ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΣΕΛΑΜΣΗΣ/ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ (ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΤΑ, 30/12)
Μια διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη εμφάνιση του Κ. Βήτα, για τον απλό λόγο ότι ήταν, πιθανότατα, η πρώτη φορά που ήταν απλώς ερμηνευτής σε project άλλου. Αυτός ήταν ο Κορνήλιος Σελαμσής, καλλιτεχνικός διευθυντής του εβδομαδιαίου συναυλιακού κύκλου Τρίτες Παράλληλες του θεάτρου Πόρτα, ο οποίος για μια φορά (τυπικά δύο, καθώς η ίδια ακριβώς συναυλία πραγματοποιήθηκε και στις 23 Δεκεμβρίου) αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτό τον ρόλο και να θυμηθεί τη βασική του ιδιότητα, του συνθέτη και ενορχηστρωτή. Ο Κ. Σελαμσής είχε μια όντως ευφυέστατη ιδέα, να δώσει τη δική του εκδοχή (με τον εύλογο τίτλο «Κινούμενα Σχέδια») για ένα παντελώς παραγνωρισμένο αλλά και θαυμάσιο υλικό, τραγούδια από τις πρώτες, κλασικές ταινίες του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Το κλειδί βέβαια για την ευόδωσή της ήταν πριν απ' όλα η ενορχήστρωση - και η επιλογή ενός κουαρτέτου εγχόρδων αποδείχθηκε σοφή, καθώς απέπνεε μιαν αληθινά διαχρονική, «αειθαλή» αίσθηση. Στηριγμένος σ' αυτήν ο Κ. Βήτα έδωσε (για πρώτη φορά εξ ολοκλήρου στ' αγγλικά προφανώς) μια «σκοτεινή» μα και άψογη ερμηνεία την οποία συμπλήρωνε ιδανικά η «παιχνιδιάρικη» της Χαράς Κότσαλη. Όλα συνηγορούσαν στο να αναδεικνύεται με τον πλέον ευφάνταστο τρόπο το στοιχείο της «υποψιασμένης αθωότητας» του κόσμου του Ντίσνεϊ (αλλά και της ψυχοσύνθεσης κάθε υγιούς παιδιού) καθιστώντας το σύνολο ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που παρακολούθησα εδώ και χρόνια!
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
ΤΑΝΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ ENSEMBLE (SIX D.O.G.S, 11/1)
Η Τάνια Γιαννούλη είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα νέα συνθέτις που ανήκει στο είδος των δημιουργών που η γραφή τους είναι συνυφασμένη με τον εκτελεστή - εαυτό τους: το πιάνο της είναι το επίκεντρο όλων σχεδόν των έργων της. Το ίδιο ισχύει και στο συγκεκριμένο project όπου, στον συνηθισμένο της καμβά της ευρύτερης σύγχρονης μουσικής με βασικό χρώμα τη μετα-κλασική αλλά και καθοριστικές πινελιές από την avant garde (και όχι τόσο από την jazz με την τυπική έννοια, όσο από τον αυτοσχεδιασμό), παρουσίασε μια σειρά συνθέσεων με κυρίαρχο το πλέον χαρακτηριστικό της στοιχείο, την έμφυτη μελωδικότητα. Η ισχυρότατη δόση της δινόταν βέβαια από το πιάνο και το τσέλο του θαυμάσιου Αλέξανδρου Μποτίνη, αλλά τις περισσότερες φορές την «κόντραρε» σαγηνευτικά το σαξόφωνο του Guido De Flaviis, που δεν δίσταζε να αυτοσχεδιάσει φλερτάροντας κάποτε με την ατονικότητα, ενώ τα κρουστά του Σόλι Μπάρκι έφερναν έναν δροσερό αέρα από την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας και όχι μόνο. Τέλος, τα ντραμς του Γιάννη Νοταρά προσέθεταν μια ρυθμική ώθηση, η οποία ελπίζω να γίνει ακόμα εντονότερη στο μέλλον. Και το γεγονός ότι αυτή ήταν μόλις η δεύτερη εμφάνιση του σχήματος (η πρώτη ήταν στο Syros Jazz Festival τον περυσινό Μάιο) δίνει την υπόσχεση μιας ακόμα πιο συναρπαστικής εξέλιξης, που προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι θα πραγματοποιηθεί!
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
MAGIC DE SPELL (ΚΥΤΤΑΡΟ, 16/1)
Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, κατέδειξε η πρώτη ζωντανή παρουσίαση του νέου τους δίσκου Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες; είναι ότι, πολύ περισσότερο από μια εξαιρετικά μακρόβια μπάντα, οι Magic De Spell είναι μια... ιδέα που παραμένει ζωντανή χάρη στο πείσμα και την επιμονή ενός ανθρώπου, του ντράμερ και μόνου εναπομείναντος ιδρυτικού μέλους Θοδωρή Βλαχάκη. Η σημερινή σύνθεση των M. D. S. αποτελείται από τον ίδιο και άλλους τρεις ικανούς, λίαν ευπρόσωπους μουσικούς, καθώς και δύο ερμηνευτές που προσπαθούν ευσυνείδητα να αποδώσουν το μέγιστο στο πολύ διαφορετικό πράγμα που κάνει καθένας τους. Όμως η μεταξύ τους επαφή στα live είναι ελλιπέστατη. Το γεγονός αυτό φαινόταν ακόμα πιο έντονα με την παρουσία ενός natural born killer performer, από τους ελάχιστους που διαθέτουμε σε αυτό τον τόπο, του Γιάννη Παλαμίδα, ο οποίος (αν και τυπικά guest στη συναυλία, όπως άλλωστε και στον τελευταίο δίσκο) έπαιρνε το πράγμα επάνω του πριν καν αρχίσει να τραγουδά, κυριαρχώντας στη σκηνή με το που πάτησε πόδι επάνω της. Δεν θα υπεισέλθω σε φωνητικές, ερμηνευτικές κ.λπ. συγκρίσεις, γιατί θα ήταν άδικο για τους M. D. S. Θα πω απλώς ότι είναι μια παρέα ανθρώπων που το rock 'n' roll είναι το ιδεολογικό τους «όπλο» για να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό δεν μπορεί να τους το στερήσει κανείς και μόνο λίγο δεν είναι...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
LYRE 'N' RHAPSODY ATHENAUM ΚΕΛΑΡΙ, 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Κελαριού ένα μισάωρο περίπου πριν την έναρξη της επίσημης παρουσίασης του δεύτερου δίσκου των Lyre 'n' Rhapsody Kirke με διαπέρασε αμέσως η αρχαιοελληνική λύρα της Αλίκης Μαρκαντωνάτου που άρχισε να κυριεύει τον χώρο δημιουργώντας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Οι τελικές ρυθμίσεις του ήχου έδιναν κι έπαιρναν, το έμπειρο χέρι του ηχολήπτη και παραγωγού της μπάντας Nenad Radosevic ήταν εκεί για να δώσει την άποψη που έπρεπε, μιας και τα όργανά τους είναι καθαρά ακουστικά. Η προσέλευση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή, καθώς και η προσοχή που δόθηκε στο σχήμα σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Το Κελάρι, από την άλλη, είχε πολύ καλή ακουστική, άψογη εξυπηρέτηση, φοβερό επαγγελματισμό και φιλική διάθεση που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή.
Εκτός από την προαναφερθείσα Αλίκη Μαρκαντωνάτου (αρχαιοελληνική λύρα, φωνή) και οι άλλες δυο Lyre 'n' Rhapsody, Αθηνά Χιώτη (φωνή) και Αρετή Μίγγου (νταούλι, στάμνα), ήταν εξαιρετικές, όσο για το αποτέλεσμα που έβγαλαν επί σκηνής ήταν για άλλη μια φορά άρτιο, καλοδουλεμένο και ισορροπημένο ακόμα στα πιο «πολυφωνικά» τραγούδια όπου συμπλήρωνε η μια την άλλη. Αφού έπαιξαν όλο το υλικό του καινούργιου τους δίσκου, έκλεισαν με το εκπληκτικό τραγούδι με το οποίο μας είχαν καλωσορίσει, το «Ανάθεμα τον αίτιο» (παραδοσιακό από την Αγιάσο της Λέσβου).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΤΑ, 20/1
Με αφορμή τη ζωντανή παρουσίαση -για πρώτη φορά- του καινούργιου άλμπουμ του Μπάμπη Παπαδόπουλου Μέσα στον πόνο είν' η χαρά, μεσ' στη χαρά είναι ο πόνος (Puzzlemusik) είχαμε έναν σπουδαίο λόγο να βρεθούμε το βράδυ της 20ής Ιανουαρίου στο θέατρο Πόρτα.
Η συναυλία διήρκεσε 1,5 ώρα περίπου και παίχτηκαν όλες οι οργανικές συνθέσεις από τον καινούργιο του δίσκο και κάποιες από τους προηγούμενους. Με την κιθάρα του Παπαδόπουλου συνήθως να δίνει το... σύνθημα, οι «συνομιλίες» επί σκηνής έδιναν και έπαιρναν σε κάθε θέμα και με κάθε τρόπο: είτε μεταξύ των δύο βιολιών και της κιθάρας, είτε ξεκινώντας από το μπουζούκι του Δημήτρη Βλαχομήτρου με τις εισαγωγικές του «φράσεις», είτε μεταξύ κιθάρας, κοντραμπάσου αλλά και τσέλου όπου αυτό χρειαζόταν... Ακόμα και με το βιολί που χρησιμοποιήθηκε ως... σκέτο έγχορδο χωρίς το δοξάρι, αλλά και ως κρουστό που απλώς κρατούσε τον ρυθμό.
Ήταν μια βραδιά αντάξια της εξαιρετικής δουλειάς που κάνει εδώ και πολλά χρόνια ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και ταυτόχρονα μια επιβράβευση για το έργο του. Προσωπικά, τη θεωρώ μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις δίσκων της τελευταίας δεκαπενταετίας. Στα πολύ θετικά η μαζική προσέλευση του κόσμου, που, αν και καθημερινή (Τρίτη), ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και χειροκρότησε θερμά τους έξι μουσικούς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
