Ας είμαστε ειλικρινείς: οργή και μόνο οργή προκαλούν κάποιες πρόσφατες αποφάσεις της ανεξάρτητης και μη μου άπτου δυσανεκτικής σε οποιαδήποτε κριτική, ελληνικής δικαστικής εξουσίας. Μιας εξουσίας η οποία δύο πράγματα προστατεύει ως κόρην οφθαλμού: αφ’ ενός την απουσία κριτικής και ελέγχου στις αποφάσεις της με ένα πλέγμα πολυνομικής προστασίας και αφ’ ετέρου τις απολαβές των θεραπόντων τη δικαιοσύνη, αφού οι ίδιοι αποφασίζουν για το ύψος των απολαβών και μάλιστα τις περισσότερες φορές με αναδρομική ισχύ. Κατά τα λοιπά, όποτε σκάει κάποιο καραμπινάτο σκάνδαλο στον χώρο της δικαστικής εξουσίας, συνήθως αναλαμβάνει η ίδια την αποκάθαρση με αποτελέσματα προκλητικής νομιμότητας, ενώ για αποφάσεις που προσκρούουν ολοφάνερα όχι απλώς στο σύστημα Δικαιοσύνης (μη μας διαφεύγει ότι το σύστημα είναι η Δικαιοσύνη και μόνο η Δικαιοσύνη, ενώ ο Νόμος είναι το υποσύστημα, και όταν αυτό ανατρέπεται τα αποτελέσματα είναι τραγικά), στο σύστημα Δικαιοσύνης επαναλαμβάνω, που αρμόζει σε ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα, αλλά προσκρούουν και στην κοινή, τη στοιχειώδη λογική, ουδείς ψόγος. Κανένας ψόγος από τα αρμόδια όργανα της ίδιας δικαστικής εξουσίας. Προς Θεού, πάνω από όλα η ανεξαρτησία. Ο δικαστικός και εισαγγελικός λειτουργός πρέπει να είναι ελεύθερος στην απονομή της Δικαιοσύνης. Και έτσι πρέπει να είναι, αρκεί να μη διαφεύγει της προσοχής μια «μικρή» λεπτομέρεια: αυτή η ελευθερία ούτε μεταφυσική είναι ούτε υπάρχει εν κενώ και εκτός ιστορικού πλαισίου. Όλοι πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό και προ παντός εκείνοι που αποφασίζουν και επιδικάζουν ποινή. Δηλαδή στέρηση. Οφείλουν να γνωρίζουν ότι η δικαστική εξουσία δεν είναι το απόλυτο καλό, η άμωμη και αναμάρτητη εξουσία (άλλωστε άμωμες και αναμάρτητες εξουσίες δεν υπάρχουν, αλλιώς δεν θα ήταν εξουσίες), που από καθέδρας γεννάει ασπόρως τεκούσα το δίκαιο. Επίσης οι λειτουργοί της Θέμιδας δεν θα πρέπει να ξεχνούν, ότι κι εμείς γνωρίζουμε πως σε ένα ταξικό σύστημα αστικής Δημοκρατίας η ανεξαρτησία των εξουσιών στοχεύει στην αναπαραγωγή του συστήματος και όχι στην ανατροπή του.
Η δικαστική εξουσία δεν αποτελεί φυσικά τη φωτεινή εξαίρεση, το αντίθετο συμβαίνει. Γι’ αυτό ακόμα και σε τραγικές περιόδους εκτροπής (χούντα, ξένη κατοχή) που οι άλλες δύο εξουσίες καταλύονται, η δικαστική εξουσία εξακολουθεί να λειτουργεί υπήκουσα στη διερεύνηση της στανικής και φρικώδους νομικής αλήθειας, λειτουργώντας δηλαδή ως νομική επίφαση εγκλημάτων (εκτελέσεις, εκτοπίσεις, βασανισμοί κ.λπ.). Θέλω να πω ότι σε ένα σύστημα που περισσότερο τείνει -με πολύπλοκους, άπειρους τρόπους, μεταξύ των οποίων και οι δικαστικές αποφάσεις- να ανακυκλώσει το έγκλημα, την παρανομία, ακόμα και την απλή παραβατική συμπεριφορά, παρά να τα εξαλείψει, μεταξύ εμπέδωσης ενός αισθήματος ασφαλείας και ενός αισθήματος φόβου, σε ένα σύστημα όπου τα όρια μεταξύ σωφρονισμού και εκδίκησης είναι από δυσδιάκριτα έως αόρατα θα πρέπει οι δικαστικοί λειτουργοί να είναι πολύ προσεκτικοί ως προς την επιδίκαση ποινών. Και όχι μόνο ποινών, αλλά και αθωώσεων. Έτσι, για να ξέρουμε τι λέμε.
Θέλω να πω ότι η περίφημη ελευθερία και ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας δεν είναι ενιαία. Έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στο μεγαλοοικονομικό έγκλημα που σέρνει πίσω του και μύρια όσα μικρότερα (too big too fall) και διαφορετικό στο μικρού μεγέθους που στο κάτω κάτω πολλές φορές γίνεται και λόγω αδυναμίας. Με άλλα λόγια, μερικοί είναι πιο ίσοι απέναντι στους νόμους από ό,τι οι υπόλοιποι, ή όπως έλεγε και ο Ανατόλ Φρανς, «ισότητα απέναντι στους νόμους θα πει να απαγορεύεται το ίδιο σε έναν αριστοκράτη και έναν αλήτη να κοιμηθεί κάτω από μια γέφυρα». Επίσης διαφορετική είναι η ελευθερία και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης όταν πρόκειται για πράξεις εκτός νόμου βέβαια, αλλά που γίνονται εντός του συστήματος έστω στις παρυφές του χωρίς όμως να το αμφισβητούν (από την εμπορία ναρκωτικών μέχρι τη μέχρι τώρα δράση της «Χρυσής Αυγής») και όταν πρόκειται για πράξεις που εναντιώνονται στη δομή και τη λειτουργία της συγκεκριμένης ταξικής Δημοκρατίας. Εδώ η Δικαιοσύνη ουκ ολίγες φορές παρουσιάζεται άτεγκτη. Και τιμωρεί. Όχι τόσο την πράξη, αλλά αυτό που υπάρχει μέσα στην πράξη.
Κι έτσι δεν είναι γελοία και παρακρουστική η τιμωρία του 77χρονου μπάρμπα - Θόδωρου από τους αγωνιζόμενους στις Σκουριές (ούτε η μόνη), 12 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Σε πιάνει η ψυχή σου αν δεις το παραμορφωμένο από το ξύλο πρόσωπο του γέροντα και διαβάσεις την ιατροδικαστική έκθεση. Και όμως τιμωρήθηκε. Για διατάραξη της κοινής ειρήνης, δηλαδή για διατάραξη της ανεμπόδιστης και καταστροφικής λειτουργίας της «Ελληνικός Χρυσός» και της υποταγής σ’ αυτήν. Τιμωρήθηκε γιατί αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα ο αγώνας για αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, ο αγώνας για να διεκδικείς τη ζωή σου. Για τον ίδιο λόγο τιμωρήθηκαν και τρεις μαθητές (τρία παιδιά) στο 1ο Γυμνάσιο Ρεθύμνου σε 80 ώρες κοινωνικής εργασίας. Το «έγκλημα;» Πρωτοστάτησαν σε κατάληψη σχολείου. Φθορές δεν διαπιστώθηκαν. Καταγγέλλων; Ο διευθυντής. Αφήνω απ’ έξω το γεγονός ότι τέτοιοι «δάσκαλοι» αποτελούν όνειδος για την παιδεία. Άλλωστε και η τοπική ΕΛΜΕ προτείνει τη διά παντός διαγραφή του από το σωματείο. Ο δικαστής όμως δεν τιμώρησε απλώς τα παιδιά, τιμώρησε εν τη γενέσει της την απειλητική συγκρουσιακή διάθεση του εφήβου. Το δικαίωμα να διεκδικεί καλύτερη παιδεία, καλύτερο μέλλον αντί να είναι καλός «πελάτης σχολείου», να πηγαίνει αδιαμαρτύρητα στο φροντιστήριο, να διαβάζει όπως ο Μητσοτάκης αντί (όπως είπε ο ίδιος) να χάσκει στα πεζοδρόμια των διεκδικήσεων όπως ο Τσίπρας και να δέχεται αδιαμαρτύρητα μια θέση είτε στην ανεργία είτε στην εξαθλιωμένη, επισφαλή και ψωμοζητούσα εργασία. Δυστυχώς δεν γνωρίζω την εξέλιξη της δίκης του Πέτρου Καπετανόπουλου. Ελπίζω να μην τιμωρήθηκε και η αλληλεγγύη μπροστά στην αστυνομική αυθαιρεσία της βαρβαρότητας. Εκτός κι αν η ελπίδα μου θίγει την ελευθερία της δικαστικής εξουσίας.
ΥΓ.: Τα παραπάνω ισχύουν και μετά την -επιβεβλημένη και σωστή- παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Ξένιας Δημητρίου.
