Περαστικοί και βιαστικοί όπως η ζωή,
μιάμιση, το πολύ δύο ώρες μείναμε
στο Delft, το μικρόκοσμο της ομορφιάς,
τεχνούργημα άριστο του κόσμου των καναλιών
πλέοντάς το με καραβάκια της Μοίρας
οδηγείσαι στο πεπρωμένο· ειδικά προκειμένου
για το Delft, που όπως και νάταν θάμενε
αξέχαστο, όμως λίγο παρέκει, στην αυστηρή
άλλοτε τη Χάγη, με πυρωμένο σίδερο για πάντα
σφραγίσθηκε η μνήμη μας, καθώς βρεθήκαμε εμπρός,
στη "Θέα του Delft", που αποθανάτισε ένας
Βερμέερ, με το δικό του φως, κι' όπως του έπρεπε
ήρθε και ψυχογράφησε στα όνειρά του αργότερα
ο Μαρσέλ Προυστ.
Περαστικοί και βιαστικοί, όπως η ζωή,
ούτε καν δυό ώρες δεν προφθάσαμε
να το χαρούμε το Delft. Πώς σήμερα,
ένα θλιβερό ηλιοβασίλεμα, ύστερα από χρόνια
μούρθε στο νου η αισιόδοξη παρηγοριά, πάντοτε
με συνόδεψε, καθώς φεύγαμε βιαστικά γι' αλλού,
πώς αναμφίβολα σε τέτιον τόπο εξαίσιο
θα ξαναρχόμαστε αποφασισμένοι για παραμονή
αρκούσα χρονικά για τη σωστή και πλήρη γεύση
που θα τη χάναμε ασυγχώρητα αν δεν τη γευόμαστε.
Αλλά το Delft, στίγμα απειροελάχιστο
στον κόσμο μας, μήπως είναι η μόνη πηγή
παρόμοιων ελπίδων, παρόμοιας ασυλλόγιστης
βεβαιότητας; πόσες δεκάδες τόποι της γης μας,
πολλές δεκάδες μυθικών στιγμών της πικρής
ζωής μας έμειναν χαραγμένες με τους ίδιους
καυτερούς χαρακτήρες στο Ηερολόγιο: να,
λόγου χάρη η αραχνοΰφαντη η Αμβέρσα.
Να, η κουκλίστικη πλατεία του Μαϊμονίδη,
τα σπιτάκια γύρω με τις γλάστρες, στην Εβραϊκή,
λίγο παρέκει απ' το καθεδρικό Τέμενος
των θαυμάτων, στην καρδιά της Κόρδοβας.
Να, τέλος η θέα του El Tajo στο Τολέδο
Τι μάταιοι αλήθεια οι σχηματισμοί
πόθων κι’ ελπίδων. Γιατί ας πούμε και τούτο,
πως καμιάν αρρώστια, πως κανένα εμπόδιο
δεν παρεμβάλλεται: τι θα πηγαίναμε να κάνουμε
τάχα στην Κορνουώλλη, τι και με τίνος
τη συντροφιά, τώρα που εκείνος που έδινε ζωή
ο Αντρέας Καμπάς “ουκ έστιν ώδε”, ο φίλος
προηγήθηκε γι’ αλλού.
Ή ποιον θα πήγαινα με φτερωτή ορμή
να συναντήσω στα χιονισμένα υψίπεδα,
με ποιον θα περιδιάβαζα ολημερίς τις λίμνες,
τις επουράνιες, της τέφρας, μια κι' έγινε τέφρα
η ίδια η "Psuche my Soul";
Αν είχε πει "Χαιρέτα την την Αλεξάντρεια"
που αφίνεις ο άλλος ο ποιητής, εμάς η πίκρα
του αποχωρισμού είναι για πλήθος Αλεξάντρειες
που ακροθιγώς τις προσπεράσαμε, και που
στοίχιωσαν μέσα μας, πίκρες ισάριθμες
και μας ποτίζουν την εποχή που μας αδράνησε
το κορμί μας η φθορά, αλλά όχι αλλοίμονο
και τη δύναμη ν' αναπλάθουμε τις Εικόνες,
να τις κρεμνούμε Εικονίσματα.
Νέα Εστία, τ.χ. 1105, 15.7.1973
