Έγκλειστοι σε θεσμούς αχειροποίητους (τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν), όταν η ισότητα σύρθηκε γονατιστή μπροστά στην ύλη, φανταστήκαμε ρεμβάζοντας θάλασσες, για να ποτίσουμε τελικά μ' αυτές, κατά τις δυνάμεις του ο καθένας, ένα δέντρο με ρίζες στον ουρανό.
Σ' αυτήν την οδοιπορία φιλιώσαμε με τον Βύρωνα, στην παρέα των «σημειώσεων», καθώς συναντιόμασταν Τετάρτες στο οινομαγειρείον της Τρικούπη, για να γλυτώσουμε από την ομίχλη, που καταπώς φαίνεται κουβαλούσαμε με το έτσι θέλω. Ο κόσμος γινόταν πιο περίεργα αλλιώτικος εκεί, και σ' αυτό σίγουρα ευθυνόταν η απενοχοποίηση της αθωότητας όπως την κατέθετε μες την απόγνωση ο Βύρων Λεοντάρης.
Αυτά κράτησα και μ' αυτά κρίνω εκείνον που έθεσε τους στόχους του και τους έφερε εις πέρας, ίσαμε εκεί που συνταιριάζουνε αμετάκλητα οι λέξεις. Όλο και πιο μόνοι Βύρωνα.
Μ' αγάπη
Γιώργος Μερτίκας
