Το αστικό μπλουζ (με την ευρεία έννοια του όρου «μπλουζ») είναι ζόρικη δουλειά. «Οι ήχοι της πόλης είναι σκληροί και καταπιεστικοί, επιβάλλονται σ' όποιον βρίσκεται στους δρόμους της» έγραφε ο Charlie Gillett για τη δεκαετία του '50. Πόσο μάλλον σήμερα.
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΗΝΑ
Το σύγχρονο μπλουζ στο κέντρο της πόλης δεν μπορεί παρά να παίζεται με χαμόγελα αλληλεγγύης αλλά και με σφιγμένα τα δόντια, όπως λέει και ο Ροβήρος Μανθούλης, και να μεταφέρει συλλογικές εμπειρίες από την καρδιά του αποσαθρωμένου κοινωνικού ιστού. Να γίνεται μια μορφή αλληλενέργειας απέναντι στις δυνάμεις της εντροπίας. Αυτό το είδος του μπλουζ παίζουν οι Thee Holy Strangers.
Αν και στη σύνθεση των Thee Holy Strangers συνυπάρχουν μέλη γνωστών αθηναϊκών σχημάτων (The Last Drive, The Earthbound, Dustbowl, Night On Earth, Nightstalker, Ludmila, Μake Believe, Expert Medicine κ.ά.), οι ίδιοι αποποιούνται συνειδητά την ούτως ή άλλως αδιέξοδη αντίληψη του «σούπερ γκρουπ» και προτιμούν να είναι μπάντα: Αλέξης Καλοφωλιάς (φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα), Νίκος Φυσάκης (κιθάρα), John Hardy (pedal steel, ακουστική κιθάρα), Costas C. (τύμπανα), Φλώρα Ιωαννίδη (φωνή), Τζένη Καπάδαη (φωνή), Τάσος Παλαιολόγου (μπάσο). Στη συλλογική αφήγησή τους ενθυλακώνουν «βασικές» μουσικές φόρμες (country, blues, rock 'n' roll, soul), που, συντιθέμενες, έχουν την πρωτεϊκή ικανότητα να μετασχηματίζονται στο διηνεκές.
Σε συνδυασμό με τις ζωντανές εμφανίσεις τους (Αν Club, Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ κ.ά.), οι Thee Holy Strangers κυκλοφόρησαν το 2013 το πρώτο τους εφτάιντσο σε συνεργασία με το fanzine Fractal Press. Τον χειμώνα και την άνοιξη του 2015 ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους στο στούντιο του Simon Bloom (Συμεών Νικολαΐδη), σε παραγωγή του πολύπειρου Jim Spliff. Περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια, δώδεκα ιστορίες που συναθροίζουν ένα μουσικό χρονικό των ημερών της καταστροφής και της ελπίδας, της αλήθειας και του έρωτα, όπως σημειώνουν οι ίδιοι.
Το album ανοίγει το «Desolation Revalation». Ευέλικτο riff, α λα War ή α λα Chamber Brothrers, η φυσαρμόνικα σκληρίζει, μοναχικό κογιότ στον κουρνιαχτό της νύχτας. Ακολουθεί το «Self Preservation Blues», στριφογυριστό στον ρυθμό, άγριο boogie της μεθορίου, με κιθάρες σε στιλ Duane Allmann και «υπερβατικά» φωνητικά (με τον Alex σε ρόλο Preacher). Tο «Truth and Sorrow» δομείται πάνω σε μια απέριττη μελωδία, απ' αυτές που ευχαριστιέσαι να σιγοτραγουδάς, και εξελίσσεται σε μια συναισθηματικά φορτισμένη country-blues μπαλάντα σε στιλ «Wild Horses» και τα ρέστα. Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει και το «Orbit», που από την πρώτη ακρόαση μου έφερε στο μυαλό τη ζηλευτή απλότητα τραγουδιών όπως τo «Oh! Sweet Nuthin» των Velvet Undeground. Το «Fiery Road» και το «Trouble on Trouble» μάς ήταν γνωστά από το single του Fractal. Οι νέες αναγνώσεις τους είναι ανώτερες από τις πρωτότυπες: στο πρώτο αποκρυσταλλώνεται η στιβαρή, στο πρότυπο των Crazy Horse, ροκάδικη ραχοκοκκαλιά του ήχου, ενώ στο δεύτερο είναι σαφώς πιο δουλεμένες οι επίμονες «αυστραλέζικες» γκαράζ κιθάρες που χτίζουν το groove. Εξίσου δυναμικές είναι οι κιθαριστικές συγχορδίες στο νευρώδες και ταξιδιάρικο «Infinite Sea», με τα «ψυχωμένα» δεύτερα φωνητικά να κάνουν τη διαφορά. Στο «Strange Cat Incident» και στο «Angel Of Danger» η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει, μεταφέροντας μπλουζ και hard rock απηχήσεις μεταβιομηχανικής δυστοπίας. Το «Silver Lake», τέλος, φλέγεται στον αντισυμβατικό ρυθμό της ρούμπας. Ρυθμική αντίστιξη, τα κρουστά κρατάνε το offbeat και δίνουν χώρο στις κιθάρες για να σπείρουν avant rock θόρυβο, παρόμοια με τις κιθάρες του Marc Ribot στις ρούμπες του Tom Waits.
Το πρώτο album των Thee Holy Strangers είναι πραγματικά σπουδαία δουλειά. Σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα της εξαιρετικής χημείας των μελών της μπάντας. Όπως και στο live, το πολυφωνικό παίξιμό τους διαπνέεται από ένα βαθιά βιωμένο αίσθημα συντροφικότητας. Τα τραγούδια τους γίνονται μικρά αντίδοτα στον εγωκεντρισμό και στην αυτοαναφορικότητα, στον ρατσισμό και στη μισαλλοδοξία.
