Live τώρα    
15°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
10.6°C16.5°C
1 BF 70%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
13 °C
11.1°C14.9°C
2 BF 67%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
14 °C
8.0°C14.4°C
2 BF 65%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
13 °C
12.8°C14.1°C
2 BF 82%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
5 °C
4.9°C11.8°C
0 BF 100%
Υπάρχει λόγος / Όταν η φωτιά σταματήσει, το σύμπαν θα πεθάνει...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Υπάρχει λόγος / Όταν η φωτιά σταματήσει, το σύμπαν θα πεθάνει...

Με αυτό το κείμενο συμπληρώνονται είκοσι χρόνια παρουσίας αυτής της στήλης στην «Αυγή» της Κυριακής. Σχεδόν έντρομος το συνειδητοποίησα πριν από λίγες μέρες. Το πρώτο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτωβρίου 1996. Τόσο μακρινή και τόσο κοντινή ημερομηνία, κι ας πέρασαν είκοσι χρόνια. Πριν από οτιδήποτε άλλο λοιπόν θερμότατες ευχαριστίες, ειλικρινείς και βαθιά συγκινημένες, στην εφημερίδα για την ευρυχωρία της φιλοξενίας, αλλά και επίσης βαθιά συγκινημένες και ειλικρινείς ευχαριστίες στην ωραία παρέα των αναγνωστών. Την πολύ ωραία παρέα των αναγνωστών. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ιστορία που κρατάει 1.040 Κυριακές. Για σκέψου: εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, ένας ολόκληρος κόσμος να βουίζει και τα χρόνια να περνούν.

Έχω κρατήσει όλα τα αποκόμματα των κειμένων στην εφημερίδα. Δεν τα διαβάζω όμως. Γιατί φοβάμαι αυτό το βουητό του κόσμου. Θυμάμαι τον Μίλτο, έναν παλιό μπάρμαν σε ιστορικό μπαρ της Αθήνας, χρόνια συνταξιούχο πια, που μου διηγιόταν τη στιγμή που έφευγε και ο τελευταίος πελάτης, νύχτα βαθιά κατά το χάραμα. «Τακτοποιώ την μπάρα, την καθαρίζω και τα βάζω όλα πεντακάθαρα στη θέση τους. Και τότε τα τασάκια αρχίζουν να χτυπάνε μόνα τους σα να γίνεται σεισμός. Μονάχα τα τασάκια, από τα τσιγάρα και τις κουβέντες που έσβησαν μέσα τους. Κι εγώ τα βλέπω και τα αφήνω. Ξέρω ότι σε λίγο θα ησυχάσουν. Ύστερα σβήνω τα φώτα και φεύγω».

Έτσι κι εγώ. Κρατάω καμιά φορά το «σώμα» των κειμένων κι ακούω τις λέξεις να χτυπάνε με θόρυβο. Ακούω τις Κυριακές που πέρασαν, να κροταλίζουν από τα τόσα και τόσα λόγια που έσβησαν μέσα τους, από τόσους και τόσους που έφυγαν για πάντα. Ξέρω ότι θα ησυχάσουν οι λέξεις, αλλά δεν θα κοιμηθούν γιατί θα ξυπνήσουν μέσα σε άλλα τόσα κείμενα που γράφονται την ίδια στιγμή. Τόσα εξαίσια, απαράδεκτα, βαθυστόχαστα, άθλια, υπέροχα κείμενα από τόσους και τόσους που γράφονται διαρκώς, γιατί η πραγματικότητα μια διάρκεια είναι. Ένα διαρκές κείμενο αποτυπωμένο με χιλιάδες εκατομμύρια τρόπους, όχι μονάχα με τις λέξεις. Αυτό εννοούσα όταν είπα ότι σχεδόν έντρομος συνειδητοποίησα πως συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια της στήλης στην «Αυγή» της Κυριακής. Είναι ο τρόμος που αναβλύζει από τη συνείδηση του ελάχιστου. Είναι ο τρόμος που αναβλύζει από την αίσθηση μιας ματαιότητας που, όταν τη ζεις, μοιάζει με δημιουργία, αλλά όσο απομακρύνεσαι τόσο αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό της μέγεθος. Δεν έχεις δικαίωμα να μην το αντιληφθείς, καθώς τα χρόνια περνούν. Αυτό δεν είναι νοσταλγία. Είναι συνείδηση φορτίου. Είναι συνείδηση φορτίου να αντιλαμβάνεσαι ότι πέρασαν είκοσι χρόνια όχι μονάχα από πάνω σου αλλά πάνω από ολόκληρο τον κόσμο. Αλλιώς δεν γίνεται. Θέλω να πω ότι αλλιώς σε περιμένει ο επηρμένος μοναχισμός και η εξαθλίωση ενός τακτοποιημένου μικροσύμπαντος που νομίζεις ότι είναι ολόκληρο το σύμπαν. Ξεχνώντας ότι το σύμπαν ζει, επειδή φλέγεται. Ότι όταν η φωτιά σταματήσει, το σύμπαν θα πεθάνει.

Δεν είναι λοιπόν «το πεθαμένο λικέρ» μιας νοσταλγίας που με κάνει να γράφω αυτό το κείμενο. Είναι αυτός ο σκύλος που είναι καμωμένος από τη στάχτη της ασταμάτητης φλόγας που λέγεται χρόνος πραγματικός και τα δόντια του είναι σκουριασμένα από τα τόσα και τόσα, πρόχειρα μετρημένα, χρόνια έκθεσης στην τρομακτική καταμέτρηση του ατελεύτητου.

Ε, να. Με παρασέρνει και λίγο η λύπη για τα είκοσι χρόνια που πέρασαν, καθώς φθινοπωριάζει στο μέλλον. Δεν είναι τίποτα, αλλά να, κάθε επέτειος ιδιαίτερα οι προσωπικές μοιάζουν με αποτύπωμα ενός παλιού εγκαύματος που δεν θυμάσαι πια τον πόνο του, ωστόσο αυτή η αγριότητα έχει καταγραφεί στο προσωπικό σου Πριν και σε συνέχει. «Το παν είναι η διάρκεια» έλεγε ο Κωστής Μοσκώφ, κάθε φορά που κουβεντιάζαμε. Παρένθεση: ο Κωστής. Ένας από τους πολλούς από ένα σύμπαν αγαθότητας που αποχαιρέτησα από αυτήν εδώ τη στήλη. Κλείνει η παρένθεση. Η διάρκεια λοιπόν. Είκοσι ολόκληρα χρόνια. Είναι διάρκεια; Όλα ένα μέγα ερωτηματικό που διαχέεται στις λέξεις και στις Κυριακές. Άλλωστε και οι Κυριακές μια καταμέτρηση είναι και μια διάρκεια ανάγκης για γιορτή. Για να αναπαυθείς και να νιώσεις ότι περιέχεις το σώμα σου. Για να συνειδητοποιήσεις ότι θρησκεύεσαι τα χέρια σου που τείνονται στο κορμί του Άλλου και ότι θρησκεύεσαι το μυαλό σου, που δεν ζει χωρίς το μυαλό του Άλλου, και ότι αναπαύεις την ψυχή σου και την ειρηνεύεις δίπλα στην ψυχή του Άλλου. Ώστε είναι μια έκταση οι Κυριακές. Ένας τρόπος ανατροπής της διάρκειας. Μια δημιουργική διάσπαση του συνεχούς, άρα και μια τελετουργία της λυγρής χαράς. Οπότε τι σημαίνει μια διάρκεια που κρατάει 1.040 Κυριακές; Πού να ξέρεις... Αυτά τα πράγματα διαρκώς τα μαθαίνεις κι όσο πιο πολύ τα μαθαίνεις τόσο λιγότερο τα ξέρεις, αφού σε κάθε βήμα ανακαλύπτεις το φοβερό κενό που χάσκει κάτω από τα πεπραγμένα σου. Το φοβερό κενό του αβίωτου. Τη διαφεύγουσα γνώση που δεν θα προλάβεις ποτέ. Όχι μονάχα εσύ αλλά και ουδείς άλλος. Ο μόνος που την προλαβαίνει είναι ο ούτις. Ο κανείς. Αυτός που δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει επειδή στέκεται ψοφοδεής μπροστά στον μονόφθαλμο τρόμο. Και γίνεται ίδιος με αυτόν. Γίνεται ίδιος με έναν τρόμο που φοβάται και βλέπει μονάχα τον εαυτό του. Και αγριεύει και σκοτώνει χωρίς προοπτική δηλαδή χωρίς ολόκληρο βλέμμα.

Και είναι ωραίο πράγμα να προσπαθείς για το ολόκληρο βλέμμα. Όχι πάντοτε με επιτυχία, αλλά να προσπαθείς. Κάποτε στρώνοντας τον δρόμο για την κόλαση, κάποτε «σκοτώνοντας» τον διάβολο που προσπαθεί να κρυφτεί στις λεπτομέρειες, αλλά να προσπαθείς.

Όπως και να 'χει, σας ευχαριστώ και πάλι γι' αυτές τις 1.040 Κυριακές.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL