του Χρήστου Τσαντή*
Συγκλονίζει η είδηση για τον οδηγό που έσερνε για ώρα με το αυτοκίνητό του ένα σκυλάκι, με αποτέλεσμα τον θάνατο του ζωντανού. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι δύο οδηγοί που είδαν τη σκηνή τού έκαναν παρατήρηση, αλλά το αυτί του δεν ίδρωσε. Σοκάρει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι οι αυτόπτες μάρτυρες δεν πήγαν να καταθέσουν στην αυτόφωρη διαδικασία που ακολούθησε τη σύλληψή του, καθώς η αστυνομία κινήθηκε ταχύτατα μετά τη βροχή καταγγελιών και την προβολή σχετικού βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο οδηγός ισχυρίστηκε ότι αγαπούσε τον σκύλο του...
Αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχει αυξηθεί η ευαισθησία των ανθρώπων απέναντι σε φαινόμενα κακοποίησης ζώων κι έτσι έχουν πολλαπλασιαστεί οι καταγγελίες για αντίστοιχες περιπτώσεις οι οποίες παλιότερα δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Σε έναν βαθμό έχει εκσυγχρονιστεί και το νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία των ζώων. Όμως υπάρχουν ακόμα τεράστια κενά, τα οποία -όσο δεν συμπληρώνονται- θα ευνοούν αντίστοιχα φαινόμενα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες και άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θα γνωρίζουν, αλλά για κάποιους λόγους θα σιωπούν.
Η απόκτηση αυτογνωσίας, η απόκτηση συνείδησης από τους ανθρώπους είναι μια διαδικασία εξελικτική, δεν ξεπηδά η σοφία ξαφνικά μέσα από τα κεφάλια μας, μα και δεν είναι απαραίτητη η σοφία για να φερθεί κάποιος ανθρώπινα. Άρα, αντί να κάνουν γενικώς έκκληση στη συνείδηση -που απ’ ό,τι όλα δείχνουν αναπτύσσεται με τους δικούς της ρυθμούς και δεν ακολουθεί τις ανάγκες της επικαιρότητας-, ας κάτσουν οι αρμόδιοι φορείς (δήμοι, οργανισμοί, περιφέρειες, αρμόδια υπουργεία κ.λπ.) να μελετήσουν και να εφαρμόσουν με ταχύτητα ένα επαρκές νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα καλύπτει και τις ανάγκες της πρόληψης.
Πρόληψη είναι, για παράδειγμα, να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την υιοθεσία και την κατοχή ζώων. Όπως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να πάει σε ένα κατάστημα και να αγοράσει κάποιο... βρέφος για να «παίζουν» τα παιδιά του, έτσι δεν θα έπρεπε να μπορεί να αγοράζει έναν σκύλο, μια γάτα, ένα ζωάκι για να «παίζουν» κάποιοι μαζί τους, και όταν βαρεθούν «το παιχνίδι» να του δώσουν μια κλωτσιά και να το πετάξουν στους δρόμους. Η εγκατάλειψη του ζωντανού είναι η άλλη όψη του νομίσματος της φονικής βίας σε βάρος τους.
Το ζωντανό δεν είναι παιχνίδι. Ούτε είναι στη φύση του η εκπαίδευση και η προετοιμασία για μάχες κάθε είδους ή καλλιστεία! Το ζωντανό χρειάζεται αγάπη, φροντίδα και ελευθερία. Χρειάζεται κατάλληλο χώρο για τη διαβίωσή του. Και χώρος κατάλληλος δεν είναι οι αλυσίδες, τα κλουβιά και τα μπαλκονόκλουβα.
Εκτός αυτών, κάποιοι αρέσκονται να θανατώνουν ζωντανά γιατί, πιθανώς, το ίδιο έκαναν και οι πατεράδες τους, οι παππούδες τους και πάει λέγοντας. Ξέρουμε ότι σε κάποιες εποχές, το κυνήγι υπηρετούσε μια αναγκαιότητα, γιατί έτσι ο άνθρωπος της υπαίθρου εξασφάλιζε φαγητό. Ξέρουμε επίσης πως σεβόταν τη φύση, το περιβάλλον και τα ζωντανά, και φρόντιζε πάντοτε να διατηρεί την ισορροπία. Τι σχέση έχει αυτό όμως με τη νοοτροπία ορισμένων πάνοπλων ομάδων -ενισχυμένων μάλιστα με τις πιο τέλειες φονικές μηχανές που σερβίρει η βιομηχανία των όπλων- οι οποίες εξορμούν κατά καιρούς στην ελληνικό ύπαιθρο, ποζάροντας μάλιστα στο Διαδίκτυο μετά το έγκλημα, με φωτογραφίες από σκοτωμένα ζώα και πτηνά; Αναρωτήθηκαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι ποια ανάγκη τούς οπλίζει το χέρι; Γιατί, προφανώς, η ανάγκη της ανθρώπινης επιβίωσης δεν είναι πλέον το κίνητρο.
Η φροντίδα της ζωής όλων των ζωντανών πλασμάτων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να μένει αδιάφορη η Πολιτεία σε τέτοια φαινόμενα. Με αφορμή, λοιπόν, τη δολοφονία ενός σκύλου, ας αναρωτηθεί κανείς: η αξία της ζωής δεν είναι ίδια για όλα τα ζωντανά πάνω στον πλανήτη;
* Ο Χρήστος Τσαντής είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και υπεύθυνος των εκδόσεων Ραδάμανθυς
