Του Γιώργου Αποστόλου
Ακούστηκαν τόσα για την τέταρτη (ποιος θα το έλεγε, ε;) εμφάνιση του Roger Waters και του "Τείχους" του μπροστά στο ελληνικό κοινό μέσα σε δύο χρόνια, που κάθε κριτική, παρουσίαση και άποψη γειτονεύει πλέον επικίνδυνα με την επανάληψη και την κοινοτοπία. Το μνημειώδες έργο των Pink Floyd, ουσιαστικά πνευματικό παιδί του Waters και ιδεολογική του έκφραση, έμελε να είναι η τελευταία μεγάλη στιγμή των Floyd, σηματοδοτώντας όχι μόνο την αρχή του τέλους για το μεγαλιθικό stadium progressive rock αλλά και τη ρήξη στις σχέσεις των πυλώνων της μπάντας. Roger Waters και David Gilmour σε απόλυτη κόντρα. Ιδεολογική, πολιτική (με αποκορύφωμα τον δίσκο The Final Cut που εξισώνει τους εμπόλεμους των Φόκλαντς/Μαλδίβες κάτι που εξαγρίωσε τον συντηρητικό Gilmour) και προσωπική. Μουσική; Πολύ λιγότερο. Από τότε οι δρόμοι χώρισαν, εκτός από ειδικές περιπτώσεις για κοινωφελείς σκοπούς, ενώ οι φήμες που ήθελαν τον Gilmour να εμφανίζεται σε μία τουλάχιστον από τις παραστάσεις του Τhe Wall στο κλειστό του ΟΑΚΑ δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν. Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις των «2» είναι πλέον καλύτερες από ποτέ, αν και ένα reunion των Pink Floyd φαντάζει επίσης αδύνατο. Η μουσική, η τεχνοτροπία και η θεατρικότητα των Floyd βρήκε επιγόνους: Porcupine Tree, Anathema, Blackfield ακόμη και οι πιο σκληροί Tool ξεσήκωσαν φόρμες και στοιχεία απευθείας από την ιστορία των Pink Floyd. Ψυχεδέλεια, progressive, ναρκωτικά, πολιτική. Εν έτει όμως 2013 και με τον Roger Waters να μας χαιρετά πιθανότατα για πάντα, δεν μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί ποιο θα είναι, αλλά και αν θα υπάρξει καν, το The Wall του 21ου αιώνα. Χαμένο στα φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου και του θατσερισμού, το πόνημα των Floyd είναι ένα μνημείο για την τέχνη του 20ού αιώνα, αλλά βλέποντάς το ξανά, αντιλαμβάνεσαι ότι σιγά-σιγά παρά τα επίκαιρα μηνύματα γίνεται ρετρό. Η μουσική βιομηχανία του iTunes και των mp3 υποτίθεται ότι θα έλυνε τα χέρια και τα μυαλά των δημιουργών, αλλά ώς τώρα παρέχει ροκ αναμασήματα και mainstream ανοησίες με μερικές σπάνιες εξαιρέσεις. Και καθώς οδεύουμε προς την ολοκλήρωση της πρώτης πενταετίας του για τη δεκαετία μας, τίποτα και κανείς δεν «μυρίζει»... Tείχος. Η ανατροπή στη μουσική και στη συμπεριφορά είναι αόρατη. Η τσαντίλα για το συμβιβασμένο αργό και νωχελικό stadium rock που οδήγησε στην έκρηξη του πανκ δεν διαφαίνεται πουθενά. Τα συγκροτήματα που έχουν πάρει το χρίσμα; Οι Radiohead είναι βυθισμένοι στα προσωπικά θέματα των μελών τους, οι REM έχουν ήδη γεράσει, οι Muse προτιμούν να τιμούν τους μουσικούς τους ήρωες παρά να τους ξεπερνούν. Οι Tool είναι ελιτιστές, ίσως όμως να περιμένουμε κάτι από αυτούς. Οι Porcupine Tree κουρασμένοι. Το νέο μουσικό ιδίωμα του post metal με μπάντες όπως οι Cult Of Luna; Ίσως και από εκεί να έρθει κάτι. Το alternative είναι εκτός παιχνιδιού, σε παρακμή και εμπορικό ντελίριο. Δεν περιμένεις ύμνους από τους Placebo. Οπότε; Μπορεί να βιαζόμαστε. Οι Floyd, χωρίς να είναι το «Wall» ό,τι καλύτερο έγραψαν, έφτασαν εκεί αργά και επώδυνα. Όμως τότε ο κόσμος δεν είχε κοινωνικά δίκτυα και δεν ήταν τόσο ταχύς. Το νέο The Wall θα έπρεπε, και ίσως να γίνει αυτό, να ξεπηδήσει πιο γρήγορα, άμεσα και διαδραστικά. Ποιοι θα είναι οι ερμηνευτές του; Θα δείξει. Η εποχή του Waters ήταν ο WW2, η Θάτσερ, ο Ψυχρός Πόλεμος, η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού. Η εποχή του Waters που αναζητάμε τώρα, ανάμεσα στα τραγούδια, είναι η εποχή των Wikileaks, της τραπεζικής δικτατορίας, του νεοναζισμού, του facebook και της Κατάρρευσης. Σίγουρα όλα αυτά είναι αρκετά και αναγκαία συστατικά για ακόμη ένα νέο μνημειώδες έργο. Ας έχουμε ανοιχτά αυτιά και μάτια. Ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κάποιοι να αρχίζουν να το σκαρώνουν. Ή ακόμη και να το ολοκληρώνουν.
