Η μάσκα ήταν το πρότυπο του μοντέρνου. Το μέσο δημιουργίας ενός δεύτερου προσώπου βοήθησε τους πρωτόγονους λαούς στον διαχωρισμό του μυημένου από τον μη μυημένο στα θρησκευτικά, εθιμικά ή άλλα τελετουργικά δρώμενα. Εξελίχθηκε στο προσωπείο των θεατρικών δρώμενων που με τη σειρά του ξεχώριζε τους ηθοποιούς από τους θεατές. Αποτέλεσε για τους σκαπανείς της σύγχρονης τέχνης, από τους εξπρεσιονιστές και τους κυβιστές μέχρι τους σουρεαλιστές και τους ντανταϊστές, το δικό τους μέσο διαχωρισμού από τους ξεπεσμένους άρχοντες και μαικήνες αλλά και τις ξεπεσμένες αξίες που αυτοί πρέσβευαν. Όταν η βιομηχανική παραγωγή προανήγγελλε τη μετατροπή του υποκειμένου σε μαζικό εργαλείο της και ο Α' Μεγάλος Πόλεμος έσβηνε με την τρομακτική του επήρεια την όποια βεβαιότητα κρατούσε συντεταγμένες και υποταγμένες τις κοινωνίες. Όταν οι καλλιτέχνες με τη βοήθεια της αναδυόμενης ψυχανάλυσης αλλά και της μαρξιστικής θεωρίας αντίκριζαν στις μάσκες από την Αφρική και την Ωκεανία που εξέθεταν τα νέα εθνολογικά μουσεία της Ευρώπης το πραγματικό τους, φοβισμένο, απισχνασμένο, ζωώδες και τραυματικό πρόσωπο.
Η μάσκα είναι ανέκαθεν το κύριο πρότυπο του έργου του χαράκτη Χριστόφορου Κατσαδιώτη. Τη χρησιμοποιεί και στην πρόσφατη δουλειά του, που εκθέτει μαζί με τα έργα της εικαστικού Τζένης Κωδωνίδου, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Βαδίζοντας πάνω στ' αχνάρια «καταραμένων» δημιουργών του 19ου και του 20ού αιώνα, σμιλεύει με τις τεχνικές της βαθυτυπίας τα κραυγάζοντα και σιωπηλά μέσα στην οδύνη τους σύγχρονα προσωπεία θυτών και θυμάτων, που εντάσσει μέσα σε πλαίσια που θυμίζουν, όχι τυχαία πιστεύω, τηλεοπτικές οθόνες, σε αντίθεση με τα πειθήνια βαλμένα από κάτω πόδια τους. Τα τοποθετεί μπροστά από το κορνιζαρισμένο, φαινομενικά αμέριμνο παιγνίδι ενός μικρού κοριτσιού με ένα ψαράκι, καλυμμένα από αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη σαν εκείνα των μοτοσικλετιστών της Βέρμαχτ και στρεβλωμένα από την αγωνία τού τι μέλλει γενέσθαι πάνω σε σώματα ακίνητα, ντυμένα με στολές πλαισιωμένες με ασύρματα τηλέφωνα και παράσημα αλλά και με απλά κοστούμια. Τα γράφει σε φιγούρες μιας θεατρικής παράστασης που προβάλλουν τους πολλαπλούς τους, ανδρόγυνους ρόλους μέσα από την κραυγαλέα αντίφαση πολλαπλών προσωπείων και συμβατικών ενδυμάτων. Τα κόβει και τα συρράπτει εν τέλει με τη μέθοδο του κολλάζ σε εμφανώς κερματισμένα σύνολα. Δημιουργεί συνθέσεις που συνομιλούν με τις αμφίσημες αφίσες τις φτιαγμένες με συνθήματα, αναπλασμένες κλασικές, μυθοποιημένες γυναικείες μορφές και μεταλλαγμένα πιθηκάκια - πολεμιστές της Τζένης Κωδωνίδου. Που ανατρέχει κι αυτή στις απαρχές της σύνδεσης των γραφιστικών και των καλών τεχνών, για να ανατρέψει κι αυτή με έναν τρόπο σαρκαστικό και ντανταϊστικό τα ισχύοντα στερεότυπα. Στήνει έτσι μέσα από τις συναντήσεις διαφορετικών αλλά εξίσου τραγικών πλασμάτων ένα σκηνικό της κερματισμένης εικονικής πραγματικότητας που διαβρώνει αλλά και καθρεφτίζει την κερματισμένη πραγματική ζωή μας.
Χριστόφορος Κατσαδιώτης «Ποιητικά περιστατικά»/ Τζένη Κωδωνίδου «Notes on Ambiguity» Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλατεία Κολωνακίου 20. Διάρκεια έκθεσης: 12 Ιανουαρίου - 4 Φεβρουαρίου. Ώρες λειτουργίας: Τρ./Πε./Παρ. 11.00 - 15.00 και 17.00 - 20.00, Τετ. 11.00 - 15.00, Σαββ. 11.00 - 14.00
