Στην εποχή της ακραίας οικονομίας της αγοράς οι δημόσιες υποδομές θεωρούνται βάρος. Οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου τα τελευταία χρόνια έχουν μειώσει τους πόρους προς τις τοπικές αρχές με συνεπακόλουθο πολλές βιβλιοθήκες να κλείνουν. Τον τελευταίο χρόνο μόνο έχουν κλείσει περί τις 121 δημόσιες βιβλιοθήκες. Πολλά τοπικά συμβούλια, για να αποφύγουν το κλείσιμο των βιβλιοθηκών τους, τις παραχωρούν για λειτουργία στην ίδια την κοινότητα που εξυπηρετούν. Εθελοντές από την κοινότητα, λοιπόν, αναλαμβάνουν να τρέχουν τη λειτουργία της τοπικής τους βιβλιοθήκης. Υπολογίζεται ότι από τις 3.850 εναπομείνασες δημόσιες βιβλιοθήκες στη χώρα, περισσότερες από 500 λειτουργούν με αυτό το καθεστώς.
Για το ίδιο έτος, οι υπάλληλοι των βιβλιοθηκών μειώθηκαν από 18.028 σε 17.064, ενώ την ίδια στιγμή οι εθελοντές αυξήθηκαν από 41.402 σε 44.501. Σε όλη τη χώρα τα τοπικά συμβούλια προσπαθούν να κρατήσουν τις βιβλιοθήκες ανοιχτές, καθώς τις θεωρούν απαραίτητες δομές για τη λειτουργία της κοινότητάς τους. Και εκεί που χρειάζονταν δύο-τρεις υπάλληλοι για να κάνουν αυτήν τη δουλειά, τώρα πηγαίνουν 40-50 εθελοντές για να την κρατήσουν απλά ανοιχτή, χωρίς να μπορούν να δώσουν στην κοινότητα το ίδιο επίπεδο επαγγελματισμού. Όταν ο κάθε εθελοντής δουλεύει δύο ή τρεις ώρες την εβδομάδα για να μην κλείσει η βιβλιοθήκη, δεν μπορεί κανείς να περιμένει από αυτούς υπηρεσίες υψηλού επιπέδου.
Σε πολλές περιοχές τα ίδια τα συμβούλια "κατηγορούν" τους κατοίκους της περιοχής ότι δεν επιθυμούν σοβαρά να είναι οι βιβλιοθήκες ανοιχτές καθώς είτε δεν υπάρχουν εθελοντές είτε αυτοί δεν επαρκούν, λες και το επάγγελμα του βιβλιοθηκονόμου είναι απλά να ανοίγει και να κλείνει πόρτες, να σφραγίζει καρτέλες δανεισμού και να τοποθετεί τα βιβλία πίσω στο ράφι. "Οι εθελοντές φοβούνται ότι θα χάσουν τις βιβλιοθήκες τους, οπότε αντί να αντιμετωπίσουν αυτή την απειλή στρέφονται στον εθελοντισμό... Είναι κατανοητό γιατί το κάνουν, αλλά δεν θα έπρεπε ποτέ να βρεθούν στη θέση να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Οι εθελοντές έχουν άλλους σπουδαίους ρόλους να διαδραματίσουν, όπως η ενίσχυση της εμβέλειας και της ικανότητας μιας βιβλιοθήκης, παρά να αναγκαστούν να αναλάβουν την εκτέλεση μιας έμμισθης υπηρεσίας" αναφέρει η Ένωση Βιβλιοθηκών του Η.Β. (CILIP).
Όταν τα δικαιώματα των ανθρώπων στην πληροφόρηση, στην πρόσβαση στην τέχνη και τον πολιτισμό θεωρούνται υπηρεσίες εθελοντικής βάσης και όχι υποχρέωση του κράτους να παρέχει τις απαραίτητες υποδομές, μιλάμε για μία κοινωνία που έχει χάσει τη στόχευση. Η κουβέντα μπορεί να συνεχιστεί για την ελληνική πραγματικότητα, για το πώς στελεχώνονται διαφόρων τύπων βιβλιοθήκες (για παράδειγμα οι σχολικές) και για το τι υπηρεσίες παρέχει το κράτος στους πολίτες του.
