"Όταν σταθήκαμε οι δυο μας χωρίς τον Τσάβες σε μια γωνιά, ο Φιντέλ έβαλε το δεξί του χέρι στην καρδιά του και είπε 'αυτή η επίσκεψη στο σπίτι του Τσε είναι ένας φόρος τιμής στον σύντροφό μου'". Συνάντησε τον Κάστρο στο σπίτι - μουσείο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στην Άλτα Γκράσια.
Ο Κάρλος - Καλίκα Φερέρ σ' αυτό το σπίτι μοιράστηκε ώρες παιχνιδιού, εφηβικές και νεανικές ανησυχίες με τον Τσε. Εκεί διέκρινε ότι ο φίλος του "είχε τα χαρακτηριστικά του Cacique, του αρχηγού". Εκεί ο Ερνέστος του έδωσε το παρατσούκλι Καλίκα. Από τότε κανείς δεν τον φωνάζει Κάρλος. Ο Καλίκα συνόδευσε τον φίλο του στο δεύτερο ταξίδι τους στη Λατινική Αμερική το 1953, στη διάρκεια του οποίου έβλεπε τον Ερνέστο να δίνει τη θέση του στον Τσε. Ήταν τότε 25χρονα παλικάρια.
Τώρα, στα 87 του χρόνια, ο Κάρλος - Καλίκα Φερέρ, εξακολουθεί να "οργώνει" το Μπουένος Άιρες δίνοντας διαλέξεις για τον Τσε και το όραμά του σε σχολεία, πανεπιστήμια, πολιτικές νεολαίες, φυλακές, σε πολιτιστικά κέντρα, παντού όπου συγκεντρώνονται νέοι άνθρωποι. Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο έγινε η αφορμή να συνομιλήσουμε μαζί του. "Ο Τσε και ο Φιντέλ αλληλοσυμπληρώθηκαν πολύ καλά. Ο Φιντέλ Κάστρο συνέχισε το όραμα του Τσε και τίμησε το αίμα που χύθηκε στη διάρκεια της Επανάστασης, το οποίο αίμα δεν διαπραγματεύτηκε" μας λέει.
Μιλάει για πολλά ο Καλίκα. Δεν μπορούμε να δούμε την έκφρασή του. Νιώθουμε όμως την ένταση καθώς θυμάται όσα είπαν με τον Φιντέλ στο σπίτι του Τσε, όσα έζησε με τον Ερνέστο, πόσο θύμωσε με τη δήλωση του Τραμπ για τον θάνατο του Κάστρο. Είναι από τις λίγες φορές που ένας δημοσιογράφος δεν χορταίνει να ακούει και δεν σταματά να θυμώνει που δεν μπορεί να δει την έκφραση, τα μάτια του συνομιλητή του.
Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη
* Πώς, πού και πότε γνωρίσατε τον Φιντέλ; Με ποια αφορμή;
Γνώρισα τον Φιντέλ Κάστρο με αφορμή την επίσκεψή του στην Αργεντινή το 2006, όπου, αφού μίλησε στο Πανεπιστήμιο της Κόρδοβα, βρέθηκε με τον κομαντάντε Ούγκο Τσάβες στην Άλτα Γκράσια για να επισκεφθούν το σπίτι - μουσείο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Τότε, η δημοτική αρχή της πόλης, μου ανέθεσε να ξεναγήσω τους δύο ηγέτες. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να τους ξεναγήσω και να τους εξηγήσω τι αποτύπωναν οι φωτογραφίες που εκτίθενται στο σπίτι του Τσε. Η ξενάγηση ήταν πολύ ευχάριστη, διότι και οι δυο τους ήταν απλοί, ευχάριστοι, είχαν πολύ κέφι. Τίποτε πάνω τους δεν ήταν σοβαροφανές.
* Τι αποκομίσατε από τον Φιντέλ;
Ήταν επιβλητικός. Γεροδεμένος και με ύψος πάνω από 1,90 μ. Ήταν σαν να έβλεπα έναν γίγαντα δίπλα μου. Έδειχνε ένα υπερβολικό ενδιαφέρον να μάθει όλες τις λεπτομέρειες απ' όλες τις φωτογραφίες που έβλεπε. Με ρώταγε τα πάντα γύρω από τον Τσε. Ήταν εξαντλητικός. Χαριτολογώντας, μάλιστα, μας είπε ότι "Αν ζούσε ο Τσε, θα ήμασταν συνομήλικοι". Γελάσαμε και του είπαμε να μην κρύβει τα χρόνια του, ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Ερνέστο. Μου έκανε εντύπωση ο θαυμασμός που εξέφρασε για τη μητέρα του Ερνέστο. Όταν είδε τη φωτογραφία της, είπε "Τι όμορφη Βάσκα". Ο Φιντέλ είχε γνωρίσει τη Σέλια Ντε Λα Σέρνα στην Κούβα, την πρώτη φορά που επισκέφθηκε τον γιο της μετά τον θρίαμβο της επανάστασης. Ήταν ένας άνθρωπος ζεστός, σε έκανε να νιώθεις ότι ήταν ισότιμος, όχι ανώτερός σου.
* Τι σας είπε ο Φιντέλ. Σας μίλησε για τον Τσε;
Με ρώτησε από ποια πόλη μπήκαμε με τον Ερνέστο στη Βολιβία και του εξήγησα ότι μπήκαμε από τη Βιγιασόν. Μιλήσαμε πολύ για τον Τσε και όταν σταθήκαμε οι δυο μας χωρίς τον Τσάβες σε μια γωνιά, έβαλε το δεξί του χέρι στην καρδιά του και είπε "Αυτή η επίσκεψη στο σπίτι του Τσε είναι ένας φόρος τιμής στον σύντροφό μου".
* Νιώθατε ότι ο Τσε ήταν παρών σ' αυτή τη συνάντηση;
Ναι, εντελώς. Από την ώρα που μπήκαν οι δυο τους στο μουσείο, μέχρι την ώρα που έφυγαν, ο Τσε ήταν πανταχού παρών. Μέσα από τις φωτογραφίες του, μέσα από όλα όσα είπαμε και όσα τους αφηγήθηκα για τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Ο Τσε ήταν εκεί.
Από μικρό παιδί τον Τσε τον χαρακτήριζε η γενναιοδωρία
* Θέλετε να μας πείτε για τη γνωριμία σας με τον Τσε; Τι θυμάστε από τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια;
Όταν ο Ερνέστο ήταν 4 ετών, ζούσε στο Μπουένος Άιρες. Το άσθμα του είχε επιδεινωθεί επικίνδυνα λόγω της υγρασίας και ένας γιατρός είπε στους γονείς του να μετακομίσουν στην Άλτα Γκράσια όπου το υψόμετρο και το ξηρό κλίμα προσέφεραν ευνοϊκότερες συνθήκες για το παιδί τους. Στην Άλτα Γκράσια, ο πατέρας μου Κάρλο Φερέρ - Μορατέλ ήταν φημισμένος πνευμονολόγος, για τον οποίο είχαν ακουστά οι γονείς του Ερνέστο. Το 1932 έφτασαν στην πόλη και αμέσως επισκέφθηκαν το ιατρείο του πατέρα μου. Οι γονείς μας έγιναν αμέσως στενοί φίλοι, το ίδιο και εμείς. Όταν γνωριστήκαμε, ο Ερνέστο ήταν 4 κι εγώ 3 ετών. Ήταν ένα παιδί ζωηρό, πολύ συμπαθητικός. Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν οι συχνές κρίσεις άσθματος που πάθαινε. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι η Σέλια, η μητέρα του, δεν ήταν καθόλου υπερπροστατευτική, τον αντιμετώπιζε σαν ένα υγιές παιδί. Θυμάμαι, μάλιστα, όταν κάναμε ως παιδιά τις εκστρατείες μας στο βουνό και ο Ερνέστο πάθαινε πού και πού μια κρίση, τον βάζαμε στους ώμους μας και τον πηγαίναμε σπίτι του. Η στάση της μητέρας του βοηθούσε και τον Ερνέστο, και εμάς να μην πανικοβληθούμε. Ο Ερνέστο από μικρός είχε τα χαρακτηριστικά του Cacique, δηλαδή του αρχηγού, ο οποίος όμως δεν δίσταζε να φάει μπουνιές αν πειράζανε έναν φίλο του. Άλλο χαρακτηριστικό του από τότε που ήταν ακόμα παιδί ήταν η γενναιοδωρία του. Μοιραζόταν μαζί μας τα πάντα. Ακόμα και τα λίγα δώρα που του έστελνε η γιαγιά του από το Μπουένος Άιρες γίνονταν κοινό απόκτημα της παρέας. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Μια μέρα επιστρέφει από το σχολείο στο σπίτι του χωρίς να φορά την ποδιά του. Η Σεσίλια τον ρώτησε πού είναι. "Μαμά, την έδωσα σε ένα παιδί που δεν είχε, γιατί του είχαν πει οι δάσκαλοι ότι αν ερχόταν σήμερα χωρίς ποδιά, δεν θα έμπαινε στην τάξη". Αυτός ήταν ο Ερνέστο.
* Πώς αποφασίσατε να ταξιδέψετε μαζί του στη Λατινική Αμερική;
Πρέπει να σας πω κατ' αρχάς ότι όταν αποφάσισαν με τον Γρανάδος να κάνουν το ταξίδι τους στη Λατινική Αμερική, τους αποχαιρέτησα πολύ στενοχωρημένος. Έμεινα πίσω γιατί δεν χωράγαμε τρία άτομα πάνω στη μοτοσυκλέτα. Όμως τη στιγμή του αποχαιρετισμού, ο Ερνέστο μου είπε: "Μείνε ήσυχος, θα ξαναταξιδέψω στη Λατινική Αμερική και θα πάμε μαζί". Κι έτσι έγινε. Αμέσως μόλις επέστρεψε μου λέει "Καλίκα σε έναν χρόνο φεύγουμε". Δεν τον πίστεψα. "Θα δώσεις 13 μαθήματα που χρωστάς για το πτυχίο; Αποκλείεται". Εκείνος όμως σε έναν χρόνο χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και, τρίβοντας στη μούρη μου το πτυχίο της ιατρικής, μου λέει "Είδες, pelotudo (μλκ), φύγαμε!". Ο Ερνέστο ήταν τότε 25 χρόνων.
Ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, εμπειρίες και γνώση
* Πώς ήταν το ταξίδι;
Παρ' όλο που αντιμετωπίσαμε πολλές οικονομικές δυσκολίες, ήταν ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, εμπειρίες και γνώση. Μάθαμε τα πάντα για τους Ίνκας. Η επίσκεψη στο Μάτσου Πίτσου ήταν αλησμόνητη. Παρ' όλο που ο Ερνέστο είχε διαβάσει πολύ Αρχαιολογία και Ιστορία, σε κάθε πόλη που πηγαίναμε έμπαινε στη βιβλιοθήκη και εμπλούτιζε τις γνώσεις του για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς, με ξεναγούσε και μου εξηγούσε τα πάντα. Αυτό το ταξίδι ο Ερνέστο το έκανε για δύο λόγους. Για να γνωρίσει σε βάθος από τη μία τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και από την άλλη την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής. Εδώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτό που έγινε στη Βολιβία όταν την επισκεφτήκαμε. Γνωρίσαμε από κοντά την πρώτη επαναστατική φλόγα στη Λατινική Αμερική, δηλαδή τον θρίαμβο του ΜΝR (Movimiento Nacional Revolucionario - Εθνικό Επαναστατικό Κίνημα), που κατάφερε να κρατικοποιήσει τα ορυχεία της χώρας, να δώσει τα όπλα στους μεταλλωρύχους και να πραγματοποιήσει την πρώτη αγροτική μεταρρύθμιση. Ένα θέαμα έκανε τρομερή εντύπωση στον Ερνέστο. Στον δρόμο είδαμε να περνάνε φορτηγά γεμάτα ένοπλους μεταλλωρύχους που πυροβολούσαν στον αέρα. Όταν μας πλησίασαν, κουβεντιάσαμε αρκετά και, μεταξύ άλλων, μας είπαν ότι αυτά τα όπλα, πριν από την επανάσταση, ήταν τοποθετημένα έξω από τις παράγκες τους, ώστε αν κάποιος ύψωνε φωνή και ζητούσε τα αυτονόητα για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, ο στρατός έδινε εντολή και σκότωναν όχι μόνο αυτόν που μίλησε, αλλά και όσους βρίσκονταν κοντά του. Γνωρίσαμε και την υψηλή κοινωνία της Βολιβίας, γιατί ανάμεσά τους ήταν και γνωστοί των γονιών μας, κάποιοι μας πρόσφεραν φαγητό, χώρο να κοιμηθούμε και την ευκαιρία να ακούσουμε και τη φωνή της καθεστηκυίας τάξης.
* Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ. Τι αναζητούσε ο Τσε; Τι σας έλεγε;
Η πολιτική κατάσταση τον ανησυχούσε πολύ, δηλαδή η εγκατάλειψη και εκμετάλλευση του λαού σ' αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της βόρειας Αργεντινής. Απόλυτη έλλειψη υγιεινής και Παιδείας, συνθήκες εξαθλίωσης επικρατούσαν παντού, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού τους ιθαγενείς παραιτημένους, απελπισμένους. Όλο αυτό, πρέπει να το πούμε, άλλαξε τώρα με τον Έβο Μοράλες. Επίσης, ο Τσε πήγαινε να μιλήσει με όλους, κυρίως όμως με φοιτητές και νεαρά στελέχη των κομμάτων. Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι, ήμασταν και δύο, όπως και οι οικογένειές μας, αντιπερονιστές. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, οι άνθρωποι μας έλεγαν συνέχεια πόσο τυχεροί ήμασταν ως Αργεντίνοι, που είχαμε έναν πρόεδρο όπως τον Περόν, που είχε βάλει φρένο στην Αμερική. Σ' αυτό το ταξίδι ο Ερνέστο κι εγώ αλλάξαμε την ακραία στάση μας απέναντι στον Περόν. Το έγραφε άλλωστε στις επιστολές προς τους γονείς του.
Έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα για το κίνημα
* Σ' αυτό το ταξίδι διαπιστώσατε ότι ο Ερνέστο γίνεται ο Τσε, ότι αναζητάει πράγματα τα οποία δεν αναζητά ένας μέσος άνθρωπος;
Αναζητούσε πάντα επικίνδυνες περιπέτειες, τρελά πράγματα. Για παράδειγμα, από το Ουαγιακίλ του Εκουαδόρ προς τον Παναμά μπορούσε να πάει κανείς μόνο με αεροπλάνο, αλλά επειδή ο Ερνέστο δεν είχε λεφτά, θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό, την ώρα που κανείς δεν το αποτολμούσε, να πάει με ένα καΐκι. Όσο προχωρούσε το ταξίδι μας, επαναλάμβανε διαρκώς "Μακάρι να υπάρξει ένα κίνημα κι ένας ανεξάρτητος ηγέτης και να ενωθώ μαζί τους". Έβλεπα ότι ήταν έτοιμος πλέον να εγκαταλείψει τα πάντα για κάτι σοβαρό. Στο Εκουαδόρ χωρίζουμε κι όταν ο Ερνέστο φτάνει στη Γουατεμάλα, συμμετέχει στο πλευρό των λαϊκών δυνάμεων που υπερασπίστηκαν τον πρόεδρο Άρβενς εναντίον της απόπειρας πραξικοπήματος του στρατού. Ο Τσε αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο στην πρεσβεία του Μεξικού και από εκεί να φυγαδευτεί στο Μεξικό. Είναι ήδη παντρεμένος με την Ίλντα Γκαδέα κι έχει αποκτήσει την πρώτη του κόρη, τη μικρή Ίλντα, που πέθανε στην Κούβα πολύ νέα, από καρκίνο.
Ψύχραιμος και διαυγής σε ακραίες καταστάσεις
* Υπάρχει κάποιο ενδεικτικό περιστατικό που θυμάστε απ' αυτό το ταξίδι, στο οποίο νιώσατε ότι ο Ερνέστο γίνεται σύμβολο;
Όλες οι στιγμές που έζησα μαζί του είχαν μια περιπετειώδη διάσταση. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο χαρακτήρας του δεν άλλαξε ποτέ, ούτε στη Σιέρα Μαέστρα, ούτε στο Κονγκό, ούτε στο τέλος της ζωής του, στη Βολιβία. Θα σας πω ένα περιστατικό. Ήμασταν στο Κούσκο, στο Περού, απένταροι κι έπρεπε να διαλέξουμε ή να κάνουμε μπάνιο σε δημόσια τουαλέτα ή να φάμε. Ήμασταν πάρα πολύ βρόμικοι κι εγώ δεν άντεχα άλλο και αποφάσισα να κάνω μπάνιο. Ο Ερνέστο πήγε να φάει σε μια ταβέρνα. Με το που έκανα μπάνιο, αισθάνθηκα όμορφα, αλλά ταυτόχρονα πέθαινα από την πείνα. Πάω στην ταβέρνα και τον βλέπω να τρώει σαν ταύρος. Γενναιόδωρος πάντα, λέει το κλασικό: "Pelotudo, κάτσε να φας". Εκεί κατάλαβα ότι ο Ερνέστο στις ακραίες καταστάσεις είχε την ικανότητα να κρατάει την ψυχραιμία και τη διαύγειά του, να κατανοεί και να είναι γενναιόδωρος. Θα μπορούσε να μην μου προσφέρει από το φαγητό του...
* Πώς νιώσατε όταν μάθατε για τη δολοφονία του;
Ζούσα τότε στο Καράκας, στη Βενεζουέλα και από τις εφημερίδες καταλάβαινα, όπως όλος ο κόσμος, ότι τον πολιορκούσαν στενά. Πίστευα ότι αν τον πιάνανε, θα περνούσε από δίκη, όπως έγινε με τον Ντεμπρέι. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα τον δολοφονούσαν με εκείνο τον δειλό και απερίγραπτο τρόπο.
* Γιατί νιώθετε την υποχρέωση να διαδίδετε τον λόγο τού Τσε;
Νιώθω αυτό το χρέος για να μη διαστρεβλώνεται η ιστορία του Ερνέστο, όπως βλέπω να γίνεται συχνά από πολλούς συγγραφείς και δημοσιογράφους. Τον γνώρισα από κοντά και φρόντισα μετά τον θάνατό του να γνωρίσω ανθρώπους που πολέμησαν μαζί του και τον γνώρισαν καλά. Διαδίδοντας τη ζωή, τον λόγο και τα ιδανικά του, θεωρώ πως είναι ο καλύτερος τρόπος να διατηρώ ζωντανή και πιστή στην αλήθεια, τη μνήμη του φίλου μου.
Κάστρο και Τσε αλληλοσυμπληρώνονταν
* Κατά πόσο ταυτίζεται το όραμα του Τσε με την πολιτική που εφάρμοσε ο Φιντέλ;
Ο Τσε και ο Φιντέλ αλληλοσυμπληρώθηκαν πολύ καλά. Ο Φιντέλ Κάστρο συνέχισε το όραμα του Τσε και τίμησε το αίμα που χύθηκε στη διάρκεια της επανάστασης, το οποίο αίμα δεν διαπραγματεύτηκε. Η πολιτική του Φιντέλ έδωσε προτεραιότητα στους αδύναμους εξασφαλίζοντ'ας τους Παιδεία, Υγεία, και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική του Φιντέλ σχετικά με την Παιδεία, θέλω να αναφέρω την περίπτωση του Φρέντι Λούνγκα. Ήταν ένα παιδί 13 ετών, που υπήρξε διερμηνέας του Τσε στο Κονγκό, επικοινωνώντας μαζί του στα γαλλικά και φέρνοντάς τον σε επαφή με τις φυλές που προσπαθούσε να οργανώσει. Ο Φρέντι είχε πάρει τη βασική εκπαίδευση στο Κονγκό. Όταν πήγα στην Κούβα, φρόντισα να τον γνωρίσω. Είχε σπουδάσει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Κούβας και ήταν πια ένας σπουδαίος νευροχειρουργός και μου είπε με πολλή περηφάνια ότι ήταν ένας από τους 30.000 Αφρικανούς που είχαν σπουδάσει εντελώς δωρεάν στα πανεπιστήμια της Κούβας.
* Πόσο ζωντανό θεωρείτε πως παραμένει το όραμα του Τσε στην Κούβα και στον κόσμο σήμερα, που ο νεοφιλελευθερισμός φαίνεται να υπερισχύει;
Είναι πάρα πολύ ζωντανό το πνεύμα του Τσε στον κόσμο.
Το όραμα του Φιντέλ συνοψίζεται στις λέξεις κοινωνική δικαιοσύνη
* Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η παρακαταθήκη που αφήνει ο Κάστρο; Με τον θάνατό του πιστεύετε ότι θα διατηρηθεί ή θα χαθεί;
Το όραμα του Φιντέλ είναι το αποτέλεσμα της συνέπειας του κινήματος που ξεκίνησε στις 26 Ιουλίου του 1953, όταν επιχείρησε να πάρει το στρατόπεδο Μονκάδα, και συνεχίστηκε με την κουβανική επανάσταση. Το όραμά του συνοψίζεται σε τέσσερις λέξεις, αξιοπρέπεια, αλφαβητισμός, Υγεία, Παιδεία, οι οποίες αντανακλούν την πολιτική της κοινωνικής ενσωμάτωσης των αδύναμων τάξεων την οποία εφάρμοσε. Σ' αυτό ταυτίστηκε απόλυτα με τον Τσε. Φυσικά, η παρακαταθήκη του Φιντέλ δεν θα χαθεί. Η επανάσταση της Κούβας άλλαξε σελίδα στην Ιστορία της Λατινικής Αμερικής για πάντα και η παρακαταθήκη του θα συνεχιστεί μέσα από την πολιτική του Ραούλ, ο οποίος πολέμησε μαζί με τον Φιντέλ και τον Τσε στην Κουβανική Επανάσταση. Αν πρέπει να συνοψίσω το όραμα του Φιντέλ σε μια ιδέα, είναι αυτό: Κοινωνική Δικαιοσύνη.
* Πώς θεωρείτε ότι θα θυμάται ο κόσμος τον Φιντέλ, ως ηγέτη σύμβολο ή ως έναν "κτηνώδη δικτάτορα", όπως τον χαρακτήρισε ο Τραμπ;
Πώς ο Τραμπ, ένας άνθρωπος με σκοτεινό και αμφισβητήσιμο παρελθόν, που δεν έχει προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα, τόλμησε να μιλήσει για έναν άνθρωπο που είναι σημείο αναφοράς του 20ού αιώνα, όπως ο Φιντέλ; Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις εικόνες που είδαμε, με τον λαό της Κούβας να κάνει ατελείωτες ουρές για να τον αποχαιρετήσει.
* Ευχαριστούμε θερμά τη Marta Silvia Dios Sanz για τη μετάφραση και την πολύτιμη βοήθεια
Υπό το βλέμμα του Τσε, οι τρεις πιο στενοί του φίλοι. Από αριστερά ο Κάρλος Φιγερόα, ο Αλμπέρτο Γρανάδος και ο Κάρλος - Καλίκα Φερέρ
Ο Τσε και ο Καλίκα στα περίχωρα της Λα Πας, στη Βολιβία, το 1953. Είναι η μοναδική φωτογραφία που έχουν οι δυο φίλοι μαζί από το ταξίδι τους στη Λατινική Αμερική, αφού ο ένας φωτογράφιζε τον άλλο
Πηγή: Όλες οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του Κάρλος - Καλίκα Φερέρ
