Ψεύτες πολιτικοί μερικές φορές καλούνται θεατρίνοι. Τι γίνεται όμως όταν οι θεατρίνοι κάνουν τους ψεύτες πολιτικούς; Στη σκηνή του Θεάτρου Μπρόντγουαιη, στο τέλος μίας μακρόστενης αίθουσας κόκκινων καθισμάτων, ξαναζωντανεύει ένα αυθεντικό μπουφόνικο θέαμα. Ο τίτλος του, «Διαγώνισμα Ευρωπαϊκής Υστερίας». Το έργο, γραμμένο από τη Βίλη Σωτηροπούλου, ενσαρκώνει με κεντρικό πρόσωπο την ίδια, την σύγχρονη Ελλάδα, που εξετάζεται στο μάθημα της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που συμμετέχουν ντυμένοι ως άστεγοι, απωθητικοί -και συμπαθητικοί συγχρόνως- παραμορφωμένοι αλήτες, δημιουργούν ένα θέαμα ανατρεπτικής αντι-ευρωπαϊκής ευφράδειας, ρητορικής και κινησιακής. Το έργο, καρναβαλικό και κριτικό απέναντι σε κάθε κατασταλτική αποικιοκρατική δύναμη, είναι καταρχήν σατιρικό, ένα αυθεντικά λαϊκό θέαμα με στόχους εγερτικούς και στοχαστικούς. Η ιστορική διαμόρφωση της σύγχρονης Ελλάδας παρακολουθείται γραμμικά κατά τα φαινόμενα, στην ουσία όμως επιλεκτικά και ερμηνευτικά. Άλλωστε, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και η μητέρα Ελλάδα έχει πάρει το μάθημά της και καλείται ακόμα μία φορά να διαγωνιστεί σε αυτό.
Με τις τυπικά κωμικές Μεγάλες Δυνάμεις να καθορίζουν την ύπαρξή της, η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα μια φορά ενώπιον εντολών να που την ωθούν σε μία προκαθορισμένη από τρίτους μοίρα. Η Γερμανία στην εκπληκτική κωμικά ναζιστική της μεταμφίεση, η Γαλλία στην σεξουαλικά εμφαντική της ανωτερότητα, η Αγγλία, με τον νανισμό κάθε συμπόνιας απέναντι στις αποικίες, η μεσογειακή Ιταλία στην κρυφο-φασιστική της εξάρτηση, η Ρωσία στην αρκτική της χωριατιά, η φαινομενικά ανεγκέφαλη γουεστερνική ΗΠΑ, εκτίθενται σε όλη τους την αστεία δολιότητα και περιβάλλουν μια Ελλάδα καταβεβλημένη, αλλά πονηρή και αυτοσαρκαστική. Και όμως, το ΔΕΥ δεν είναι επιθεώρηση, αλλά ένα θέαμα απολύτως αντι-τηλεοπτικό, ενοχλητικό και οικείο. Αξίζει να το δούμε για να καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, όπως καταλαβαίνουμε την αλήθειά μας όταν βλέπουμε τον εαυτό μας στους καθρέφτες του τσίρκου.
Ε.Α.
