Της Λήδας Καζαντζάκη
«Η Κοκκινοσκουφίτσα ενηλικιώθηκε, ωρίμασε πλέον και ήρθε η ώρα της να κάνει κάποια ξεκαθαρίσματα. Έχει την ανάγκη να εκφράσει τον εαυτό της! Κουράστηκε πια, όλοι γι' αυτήν λέγανε (...). Μάζεψε, λοιπόν, θυμό γενεών, αλλά και της γιαγιάς της τα απωθημένα. Στην προκειμένη περίπτωση θέλει να ξανακερδίσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια, θέλει μια αλλαγή, να πει 'όχι' και να δείξει ένα νέο πρόσωπο. (...) Η Κοκκινοσκουφίτσα περνάει στην αντίθεση και θέλει να διαγράψει μια για πάντα τον κακό λύκο. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι η χώρα μου».
Με τα λόγια αυτά συνοδεύει τη δουλειά του των τελευταίων χρόνων ο χαράκτης Χριστόφορος Κατσαδιώτης. Η έκθεσή του φέρει τον κρυπτικό τίτλο «Η εκδίκηση της Κοκκινοσκουφίτσας». Παρουσιάζεται σε μια στοά των Παρισίων που λειτουργεί ως μουσείο της αρ μπρουτ, φτιαγμένη με γυαλί και σίδερο. Τη χρησιμοποιεί με τον τρόπο που περιέγραφε τις στοές του βιομηχανικού πολιτισμού στο Παρίσι ο κατ' εξοχήν ερευνητής και περιπατητής τους, ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν, ως τόπους συνειδητοποίησης της Ιστορίας.
Ο Κατσαδιώτης θέτει τον τύπον επί των ήλων τής πάντα επώδυνης διαδικασίας της αυτογνωσίας που, ως λαός, δεν έχουμε, πιστεύω, ακόμα και αναγκασθήκαμε, όταν πλέον η ανθρωπιστική κρίση, επακόλουθο μιας πελατειακής και ευθυνόφοβης νοοτροπίας, έπνιξε ασφυκτικά την πνοή της ζωής μας, να ακολουθήσουμε. Να παραδεχτούμε, τουλάχιστον, ότι για τα λάθη μας δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, οι «κακοί οι λύκοι», οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί εχθροί, αλλά κυρίως εμείς οι ίδιοι, που τους αφήναμε μέχρι πρότινος να ευτελίζουν τη ζωή μας, να την πλάθουν κατ' ομοίωσιν ενός ατομικιστικού προτύπου που εμφωλεύει ακόμα και μέσα στους χώρους της Αριστεράς - την ώρα που δίνουμε αυτές τις σκληρές μάχες, ως αριστερή κυβέρνηση, για την επιβίωση της χώρας, κάποιοι σύντροφοι επιμένουν να προβάλουν τις δικές τους, προσωποπαγείς απόψεις, για την αυτοπροβολή τους. Διαβρώνει τα στρώματα της επίφασης με το οξύ, σαρκαστικό του ύφος, που συνάδει πλήρως με την παραδοσιακή τεχνική της οξυγραφίας. Διαρρηγνύει τα στενά εθνικά όρια με τις αναφορές του σε σκαπανείς της χαρακτικής τέχνης του εξπρεσιονισμού του 19ου αιώνα, όπως οι Ντομιέ και Ένσορ.
Χαράζει με τις σκληρές γραμμές της «Νέας Πραγματικότητας» της Γερμανίας της Βαϊμάρης τα κοινωνικά, ζωόμορφα και πτηνόμορφα, προσωπεία της αρχαιότητας αλλά και του δυτικού καρναβαλιού και των καλυμμένων με αντιασφυξιογόνες μάσκες ανθρωποειδών με την επιγραφή "Τέλος". Προβάλλει μπροστά από τις άψογες προσόψεις των κτηρίων και των μνημείων της «Πόλης του Φωτός» πρόσωπα της οδύνης, πλασμένα σαν κόμικς, που ανατρέπουν με τη ρευστότητά τους την αυστηρότητα και το ψεύδος του σκηνικού τους.
Είναι μια έκθεση που δείχνει με μιαν ειλικρινή διάθεση αυτοσαρκασμού αλλά και αισιοδοξίας το αληθινό μας πρόσωπο, του Έλληνα και του Ευρωπαίου, μια έκθεση που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει εμάς και τους στόχους μας στο εξωτερικό. Λυπάμαι βαθύτατα που ο Σταύρος Κωσταντακόπουλος, που έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, ο οργανικός διανοούμενος, πανεπιστημιακός δάσκαλος στο Πάντειο, που ενσάρκωνε με την κοφτερή του σκέψη και την πληθωρική, ουσιαστική ανθρωπιά του δεν θα μπορέσει πια να δει.
info: «La Revanche du Petite Chaperon Rouge", Halle Saint Pierre 2, rue Rousard, Paris.
Διάρκεια έκθεσης: 2-29 Μαρτίου. Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη - Παρασκευή: 11.00 - 18.00, Σάββατο: 11.00 - 19.00, Κυριακή: 12.00 - 18.00, Εγκαίνια: 5 Μαρτίου: 18.00 - 21.00
