Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αντιμετωπίζει κανείς την τελευταία φάση του καλοκαιριού. Εξαρτάται από την κατάσταση της ζωής του. Μαθητές που μισούν τις διαφημίσεις σχολικών ειδών, εργαζόμενοι -όλο και πιο σπάνιο είδος αυτοί- που μισούν τη στιγμή της επιστροφής στη δουλειά. Είναι φυσικά κι αυτό το γνωστό χρονικό παράδοξο: οι μέρες περνούν πάντα πιο γρήγορα στη διάρκεια των διακοπών και πιο αργά πριν από αυτές.
Στη μελλοντική φθινοπωρινή Ελλάδα του 2013 ίσως αυτά να μοιάζουν ρομαντικά. Όλο και πιο λίγοι έχουν δουλειά, όλο και πιο λίγοι πάνε διακοπές, με τον παλιό έστω τρόπο. Η μαγική εικόνα των άδειων αστικών κέντρων τον Αύγουστο καλύπτει πρόσκαιρα την αλλαγή. Πού πήγαν όλοι, αφού το 75% έλεγαν ότι δεν τους παίρνει να πάνε διακοπές; Η εύκολη απάντηση είναι "στα εξοχικά φίλων, ρεφενέ". Τόσος κόσμος έχει ακόμη εξοχικά. Δεκτό. Το ζήτημα όμως εδώ είναι τα παιχνίδια του χρόνου, μαζι με την απαραίτητη μουσική τους επένδυση.
Στην περίπτωσή μου αυτή ήταν... Παυλίδης. Ο άλλοτε ηγέτης των Ξύλινων Σπαθιών μού φάνηκε παράταιρος στη γνωστή λιμενεργατική, ερασιτεχνικά κολλημένη αφίσα φάτσα - κάρτα στον Λοτό της Σούγιας. 24 Αυγούστου live στην παλιά ντίσκο Fortuna, που σε καλωσορίζει πριν μπεις στην κρητική κωμόπολη του Λιβυκού πελάγους. Εισιτήριο 9 ευρώ με μπίρα, τρία βράδια μετά την πανσέληνο. Μοναδική ευκαιρία να κοροϊδέψω τον χρόνο. Φυσικά πήγαμε. Η ίδια η συναυλία δεν έχει σημασία. Τα τραγούδια του από την προσωπική του καριέρα και κάποια από την εποχή των Σπαθιών θα αποκτούσαν έτσι κι αλλιώς μια θερινή διάσταση στο πευκόδασος, λίγα ναυτικά μίλια από τη νοτιότερη εσχατιά της Ευρώπης, την καψαλισμένη από τον ήλιο Γαύδο.
Για μας, στη Σούγια, όπου φέτος έκανε πάρτι εκτός από τον Παυλιδη και ο Αίολος, σημασία είχε το πάντρεμα του "εκεί" με το "εδώ", σαν η χθεσινοβραδινή συναυλία να ήταν προετοιμασία για την επερχόμενη κατάσταση. Παίζοντας σε τόσα μέρη μέσα σε αυτό το καλοκαίρι ο ίδιος πιθανόν να το βλέπει με τον ίδιο τρόπο. Θα μπορούσα να τον ρωτήσω στα μαγαζάκια του χωριού, αλλά είπα να μη διασαλεύσω τόσο τη θερινή νομιμότητα με δημοσιογραφικού τύπου αναζητήσεις. Η αφίσα του στα πεύκα, η συναυλία η ίδια στη Fortuna ήταν, νομίζω, αρκετά. Ένα ευχάριστο χωροχρονικό παράδοξο, ίσως κι ένας θετικός πολιτιστικός οιωνός πριν εκνευριστώ με τις διαφημίσεις για σχολικά είδη και μελαγχολήσω στον δρόμο για τη Σούδα, που τον παίρνω έτσι κι αλλιώς πάντα επιστρέφων και κατσουφιασμένος.
Εδώ θα κοινοτοπήσω και, αν διάλεγα ένα τραγούδι από αυτά που έχει φτιάξει, θα ήταν το "Φωτιά στο λιμάνι". Συμβολικά, θα μου πείτε, το εννοώ. Εγώ θα περιοριστώ να πω πως μπορεί και όχι. Μόνο που θα αποφύγω να ξεκαθαρίσω σε ποιο λιμάνι, πραγματικό ή συμβολικό, δεν ξέρω για τον Παυλίδη, εγώ τουλάχιστον αναφέρομαι.
