρα. Μια γυναίκα που έχει απεκδυθεί από όλα τα άμφια και στέκεται «γυμνή» απέναντι στις πολλές και πολλαπλές εκφάνσεις του βαθέος κράτους, άρα και του βαθέος συστήματος. Δεν ερμηνεύει ρόλο, θεσμικό ή άλλο. Εκπληρώνει δικαίωμα, αναλαμβάνει καθήκον και αντιστέκεται. Και γι’ αυτό - επαναλαμβάνω - αποτελεί εξέχον μέλος μιας κοινωνίας που, εκτός των άλλων, χειραγωγήθηκε και εκπαιδεύτηκε ώστε να θεωρεί «εξέχοντες» διάφορους τιποτένιους και επιβλαβείς, διάφορα σκουπίδια πολυτελείας, διάφορα κλεπτοβόρα τρωκτικά, αλλά και διάφορα «γελωτοποιά άλλοθι» των μικροαστών.
Με άλλα λόγια η Πόπη Μέλλιου (που ευτυχώς δεν είναι η μόνη) τα έβαλε όχι απλώς με το κράτος, αλλά με την κατάσταση. Την κοινωνική κατάσταση που, παρ’ όλες τις ενστάσεις (όταν υπάρχουν), υποβαστάζει αυτό το κράτος. Όταν δεν το αποθεώνει. Είτε διά της ψήφου είτε διά της μιμήσεως.
Έπρεπε λοιπόν η Πόπη Μέλλιου (που επιπροσθέτως αρνήθηκε και τον έμφυλο -ή μήπως έκφυλο;- υποβιβασμό της γυναίκας και του ρόλου της) να τιμωρηθεί. Να κοπεί το κεφάλι που ξεχωρίζει. Όπερ και εγένετο.
Το πράγμα ξεκίνησε μέσα από τους αυτοματικούς μηχανισμούς κρατικής βίας, εκπεφρασμένης για πολλοστή... και ατιμώρητη φορά διά της αστυνομικής αλητείας. Η κυρία Μέλλιου αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία της σε αστυνομικούς με κράνη (απρόσωπους) που δεν έφεραν τα μητρώα τους (όπως έχουν νόμιμη υποχρέωση) πριν της δώσουν αυτοί τα δικά τους. Άσκησε δηλαδή νόμιμο δικαίωμα.
Προσήχθη στη ΓΑΔΑ και στον 6ο όροφο υπέστη τον εξευτελισμό (πάντοτε αναίτιο) της απογύμνωσης και σε κοινή θέα, αφού, όπως καταγγέλλει, οι γρίλιες ήταν ανοιχτές και τα γραφεία στο απέναντι κτήριο γεμάτα κόσμο. Υπέστη δηλαδή διαπόμπευση. Επειδή άσκησε δικαίωμα, όπως είχε καθήκον και υποχρέωση ως πολίτης!
Και βέβαια σε περιβάλλον χυδαιότητας, αν σκεφτεί κανείς το πώς διατυπώθηκε η εντολή του αξιωματικού, ένα «πώς» που ντρέπεσαι να επαναλάβεις. Ένα «πώς» που συνιστά περιύβριση, αλλά τι να κάνουμε; Πέρασε πολύς καιρός από το σκληρό βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου 2013 και το έγκλημα παρεγράφη. Dura lex sed lex και τα σκυλιά δεμένα (;). Άλλωστε υπάρχουν νόμοι σωσίτριχοι «διά πάσαν νόσον και βασκανίαν». Του συστήματος.
Οπότε η διαπόμπευση ήταν σύννομη και σε κατάλληλο περιβάλλον, σύμφωνα με την πρόεδρο της έδρας που αθώωσε τους αστυνομικούς. Πώς να διαφωνήσει κανείς; Πάντοτε οι διαπομπεύσεις χρειάζονται «κατάλληλο περιβάλλον»: την πλατεία, τον δημόσιο χώρο κι ένα πλήθος πραγματικό ή συμβολικό έτοιμο να κατασπαράξει. Πάντοτε όμως σύμφωνα με τον νόμο. Έναν νόμο «μισότρελο», που διανύει με εκπληκτική ταχύτητα την απόσταση μεταξύ λήθαργου και φρενίτιδας, και όχι μόνο.
Αντιγράφω από ρεπορτάζ του Τάσου Γιαννόπουλου που αλίευσα από το «left.gr» σχετικά με την επιχειρηματολογία συνηγόρου υπεράσπισης των κατηγορουμένων. Είπε ο επιστήμων: «Αν βάλουμε τη φωτογραφία της κ. Μέλλιου δίπλα σε αυτή της Ούρλικε Μάινχοφ ή της Πόλας Ρούπα, η οποία είναι ανάλογης ηλικίας, δεν θα δούμε ιδιαίτερες διαφορές, άρα το προφίλ της (σ.σ.: μιας σχετικά μεγάλης σε ηλικία, γκριζομάλλας γυναίκας) δεν αρκούσε για να μην προσαχθεί. Επίσης η κ. Μέλλιου δεν προσήχθη στο Κολωνάκι, αλλά στα Εξάρχεια, μια περιοχή που είναι γνωστό ότι είναι εκτός της συντεταγμένης Πολιτείας».
Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η επιστήμη της Νομικής, της Ιατρικής, της Κοινωνιολογίας, για να μην πω και της Πολεοδομίας. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Το χάος ως φάρσα. Και αυτό το «πράγμα» ακούστηκε εις επήκοον επιστημόνων, υπηρετών της Θέμιδας, στα σοβαρά. Ως νομικό επιχείρημα. Μια κατασκευή που, αν δεν ήταν μια οπισθοδρομική νομική βαρβαρότητα, θα ήταν ένα καταγέλαστο μνημείο νομικής ανοησίας! Ή και ανοησίας σκέτης.
Αλλά δεν είναι για γέλια. Είναι για κλάματα. Γιατί κανένας αποκεφαλισμός δεν είναι για γέλια. Είναι για οργή, μπροστά σε μια εξουσία που εκχυδαΐζει τη θεσμική της κύρωση προκειμένου να κατεβάσει τον πέλεκυ προς ό,τι ξεχωρίζει.
Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι, εκτός όλων των άλλων, μια τέτοια απόφαση έχει διττή επίδραση: από τη μια λειτουργεί προτρεπτικά στην ασυδοσία και την προκλητική υπέρβαση καθήκοντος από ουκ ολίγους αστυνομικούς και από την άλλη λειτουργεί αποτρεπτικά προς τον πολίτη ώστε να διεκδικεί τα δικαιώματά του.
Αν όλα αυτά δεν συνιστούν μια ζοφερή δικαστική απόφαση, μια ζοφερή εξάρτηση της δημοκρατίας από τον συστημικό ολοκληρωτισμό, αναρωτιέμαι τι άλλο συνιστούν. Ή μάλλον δείχνουν και κάτι ακόμα. Κάτι πολύ πιο πέρα από το όριο μιας ατομικής περίπτωσης. Δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα παραιτημένο. Ένα πολίτευμα το οποίο όσο η δικαστική εξουσία θα μεταλλάσσει την απαραίτητη ανεξαρτησία της σε ασύδοτη συστημική εξυπηρέτηση, θα βρίσκεται εν κινδύνω.
Αυτό θα το καταλάβουν κάποτε η κυβέρνηση και η Βουλή; Ή μήπως οι ασύδοτες πλευρές της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας ανήκουν στα «προαπαιτούμενα» εξόδου προς ένα φωτεινό μέλλον της χώρας. Γιατί, αν είναι έτσι, πρόκειται για ένα ζοφερά φωτεινό μέλλον. Με μάτια διάπλατα κλειστά.
