Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
22.0°C25.2°C
3 BF 51%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.8°C25.4°C
2 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
19.9°C21.6°C
4 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
21 °C
20.4°C20.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
23.9°C24.0°C
0 BF 33%
V.I.C. - VILLAGERS OF IOANNINA CITY / VIC - Villagers of Ioannina City: «Τραγούδια δημοτικά για τον Άρη ξέρω πολλά, για τον Παττακό κανένα»
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

V.I.C. - VILLAGERS OF IOANNINA CITY / VIC - Villagers of Ioannina City: «Τραγούδια δημοτικά για τον Άρη ξέρω πολλά, για τον Παττακό κανένα»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΝΙΚΟ ΣΒΕΡΚΟ

Η πρώτη επαφή του γράφοντος με τους «Χωρικούς της Πόλης των Ιωαννίνων» οφειλόταν στην προτροπή ενός φίλου, που υποστήριζε ότι «δεν έχει ξανακουστεί κάτι ανάλογο». Αυτού του είδους οι «κορώνες» συνήθως δεν βγαίνουν σε καλό, σκέφτονται πολλοί, κυρίως αναλογιζόμενοι την εν Ελλάδι τάση προς τη μετριότητα και τον πρόσκαιρο εντυπωσιασμό. Το Krasi όμως δεν ηχούσε σε καμία περίπτωση «μέτριο», «φολκλόρ» ή επιτηδευμένο. Η ηλεκτρική κιθάρα έθετε το βαρύ πλαίσιο και το κλαρίνο, παιγμένο με τον τρόπο της ελληνικής υπαίθρου, «χτύπαγε» κατευθείαν στον «στόχο».

Μετά από λίγο καιρό μάθαμε εμείς στην Αθήνα ότι οι Villagers of Ioannina City, VIC κατά το ευκολότερο, είναι μια σεμνή μπάντα από την Ήπειρο, γνωστή στην τοπική σκηνή και με τα πρώτα βήματά της να είναι ακόμα αρκετά δειλά στην πρωτεύουσα. Ψάχναμε να μάθουμε ποιοι ακριβώς είναι, αν το κλαρίνο στον ήχο τους είναι απλή παρεκτροπή και γιατί δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποιον ολοκληρωμένο δίσκο, πέραν του πρώτου τους EP.

Οι VIC είναι τελικά από εκείνες τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ενώ περιμένεις ένα μεγάλο μυστικό να κρύβεται πίσω από την ύπαρξή τους, εκείνοι παρουσιάζουν απλούστατα τον ίδιο τους τον εαυτό. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είναι οι φίλοι σου και οι συμφοιτητές σου, οι παιδικοί σου φίλοι, οι διπλανοί θεατές στην τελευταία καλή συναυλία που πήγες, οι γνωστοί σου που βλέπουν στο δημοτικό τραγούδι τη σύνδεση με το χώμα και όχι κάποιες σαχλές πατροπαράδοτες εποποιίες.

Yπομονετικά και χωρίς να βιάζονται ν' αρπάξουν την ευκαιρία για δόξα στα γρήγορα, οι VIC κυκλοφόρησαν, τη χρονιά που πέρασε, το Riza, με το μεγαλύτερο μέρος του να περιέχει διαφορετικές ερμηνείες, μουσικές κυρίως, πάνω σε θέματα της παραδοσιακής μουσικής της Ηπείρου. Ένας δίσκος, σίγουρα από τους καλύτερους της χρονιάς που πέρασε, ο οποίος με τη δυναμική του και το αποτέλεσμά του έθετε εκτός όλων των άλλων μετ' επιτάσεως το ερώτημα γιατί τα υπόλοιπα ελληνικά rock σύνολα αδυνατούν να παράγουν κάτι αξιόλογο. Γιατί η «εξέλιξη» σταμάτησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000; Γιατί σήμερα όποιος έχει μια κιθάρα στο δωμάτιό του επιμένει να θέλει να μοιάζει ηχητικά με Λονδρέζο παρά με Αθηναίο; Γιατί μας συγκινεί ο οξύς ήχος του κλαρίνου, όταν αυτό παίζεται με μη κλασική παιδεία στα πανηγύρια;

Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Και μέχρι να τις αναζητήσουμε μπορούμε να απολαμβάνουμε τους VIC και την απελευθερωτική τους αντίληψη στον ήχο, τη μουσική και εν τέλει στην πραγματικότητα.

Μιλήσαμε με τους Γιαννιώτες για την μπάντα, την κυκλοφορία του δίσκου τους, το μέλλον τους, το παραδοσιακό και την πολιτική. Και ιδού οι απαντήσεις τους:

Ως σύνολο οι VIC υπάρχουν από το 2007 και μετά από αρκετό καιρό κυκλοφορήσατε φέτος τον πρώτο σας ολοκληρωμένο δίσκο, το Riza. Γίνατε μάλιστα ιδιαίτερα γνωστοί πολύ πρόσφατα. Περιμένατε ότι θα φτάνατε σε σημείο να γεμίζετε μεγάλους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας;

Το φανταζόμασταν και το ονειρευόμασταν σαν παιδιά, αλλά άλλο πράγμα να το φαντάζεσαι και άλλο να συμβαίνει. Μας γεμίζει και μας χαροποιεί. Οι δύο πρόσφατες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στο Fuzz και το Fix αντίστοιχα, ήταν μοναδικές και έντονες για εμάς.

Κυκλοφορήσατε τον δίσκο σας στη δική σας Mantra Records. Αναγκαία επιλογή ή στάση απέναντι στα πράγματα;

Προτιμήσαμε αυτός ο δίσκος να είναι «δικός» μας από την αρχή μέχρι το τέλος. Να βγει όπως ακριβώς θέλουμε προς τα έξω, με τους δικούς μας όρους. Σίγουρα είναι δύσκολο, γιατί χρειάζονται λεφτά, τα οποία δεν είχαμε. Μας θυμάμαι ένα βράδυ σε ένα μπαρ να το συζητάμε και να λέμε «τι κάνουμε;». Πήγαμε μόνοι μας τελικά, δανειστήκαμε λεφτά, κάναμε δική μας εταιρεία και τον βγάλαμε. Δεν βλέπαμε και κάποιον λόγο εκείνη τη στιγμή να βγει από άλλη εταιρεία, πέραν της έλλειψης χρημάτων. Ίσα-ίσα.

Φοβάστε μήπως αυτή την ταχεία άνοδο ακολουθήσει μια ραγδαία «πτώση»;

Έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει κάνοντας μόνο ένα πράγμα: παίζοντας μουσική που μας αρέσει. Αυτό κάναμε από μικρά παιδιά που παίζουμε μαζί, αυτό κάνουμε και όλα αυτά τα χρόνια. Παίζαμε μουσική όταν μας ήξεραν 100 άνθρωποι και γουστάραμε, το ίδιο και όταν οι 100 γίνανε 200, το ίδιο και τώρα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Ο κόσμος μάς είδε σε συναυλία, άκουσε τα τραγούδια μας και του άρεσε αυτό που άκουγε. Σίγουρα όταν βγήκε ο δίσκος μάς έμαθε και περισσότερος κόσμος, αλλά, να σου πω την αλήθεια, δεν το βλέπω ακριβώς σαν «ταχεία άνοδο», όπως λες, παίζουμε από το '07-'08 σαν VIC. Έχουμε κάνει καμιά εκατοστή συναυλίες αυτά τα χρόνια. Από στόμα σε στόμα, συναυλία με συναυλία, ο κόσμος μάς μάθαινε. Τίμιος δρόμος. Οπότε, να σου πω την αλήθεια, δεν φοβόμαστε κάτι τέτοιο. Πολύ πιθανό να κάνουμε κάτι στο μέλλον και να μην αρέσει σε κανέναν. Εφόσον είμαστε καλά με τους εαυτούς μας, θα συνεχίσουμε να παίζουμε, έστω και σε ένα στούντιο για την πάρτη μας.

Ορισμένοι καλοπροαίρετα εκφράζουν τον φόβο μήπως η ανάμιξη του παραδοσιακού στοιχείου με τον δυτικό «βαρύ» ήχο έχει πεπερασμένο εύρος και εφαρμογή...

Δεν συμφωνώ. Γιατί δηλαδή ο δυτικός «βαρύς» ήχος δεν έχει πεπερασμένο εύρος, ενώ η μίξη του με το παραδοσιακό έχει; Δεν υπάρχουν όρια στη μουσική, όλα μπορεί να συμβούν. Τόσα διαφορετικά όργανα, κουλτούρες, μελωδίες, ρυθμοί, συνδυασμοί, άνθρωποι, τόσα διαφορετικά μυαλά, εικόνες. Ειλικρινά δεν βλέπω πεπερασμένο το εύρος αυτής της μίξης, το αντίθετο μάλιστα.

Γιατί θεωρείτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εν Ελλάδι συγκροτημάτων αποφεύγουν να ασχοληθούν με την ντόπια μουσική;

Δεν τους βγαίνει, δεν τους αρέσει; Δεν ξέρω. Δεν είναι και υποχρεωτικό να ασχοληθούν ντε και καλά. Πολλοί έχουν ασχοληθεί πάντως, τουλάχιστον εγώ ξέρω πολλούς. Από τους Mode Plagal και τους Vavoura Band, παλιότερα, μέχρι τους Δάρνακες και τους Baildsa, τώρα τελευταία, και πολλοί-πολλοί άλλοι.

Ο πρώτος σας δίσκος απετελείτο κυρίως από κομμάτια με τη δική σας οπτική πάνω σε γνωστά παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας σας. Πώς σκοπεύετε να προχωρήσετε από εδώ και πέρα;

Ο επόμενος δίσκος θα είναι λίγο διαφορετικός σε σχέση με το Riza, έχει ένα διαφορετικό concept. Αλλά είναι πολύ νωρίς, πιστεύω, για να μιλήσω γι' αυτό. Σιγά-σιγά θα το δουλεύουμε με το καλό φέτος. Το υλικό υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, αλλά η τελική του μορφή θα εξαρτηθεί πολύ από τα τζαμαρίσματά μας στο στούντιο.

Τα δημοτικά τραγούδια φέρουν, για ορισμένους, το φορτίο της ακραίας πολιτικής συντήρησης, καθώς χρησιμοποιήθηκαν αφειδώς από τη Χούντα. Εσείς συναντήσατε τέτοιες αντιλήψεις; Είχατε μήπως και κάποιες αναστολές γι' αυτό τον λόγο;

Ε, και τι να κάνουμε; Και ο Άδωνις και οι φασίστες κοκορεύονται και χρησιμοποιούν την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να μη διαβάζουμε Πλάτωνα; Η μουσική αυτή είναι φοβερή και πολύ παλαιότερη κι από χούντες, παλαιότερη ακόμα και από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Τώρα που το σκέφτομαι, τραγούδια δημοτικά για τον Άρη ξέρω πολλά, για τον Παττακό π.χ. δεν ξέρω κανένα. Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαμε κάποια αναστολή γι' αυτό τον λόγο. Στην τελική, τώρα που ζούμε τη δικιά μας χούντα, τους τα φέρνουμε τούμπα. Έχουν τον Σφακιανάκη αυτοί.

Ο «καλλιτέχνης» παράγει πολιτική ή πρέπει να κρατά αποστάσεις από τα γεγονότα;

Το σημαντικό είναι η στάση στη ζωή του, τι επιλογές κάνει και τι πράττει στην καθημερινότητά του. Και αυτό πρέπει να ισχύει για όλους τους ανθρώπους, είτε μουσικός είσαι είτε οτιδήποτε άλλο, πάνω απ' όλα είμαστε όλοι άνθρωποι. Από κει και πέρα είναι όλα σχετικά με τον καθένα ξεχωριστά. Εγώ προσωπικά, όταν γράφω μουσική δεν βάζω κάτω το μυαλό μου να πω, τι ζω τώρα, ποια είναι τα προβλήματά μου και να γράψω ένα τραγούδι γι' αυτά. Σίγουρα επηρεάζομαι, αλλά όλα μού βγαίνουν από μέσα, μόνα τους, αυθόρμητα. Το μυαλό ταξιδεύει και βλέπει πράγματα εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχουν. Μπορεί στην πιο άσχημη εικόνα να δει κάτι όμορφο και στη πιο όμορφη κάτι μαύρο. Αν πούμε ότι ο «καλλιτέχνης», παράξενη λέξη, τέλος πάντων, πρέπει να παράγει πολιτική, σε μια ιδεατή κατάσταση όπου όλα είναι τέλεια, δίκαια και όμορφα, τι πρέπει να κάνει; Να μην υπάρχει; Ή να ζωγραφίζει μόνο μαργαρίτες;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL