Της Λήδας Καζαντζάκη
«Το μη πραγματικό είναι το κέλυφος του πραγματικού» υποστήριζε ο υπερρεαλιστής ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ, με την εκρηκτική δύναμη του ονείρου και την εκπληκτική δεξιότητα του σχεδιαστή αφισών, τις φαινομενικά παράλογες και αποκαλυπτικές εικόνες του. Είναι η αρχή που ακολουθεί ο εικαστικός Δημήτρης Χρηστίδης στην καλλιτεχνική του πράξη, δένοντας κι αυτός την ελευθερία της φαντασίας με τη χαρακτική ακρίβεια και την παρουσιάζει στην τελευταία ατομική του έκθεση, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λέφα, στο Παλαιό Ψυχικό, με τον ενδεικτικό τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο. Τι;».
Ξεκινά στις παλιότερες ζωγραφικές συνθέσεις του με την προετοιμασία του. Εκεί βλέπουμε μάγειρες με πρόσωπα σμιλεμένα με έντονες φωτοσκιάσεις και γωνιώδη, παραμορφωμένα χαρακτηριστικά που μοιάζουν περισσότερο με ραδιούργους, μεσαιωνικούς μάγους ή εκπροσώπους του κλήρου, φρικιαστικά πλάσματα, όπως εκείνα που χάραξε ο Γκόγια τον 19ο αιώνα για τις «Συμφορές του Πολέμου» μεταξύ Γάλλων και Ισπανών. Ο παιγνιώδης τρόπος που τους εντάσσει στον χώρο σε συνδυασμό με τις εξεζητημένες χειρονομίες και κινήσεις τους θυμίζει σκηνές από την commedia del arte. Οι επιζωγραφισμένες οξυγραφίες του μας οδηγούν στη θεματική αλλά και στην αυστηρή σύνθεση του «Μυστικού Δείπνου» που απαθανάτισαν μεγάλοι ζωγράφοι της Αναγέννησης, όπως ο Λεονάρντο ή ο Βερονέζε αλλά και ο προκλητικός σουρεαλιστής Νταλί. Ο Χρηστίδης τον αποτυπώνει γειωμένο σε συνεστιάσεις ταξικά ιεραρχημένες, με τους προκαθήμενους, άτεγκτους και καλυμμένους, σαν δήμιους της «Ιεράς Εξέτασης» μέσα στην ολόσωμη ενδυμασία τους. Ενώ οι κοινοί συνδαιτημόνες, άνδρες και γυναίκες, και μοχθούντες πλάστες της ζύμης προβάλλονται με ακραίους μορφασμούς και σχηματοποιημένα, άυλα σώματα, σε «ανίερες» και απεγνωσμένες «ερωτικές» συνευρέσεις.
Τα πρόσφατα δημιουργήματά του είναι γραμμένα με την ίδια σχεδιαστική ακρίβεια, κυρίως με μολύβι, μολυβοκάρβουνο, σινική μελάνη αλλά και ακρυλικά. Έχουν τοποθετηθεί έντεχνα ανάμεσα σε γκροτέσκα προσωπεία, πλασμένα με πηλό, που θα μπορούσαν να κοσμούν τις προσόψεις γοτθικών εκκλησιών. Φέρουν ως πρόσωπα μύλους που τα μικρά ανοίγματά τους αλλά και οι σκάλες τους χρησιμοποιούνται για την ανθρωποποίησή τους. Μιλούν, όπως και τα αποκλίνοντα σώματα των ζευγαριών, για την αποξένωση και τη μόνωση του σύγχρονου «κοσμικού» και αυτιστικού συνάμα ανθρώπου.
Είναι εικόνες που καταγράφουν στα στημένα σαν παραστάσεις «δείπνα» με ένα ύφος σκωπτικό την υποκρισία που διαπνέει τις εκβιαστικές κοινωνικές μας συνευρέσεις. Αποκαλύπτουν, καταρρίπτοντας τα όρια μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, τον «ανοίκειο», απόκοσμο και τρομαχτικό χαρακτήρα της επιβεβλημένης από κάποιους τύπους «κοινωνικής» συμβίωσής μας. Ενεργοποιούν τον θεατή τους σε μια νέα θέαση του κόσμου που καθημερινά βιώνει.
Info: Δημήτρης Χρηστίδης, «Invitation to Diner. What?», Επιμ.: Ελίζα Γερολυμάτου
Δημοτική Πινακοθήκη Λέφα, Ι. Κοκκώνη 15, Π. Ψυχικό, κάτω από το Αρσάκειο Διάρκεια έκθεσης: 9 Νοεμβρίου - 8 Δεκεμβρίου Ώρες λειτουργίας: Δευτ. / Τρ. / Πεμ. / Παρ. 10 π.μ. - 6 μ.μ., Τετ. 1-8 μ.μ.
