Σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία του Λεβάντ Τσουλατζέ, (εκτός προγράμματος φεστιβάλ) η κωμωδία του Σαίξπηρ «Όπως αγαπάτε». Το έργο αυτό ερμηνεύεται συνήθως ως μια ρομαντική, βουκολική κωμωδία, με δεσπόζον το αριστοκρατικό, ελιτίστικο ιδεώδες της «επιστροφής του ανθρώπου στην αθωότητα της φύσης». Δεν έχουν προσεχθεί κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν, ίσως, να στηρίξουν μια άλλη εκδοχή. Δεν έχουμε, εδώ, φυγή από την «αμαρτία» του πολιτισμού και επιστροφή στον υπεσχημένο «παράδεισο της φύσης». Έχουμε, αντίθετα, την «επιστροφή» σε έναν άγριο παράδεισο - τόπο εξορίας.
Σε μια φύση εχθρική, που πρόκειται όμως, ιστορικά, να «εξημερωθεί», να υποταγεί, να καλλιεργηθεί και να «αξιοποιηθεί» με κάθε τρόπο, αφού πρώτα εξολοθρευθούν δια πυρός και σιδήρου οι γηγενείς κάτοικοί της. Εισάγονται, έτσι, προδρομικά, καπιταλισμός και αποικιοκρατία. Ένας αιώνας που προετοίμασε τη μεγάλη στροφή του πνεύματος και σημάδεψε το τέλος της Αναγέννησης, οδηγώντας στη νεωτερική μας εποχή. Δεν πρόκειται για την «κάθαρση» του ανθρώπινου πνεύματος μέσω της επαφής του με την αθωότητα της αιώνιας φύσης, αλλά για την καταβύθιση του ανθρώπου στο ζωώδες της φύσης, για να αναδυθεί, ίσως, κάποτε από εκεί, αν ποτέ, με μια νέα κατακτημένη αγνότητα... Το παιχνίδι της μεταμφίεσης στο αντίθετο φύλο δεν είναι ούτε απλά ρομαντικό ούτε αθώο. Διαθέτει μια πρωτογενή δυναμική πάθους σε διάσταση θεατρική, με κυρίαρχη την καινούργια ποίηση του υποκειμένου που ταυτόχρονα θεάται και σκέπτεται.
Αυτή την ποίηση του υποκειμένου, στη «μοντέρνα» εκδοχή ενός πολιτικού δρώμενου και θεατρικού παιγνίου με «μαγικούς καθρέφτες», όπου κάθε τι μεταμορφώνεται στο αντίθετό του, υπηρέτησε πιστά η σκηνοθεσία, «βλέποντας» το κείμενο ως ρεαλιστική, βατή χάρτα του μέλλοντος και ως ονειρικό, άβατο συγκαιρινό τοπίο ταυτόχρονα. Με εξαίρετα σκηνικά, με μια εκπληκτικά ομοιογενή ομάδα λαμπρών σωματικών ηθοποιών, με χρώματα και ήχους, με εσωτερική επικοινωνία, με γοργή διαδοχή πανέμορφων εικόνων, χωρίς κενά. Μια αισθητική και όχι μόνο απόλαυση.
Επίσης σε σκηνοθεσία - σκηνογραφία Τσουλαντζέ, το έργο (εντός Φεστιβάλ): «Τα γουρούνια του Μπάκουλα», βασισμένο στο πεζογράφημα του Δαβίδ Κιδιασβίλι με προσθήκη αποσπασμάτων του Ρώσου ποιητή Οσιπ Μάντελσταμ, που είχε επισκεφθεί τον τόπο και έγραψε για αυτόν. Ίσως η πιο σημαίνουσα παράσταση του Φεστιβάλ, ως φόρμα και ως περιεχόμενο. Ξεκινώντας από την παραβολή του «Κατά Λουκάν» με τα γουρούνια που υποδέχτηκαν εντός τους τα απόβλητα του ανθρώπου δαιμόνια, περνώντας από Μολιέρο Γκολντόνι, Γκόγκολ, Πούσκιν, Λέρμοντωφ, Ντοστογιέφσκι, Τσέχωφ, Μπουλγκάκωφ αλλά και Όργουελ, ξετυλίγει εμπρός μας ως μυθόδραμα την ιστορία της πολύπαθης χώρας, αντικειμένου κάθε φορά της βουλιμίας ισχυροτέρων γειτόνων. Τοποθετημένο συμβατικά στα χρόνια του ’20, σε ύφος ιλαροτραγικό, συνδυάζοντας το φρικτό με το γελοίο, αφηγείται τα παθήματα μιας παρέας μεγαλονοικοκυραίων που πασχίζουν μάταια να σώσουν τον λαχανοκηπάκο τους, την ώρα που ξεσπάει ο κατακλυσμός ενός μεγάλου πολέμου. Επιχειρώντας με τρόπο αστείο και σοβαρό συγχρόνως αλλά πάντα αναποτελεσματικό, να αποκρούσουν τα «γουρούνια» του μυστηριώδους, αόρατου «Μπάκουλα» που επιτίθενται κάθε τόσο με τρομερό θόρυβο (ερπύστριες;) καταστρέφοντας τα πάντα. Μια υποδειγματική και επίκαιρη πολιτική αλληγορία, ηθελημένα σκηνοθετημένη «κόντρα στα νερά της», με εξαιρετικά κοστούμια, σκηνικά, χορογραφία και μουσική, με σχεδόν την ίδια σπουδαία ομάδα λαμπρών ηθοποιών που μας έδωσαν το «Όπως αγαπάτε».
Για πρώτη φορά στη Γεωργία παράσταση έργου της Σάρα Κέην, με το αυτοβιοψυχογραφικό της: «Λαχταρώ», σε σκηνοθεσία του Δαβίδ Κορμπαλάτζε. Δίνει την απελπισία και ελπίδα μαζί μιας πληγωμένης νέας γυναίκας που χάθηκε αυτόβουλα, όχι από αηδία για τη ζωή όπως λέγεται συνήθως, αλλά από αδιέξοδο ρομαντισμό. Η παράσταση, σε ύφος τελετουργικό, με τη χαρισματική Αλεξάνδρα Μπεγκαλισβίλι στον κύριο ρόλο, αποφεύγει τις υπερβολές των Δυτικών που είθισται να πλειοδοτούν στη φρίκη, προβάλλοντας, αντίθετα, το καθαρό βλέμμα της συγγραφέως.
Δεν μπορώ να κλείσω το σημείωμα χωρίς να αναφερθώ στο έξοχο κωμικό χορευτικό βουβό μιμόδραμα «Δον Ζουάν», βασισμένο στον ομώνυμο μύθο, με τα πλαστικότατα σώματα των σπουδαίων ηθοποιών - ζογκλέρ να γράφουν αραβουργήματα. Ευρηματική και ευφάνταστη η σκηνοθεσία του Κάχα Μπακουράτζε, δίνει ένα μικρό σκηνικό «διαμάντι».
(Οφειλόμενη διόρθωση «αμαρτημένου» μου: σκηνοθέτης της παράστασης του «Μάκβεθ» είναι ο Γκιόργκι Τσικχαιντζέ).
