Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ: «Ο στόχος μιας κοινωνίας είναι η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Καρλ Μαρξ, από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Τόμοι έχουν γραφτεί, βιβλιοθήκες ολόκληρες, κι ακόμα δεν έχει κατανοηθεί στο βάθος του αυτό το υπέροχο, πανανθρώπινο αξίωμα ώστε να καταστεί δυνατή η πραγμάτωσή του. Που φυσικά είναι αποτέλεσμα πολύπλοκης διαδικασίας και όχι παράγωγο κάποιας γραφειοκρατικής νόρμας.
Όταν επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Τραγικά στρεβλωτικό του υπέροχου αξιώματος «η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Ενός αξιώματος που πολεμήθηκε με αφάνταστη αγριότητα και με τρόπους απίστευτα φρικώδους εφευρετικότητας που κόστισαν ποταμούς αίματος. Ενός ονείρου της εφικτής ουτοπίας για την πραγμάτωση του οποίου έδωσαν και τη ζωή τους ακόμη και τα καλύτερα μυαλά και οι ευγενέστερες ψυχές που πέρασαν από τον κόσμο τους τελευταίους δύο αιώνες. Γι’ αυτό που λέγεται ισότητα (πιστεύοντας ότι η ανισότητα είναι ατιμία «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»), σε όλο το πολύπλοκο μεγαλείο των ετεροκαθορισμών και των αντιφάσεων του ανθρώπινου όντος. Πιστεύοντας επίσης ότι η ελευθερία δεν υφίσταται όταν δεν είναι όλοι ελεύθεροι, δηλαδή όλοι ίσοι. Άλλως η ελευθερία του ενός αποτελεί προϋπόθεση για τη σκλαβιά των άλλων. Αυτό ακριβώς το οποίο ευαγγελίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με γελοία ιστορική άγνοια το διατυμπανίζει κιόλας. Ως να μην έφταναν, ως αποδείξεις των απόψεών του, οι εργασιακά φρικώδεις υπουργικές του αποφάσεις και οι ακόμα φρικωδέστεροι σχεδιασμοί του, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει.
ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (“Αυγή” 20.9.2017): «Τα σαράντα (40) εκατομμύρια ξεπερνούν σήμερα τα άτομα που ζουν σε καθεστώς δουλείας, επισημαίνουν σε κοινή τους έκθεση η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), η οργάνωση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Walk Free Foundation και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης. Ένα, τραγικής ειρωνείας, απλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι κοινωνίες δεν παράγουν ισότητα, αφού είναι αντίθετη στη φύση του ανθρώπου. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να κρατά σκλάβους, παράγοντας έτσι δημοκρατία και μάλιστα πλέρια (που λέγαμε και στις φοιτητικές συνελεύσεις της Μεταπολίτευσης), αφού η ανισότητα, ως το αντίθετο της ισότητας, είναι αυτή που παράγει δημοκρατία και βαθαίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα!
Τούτου δοθέντος, οδηγούμαστε στο λογικό συμπέρασμα (κυριάκειας λογικής ποιότητας) ότι όσο πιο βαθιά είναι η ανισότητα τόσο πιο βαθιά είναι η δημοκρατία και τόσο πιο βαθιά ριζωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, είναι «η φύση του ανθρώπου» και όχι ο αφηνιασμένος και κανιβαλλικός καπιταλισμός που σπρώχνει τα τραγικά παιδάκια της Αφρικής να χωθούν βαθιά στα λαγούμια της πατρικής και μητρικής τους γης για να εξορύξουν το κολτάνιο με σκαπτικό εργαλείο την ίδια τους τη ζωή. Που τελειώνει πριν ακόμα αρχίσει προκειμένου να φτάσουν ως τα τρίσβαθα της κόλασης τα ανθρώπινα δικαιώματα και η πάντοτε επαπειλούμενη, από την απάνθρωπη ισότητα, δημοκρατία. Δολοφονούνται τα παιδάκια στην Αφρική για να έχουν τα παιδιά όλων των «Κυριάκων» πανάκριβα κινητά τελευταίας τεχνολογίας (το κολτάνιο είναι το απαραίτητο υλικό για την κατασκευή κάθε αντικειμένου κινητής φερεφωνίας) και να τα επιδεικνύουν μεταξύ τους στους αυλόγυρους των πανάκριβων σχολείων της αριστείας, όπου μετέχουν μονάχα οι από τη φύση τους άξιοι. Όπως ο Κυριάκος.
Αυτό θα πει δημοκρατία. Δεν βλέπεις πόσο καλά το κατάλαβε ο γίγας της αριστείας Ανδρέας Ανδριανόπουλος; Μας αποσβόλωσε το βάθος της σκέψης του με τα ζωώδη επιχειρήματα από τον θαυμαστό κόσμο των ζώων προκειμένου να τεκμηριώσει τη «φυσική» θεωρία της ανισότητας. Πράγματι, μπροστά σε τέτοιο βάθος σκέψης μένεις άφωνος και μέσα στην οντολογική διερώτηση για το πόσο, μα πόσο, ανίκητη είναι η βλακεία. Που κι αυτή βρίσκεται, φευ, μέσα στην ανθρώπινη φύση. Ιδίως στη φύση τέτοιων αρίστων. Μόνο μια απορία σου μένει σε τέτοιες κορυφαίες στιγμές: κοίτα να δεις πού πάει και κρύβεται η «ανθρώπινη φύση».
Η ΔΗΛΩΣΗ: Για να μην τρελαθούμε όμως τελείως, ας θυμηθούμε το σχετικό απόσπασμα από τις πρόσφατες δηλώσεις του Κυριάκου που... σάλεψαν ακόμα και ουκ ολίγους μέσα στη Ν.Δ. (πλην βεβαίως του τιμή -μου- και -κορώνα- στο -κεφάλι- μου Άδωνι): «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύει τη βαθύτατη ταξικά περιφρονητική του απέχθεια σε μια κοινωνία ισότητας και τη βαθιά του πίστη στην κοινωνία όπου οι λίγοι θα είναι απείρως πιο ίσοι των πολλών. Άλλωστε, αυτό ξέρει, αυτό μολογάει ζώντας όλο του τον βίο εκτός πραγματικής ζωής, ζώντας ακόπως και αφορολογήτως (προπαντός αφορολογήτως) μέσα στο κουκούλι εκείνων των «επάνω» για τους οποίου οι «κάτω» είναι μια απαραίτητη δυστυχώς, αλλά δυσάρεστη όχληση. Μια αναγκαία πληρωμή, με όσο το δυνατό μικρότερο μισθίο (αυτή δεν είναι με λίγα λόγια η ταξική πολιτική;), ώστε οι «πάνω» να μένουν, ως «φυσικό» στοιχείο του πολιτεύματος, πάντοτε επάνω και οι «κάτω» εκεί εκεί στη β’ Εθνική. Αυτή είναι, σου λέει, η φυσική τάξη των πραγμάτων.
Πολλές φορές τα είπε και τα έκανε όποτε μπόρεσε ο Κυριάκος. Πρώτη φορά όμως εκστόμισε με τέτοια βάρβαρη σαφήνεια τη βαθιά του περιφρόνηση προς την κοινωνία του μόχθου και της αγωνίας για το αύριο, την περιφρόνησή του προς τα ιστορικά επίδικα ενός καλύτερου κόσμου, που δεν είναι αποτελέσματα επενδύσεων, αλλά κοινωνικών διεργασιών που με τη σειρά τους διαμορφώνουν τις εκπροσωπήσεις.
Από τώρα και ύστερα κανένας δεν δικαιούται να λέει ότι δεν τον είδε και δεν τον άκουσε.
