Του Σταμάτη Κραουνάκη
Τι μου ζητάς κι εσύ, "Αυγή" μου, να μιλήσω για την Αναγνωστάκη. Με δέχτηκε στη ζωή της αυτή η Vip διανοούμενη με το αναρχικό χιούμορ και ότι πρόλαβα πήρα. Από τα περίλαμπρα σκοτάδια της. Από τα σκοτεινά γυαλιά της. Όταν έφτιαξα τη σύνθεση έργων της που η ίδια τιτλοφόρησε I love you, αναλύοντας τις ηρωίδες της, διέκρινα από πίσω, τη Λούλα. Εκείνη το κατάλαβε και μου χαρίστηκε. Ένιωθε και με αγάπησε. Όσες φορές μπήκα στην κρυψώνα της, στην καρδιά του Κολωνακίου, με υποδεχόταν πάντα με αυτό: "Σε περίμενα μια ζωή". Οι συνομιλίες μας είχαν πάντα πολύ χιούμορ. Ήξερε από πριν και πάντα. Την αγαπώ. Και τώρα φευγάτη την αγαπώ. Και θα την αγαπώ.
Στα “Διαμάντια και Μπλουζ”, έφτιαξα και ’γώ, προηγείται το εξαίρετο της Καραΐνδρου, για την Τζένη, το τραγούδι στους στίχους της. Είχα μεσολαβήσει να το κάνει η Λάσκαρη. Αργότερα το έκανα και με τη Νόρα Κατσέλη στο ΚΘΒΕ. Ο Φώτης Πεχλιβανίδης έφτιαξε ένα συγκλονιστικό πορτρέτο της, για το I Love U. Το τυπώσαμε σε καμβά, της πήγα ένα. Της άρεσε πολύ, το ’χε πάντα στο σαλόνι.
Ιέρεια της μεταπολεμικής γραφής. Μεγάλη. Μια ιερουργία τα βραδινά μας τηλέφωνα μετά τις παραστάσεις με την Ουζουνίδου, με λεπτομέρειες να μάθει πώς πήγε, κάθε αντίδραση.
Της έλεγα:
- Λούλα γράψε ένα θρίλερ κωμωδία.
- Μα θρίλερ κωμωδίες δεν γράφω;
Στην κηδεία της Ζαβιτσιάνου στο Παλαιό Φάληρο, στο νεκροταφείο, ήταν φίλες πολύ, κάθονταν με το κατακόκκινο κραγιόν της, σε μια καρέκλα στο προαύλιο. Πήγα και της είπα στο αυτί. "Θα ’ρθω να σε πάρω να πάμε στα βαριά μπουζούκια, πριν καταλήξουμε όλοι εκεί". Με κοίταξε άναυδη. Μετά στους καφέδες, ενώ ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, μου είπε χαμηλόφωνα. "Εκεί που είπες..., να πάμε".
Ξέρω ότι πάει στον Γιώργο. Τα τραγούδια αυτά... θέλει. Το τρένο για την Κατερίνη. Η Φαίδρα. Και το δικό της με την ίδια γεύση της καταιγίδας που έρχεται "Χάθηκα μες στη ζωή μου, χάθηκες μες στη βροχή".
Τα ’χει γράψει όλα. Τους ήξερε καλά τους ήρωές της.
Η Σύλβια μού ’χε αντιγράψει κατ’ εντολήν της το "Ουρανός κατακόκκινος", σε μια κασέτα που το ’χε πρωτογράψει με τη φωνή της. Ναι δεν το ’γραψε ποτέ σε χαρτί.
Είναι συνταρακτική και... βαθύτατα είρων. Και τρυφερή από τα έγκατα. Γι’ αυτό και απόμακρη. Ενώ ήταν εκεί στην Κανάρη 1, πάντα κυρίαρχη της πόλεως, που δεν ήταν όμως η δικιά της.
- Λούλα, τι κάνεις;
- Πεθαίνω.
- Α, όχι Λούλα, μην πεθάνεις καλοκαίρι.
- Α, όχι. Δεν θα πεθάνω καλοκαίρι.
Όπως έπεσε η είδηση ήρθαν όλα όσα έζησα μαζί της, βροχή.
Μωβ μυρωδάτα για την κυρία Αναγνωστάκη. Να μοσχοβολάνε.
Από τον "Αντόνιο ή το μήνυμα", αυτό το ανεξίτηλο.
"Βαράνε ακόμα στο κεφάλι, ε;".
