Αύριο εκδικάζεται η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής δεκατριών ετών που επιβλήθηκε καταφανώς άδικα στην Ηριάννα Β.Λ. για συμμετοχή στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς, με εξαιρετικά μαχητές ενδείξεις. Η διά γυμνού οφθαλμού αδικία της δικαστικής εξουσίας ξεσήκωσε ένα σχεδόν πάνδημο κύμα αλληλεγγύης, που δείχνει ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα, αφού το αίσθημα δικαίου στην κοινωνία επιμένει να εμφανίζεται, παρά τις άοκνες προσπάθειες να κατασταλεί.
Όλοι ευχόμαστε να έχει καθαρογραφεί η πρωτόδικη απόφαση μέχρι αύριο, η εκδίκαση να γίνει και η Ηριάννα να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει: στην κοινωνία των αγωνιζόμενων ανθρώπων, στην κοινωνία των μαχητικά αθώων, στην κοινωνία τη δυστυχώς ευάριθμη των ερωτευμένων με τον καθ’ όλου Άλλον. Θα ήταν οδυνηρότατο να εμποδιστεί η απελευθέρωση, με την προσθήκη και της γραφειοκρατικής βαρβαρότητας, αν δεν έχει καθαρογραφεί η πρωτόδικη απόφαση.
Δεν θα αναφερθώ -γιατί θα ήταν ιεροσυλία να εγερθεί η παραμικρή υποψία συμψηφισμού- στο πόσοι και ποιοι καταδικασμένοι του κοινού ποινικού δικαίου κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, πόσοι είναι ομοτράπεζοι και «ομόγλωσσοι» με εξέχοντα τζάκια της πολιτικής και άλλης επωνυμίας και διάφορες θλιπτικές για τη δημοκρατία περιπτώσεις. Άσε τις υποθέσεις που έχουν ξεχαστεί για χρόνια, ή και για πάντα, μέσα στα αραχνιασμένα συρτάρια της δικαστικής εξουσίας.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα: στον ρόλο αυτής της εξουσίας. Μιας εξουσίας η οποία δεν λογοδοτεί απευθείας στον λαό, ούτε και κρίνεται από αυτόν. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια εξουσία σχετικά απελευθερωμένη από την κοινωνία. Επομένως, κακώς, κάκιστα, η δικαστική εξουσία (που ως εξουσία είναι κανονιστική) ταυτίζεται με τη Δικαιοσύνη, μια έννοια κατά πολύ ευρύτερη (αφού ως έννοια ανήκει στη φιλοσοφία της ηθικής) από τη δικανική νομοτεχνική. Πρόκειται για άλλοτε ασύγγνωστο και άλλοτε συγγνωστό, αλλά επίμονα και μεθοδικά καλλιεργημένο λάθος να ταυτίζεται η Δικαιοσύνη με τη δικαστική εξουσία, που, ως τέτοια, ανήκει επίσης στις οικονομημένες προνομίες βίας του κράτους. Πρόκειται για το ίδιο εν τοις πράγμασι (και με την ίδια επιμονή και μεθοδικότητα καλλιεργημένο) λάθος που συμβαίνει με τη θρησκειοποίηση της Εκκλησίας. Έτσι ώστε η οποιαδήποτε κριτική στην Εκκλησία να καθίσταται άκυρη και να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού οι πονηροί ιεράρχες (με κρατική συνέργεια) την τυμπανίζουν (σε πρόθυμα ώτα υποταγής και σε ώτα επιβολής απολύτως ταξικών συμφερόντων) ως κακόβουλη, ανιστόρητη και αντιταυτοτική επίθεση εναντίον της θρησκείας και του θρησκευτικού αισθήματος. Τα επίχειρα αυτής της κατάστασης είναι γνωστά...
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη δικαστική εξουσία. Κανείς δεν μιλάει για σεβασμό στις αποφάσεις της. Άλλωστε, ως εξουσία ουδόλως ενδιαφέρεται για σεβασμό, αλλά για συμμόρφωση, έστω και στανικά. Διότι δεν στηρίζεται στη Δικαιοσύνη αλλά στον Νόμο που είναι υποσύστημα της Δικαιοσύνης και όλο το πολιτικό και ταξικό παίγνιο γίνεται γύρω από την ερμηνεία της Νομικής Αλήθειας. Γι’ αυτό και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για το σύστημα, ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας γίνεται εντονότερος στην όλη κοινωνική διαπραγμάτευση. Δηλαδή το πολιτικό (ταξικά και οικονομικά) παίγνιο υποχωρεί και το σύστημα γίνεται νομοκρατικό. Για να καλυφθεί όμως η αγριότητα της λαθροχειρίας, ονομάζεται σεβασμός στη Δικαιοσύνη και σεβασμός στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης (που τόσο πολύ επικαλούνται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δικαστών και εισαγγελέων) και σεβασμός στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Και να σου ένα νομικό πολυπλέγμα που τάχα μου προστατεύει τη Δικαιοσύνη και που όποιος το αγγίξει τιμωρείται, ενώ στην ουσία προστατεύει το ανεμπόδιστο της δικαστικής εξουσίας, το τόσο ζωτικό για το σύστημα. Πρόκειται για γιγαντιαία παγίδα, την οποία ούτε αυτή η κυβέρνηση μοιάζει να αντιλαμβάνεται. Γι’ αυτό έχει παρασυρθεί σε νομοκρατικές αντιπαραθέσεις, μακριά από τη ζώσα ύλη της κοινωνίας που με όλες τις αντιφάσεις της αποτελεί το απόλυτο βιοπολιτικό υπόστρωμα για την παραγωγή ενέργειας. Δηλαδή κίνησης. Αν η κυβέρνηση δεν αντιληφθεί ότι η εκτελεστική εξουσία έχει καπελώσει τη νομοθετική και η δικαστική τις άλλες δύο, που σημαίνει ότι το πολίτευμα δεν λειτουργεί και όλα παίζονται σε νομικές συμφωνίες μεταξύ των «πάνω», τότε το παιχνίδι είναι από χέρι χαμένο, ακόμα κι όταν υπάρχουν (όπως εν προκειμένω) αποτελέσματα ωφέλιμα για τους «κάτω». Όσο το παιχνίδι της εξουσίας θα παραμένει αμφίπλευστο (και αμφίκοπο) ερμηνευτικό παιχνίδι των νόμων ανάθεσης, τόσο θα (το) κερδίζουν οι μεγαλοεργολάβοι των συστημικών έργων.
Γιατί βαθύ κράτος δεν υφίσταται χωρίς βαθύ σύστημα. Σ’ αυτό το βαθύ σύστημα ανήκει η δικαστική εξουσία, που λειτουργεί ως ιερό όπου συγκεντρώνεται όλο το μυστηριακό και άβατο «χρήμα» της εξουσίας. Κάτι σαν την Ελβετία, η οποία, σε όλο το σφαγείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρά πάσα πολεμική «κανονικότητα», ουδείς τόλμησε να αγγίξει. Όχι τη χώρα, ως παγκόσμιο θησαυροφυλάκιο, αλλά ούτε καν το κτήριο της πρεσβείας της στο χιλιοβομβαρδισμένο Βερολίνο. Θα τρομάξει όποιος δει το Βερολίνο ισοπεδωμένο, έναν απέραντο ερειπιώνα και στη μέση της δυστοπίας το κτήριο της ελβετικής πρεσβείας όρθιο, με υψωμένη τη δυσοίωνη σημαία του χρήματος. Ούτε και τότε έγινε αντιληπτό. Ο κόσμος φώναζε «ζήτω και γεια» για την υψωμένη σημαία των Σοβιέτ στο βομβαρδισμένο κτήριο του Ράιχσταγκ.
Ας μη μας ξενίζουν λοιπόν οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας. Το σύστημα είναι εδώ και για να παραμείνει εδώ, είναι απαραίτητο το υποκυπτικό περιβάλλον που δημιουργεί αυτή η εξουσία. Δεν γίνεται να αφεθεί το μέλλον τού συστήματος σε πολιτικούς τύπου Μητσοτάκη, Γεννηματά, Θεοδωράκη και Λεβέντη και σε αντιπολιτευόμενες ανοησίες. Διακυβεύονται διαρκώς πολύ περισσότερα από τις μωροφιλοδοξίες τού κάθε ασήμαντου. Ειδικά όταν μοιάζει να παράγεται πολιτική ύλη ύστερα από χρόνια. Αλίμονό τους αν σπάσουν οι ταξικές μυλόπετρες της θεσμοθετημένα δομικής περιφρόνησης προς τον λαό από τη μία και της προκλητικής νομιμότητας του συστήματος από την άλλη. Καιρός να το αντιληφθούμε. Καιρός να πάψει και η κυβέρνηση να βαφτίζει το κρέας ψάρι.
