Ασ' τους να λένε. Δημοκρατία δεν είναι αυτό που τυμπανίζει ο πρωθυπουργεύων και όχι πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Άλλωστε η παράταξη από την οποία προέρχεται είναι δημοκρατικά τυφλή. Και έτσι πράττει: με πολιτική και ιστορική τυφλότητα, η οποία μεταφραζόμενη σημαίνει ένα και μόνο συμφραζόμενο, τη λέξη επιβίωση. Και τον δι' αυτής πλουτισμό, όσο το δυνατόν πιο ακατάσχετο. Αυτή είναι η δημοκρατία της Ελλάδας. Αυτή είναι η ιστορική της ποιότητα: η απέραντη θέληση στην υποταγή. Πονάει πολύ, αλλά αυτό είναι. Μια χώρα απέραντης υποταγής στον τουρισμό της δημοκρατίας είναι η Ελλάδα. Δες τους άλλους που κυβέρνησαν (και πικρά πολλούς που δεν κυβέρνησαν, αλλά κέρδισαν από ατραπούς αριστερής αισχρότητας) και θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ στις προθέσεις της τη δημοκρατία. Ίσως επειδή δεν πρόλαβε να συγκροτήσει προθέσεις. Ίσως επειδή δεν πρόλαβε να συγκροτήσει προτύπωση ίδιας δημοκρατίας. Ίσως επειδή ατύχησε σε όλα τα τροχήλατα ατυχήματα των εννοιών τα οποία παρέσυραν (έσυραν εκτός) ζωές και ζωές ακριβέστατης πεποίθησης, ακέραιας εντιμότητας και υγραίνουσας πράξεως. Και απέμεινε το εν Ελλάδι υπόλοιπον, το οποίο κατέλαβον (όχι κατάλαβαν) όλα τα μάκτρα των απορριμμάτων. Μια αισχρή εξουσία, διατεινόμενη σχεδόν μεταφυσικά, μέσα από τόσες εκατόμβες, μέσα από τόσες αγγελίες φιμωμένου αίματος που εκπυρσοκροτεί ως ποίημα θανάτου και φτάνει μέχρι τα ονόματα των σκοτωμένων συνειδήσεων.
Θέλω να πω ότι αυτό που ζούμε στις μέρες μας είναι το αδιανόητο. Και το αδιανόητο είναι ότι ζούμε στον φασισμό. Τα παιδιά μας γίνονται φασίστες. Θα το καταλάβει κανείς; Τα παιδιά μας γίνονται φασίστες. Και είναι πολλά παιδιά στα σύνορα του πανικού. Μέσα στις συνοικήσεις της τυφλότητας. Μέσα στις τυφλότητες του πανικού. Μέσα στον πανικό της καθολικής μοναξιάς. Τα παιδιά μας γίνονται φασίστες, θα το καταλάβει κανείς; Κάτι δεν κάνουμε καλά. Γιατί τα παιδιά μας παίρνουν όπλα και ορκίζονται στην απειλή και βρέχουν την οργή τους με τα απόνερα στεγνών οραματήσεων. Στη φυλακή τα παιδιά μας. Στα κάγκελα των πανεπιστημίων τα παιδιά μας. Κάτι δεν κάνουμε καλά. Κάτι δεν επιστρέφουμε ως σκέψη σ' αυτό που αποκαλούμε σύστημα. Και στο μεταξύ τα παιδιά μας παίρνουν αριθμημένα λεωφορεία και πηγαίνουν στο αριθμημένο τους μέλλον. Προχωρούν. Και δεν υποχωρούν. Αυτό είναι το ηγεμονικό τους επιχείρημα: να μην υποχωρούν. Εδώ είναι η έδρα του φασισμού. Εδώ επωάζεται η χυδαία απλότητα. Η πρόθεση και η διαίρεση των αριθμών. Αυτή η προδοσία της μαθηματικής υγρότητας.
Ας μείνουμε όμως. Όχι εδώ. Ας μείνουμε στο ποίημα: "Σκότωσα τους αθώους με αθώα χέρια / Το αίμα που ήπια κυλάει στο πόδι μου / Αυτό που είναι γνωστό το γνωρίζουν όλοι / Μόνο το μέλλον υπάρχει". Υπογραφή, Michael March, Αμερικανός ποιητής γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1946.
Ο κύριος Παντελής Καψής σκοτώνει αθώους. Αυτό είναι το γεγονός. Ο κύριος Αντώνης Σαμαράς σκοτώνει αθώους. Αυτό είναι το γεγονός. Ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος σκοτώνει αθώους. Αυτό είναι το γεγονός. Ένα γεγονός μεγάλης αθωότητας. Κυρίως οικονομικής. Κατά τα άλλα, ησυχία. Μια δημοκρατία χαμηλής κράσεως. Μια δημοκρατία έτοιμου χρόνου, πάει να πει δημοκρατία μεγάλου κυβισμού, σπασμένου επιχειρήματος, σκοτεινού κινδύνου. Μια δημοκρατία σιωπηλού ποιήματος. Μη μιλήσεις τώρα. Τώρα γράφουμε ποιήματα. Τώρα γράφουμε το κορμί σου. Μη. Μη μιλήσετε τώρα. "Οι τύραννοι πανταχού ως διά πολεμίας πορεύονται". Οι τύραννοι, όλοι οι τύραννοι παντού, μέσα στη χώρα τους προχωρούν σαν να προχωρούσαν σε εχθρική χώρα, Ξενοφών, "Ιέρων ή Τυραννικός".
Οι τύραννοι λοιπόν είναι αυτοί που προχωρούν και καταστρέφουν. Είναι τα γελοία ανδράρια της νομοθετικής εξουσίας που ψηφίζουν ό,τι τους πει ο αυθέντης. (Γειά σου, Γιάννη Πασχαλίδη, βουλευτή Καβάλας, γελοίο υποκείμενο της αγνωσίας).
Και ύστερα; Και ύστερα είμαστε εμείς. Εμείς που δεν είμαστε στο σχήμα και στο πρωτόκολλο. Εμείς που ελπίζουμε. Εμείς που η ελπίδα μας δεν έχει τίτλο ούτε αξίωμα. Εμείς που θα είμαστε και πάλι στην "πραίρα", που λέει και ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εμείς που από μας είχε αρχίσει ένας ερωτικός λενινισμός, ένας πλεύσιμος δεκαπενταύγουστος, εν αερόστατον εν τέλει. Εν αερόστατον επί τέλους. Εν αεροσταγές των θλίψεων. Εκείνων των πατρίδων που κατεσφάγησαν μέσα στις ιστορίες. Κι έτρεξε το αίμα μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ. Το πήραν οι χαμάληδες και το έκαμαν δικό τους. Και βγήκαν οι καλόγεροι με τα σκοινιά και κρέμασαν όλους τους απολείποντες. Έτσι μείναμε. Έτσι γίνεται η ιστορία. Έτσι βραδιάζει στα επιχειρήματα.
