Το πρωί της περασμένης Τετάρτης, ημέρα αναλήψεως της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τι πρωί, μέχρι το μεσημέρι και αρκετά μετά το μεσημέρι, σε ολόκληρο το κέντρο της Πρωτεύουσας Πόλεως της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δημοκρατίας, μύριζε «ο αέρας παντού γενετήσια αστυνομική οσμή», όπως θα έγραφε και η αξέχαστη Κατερίνα Γώγου. Η πρόσβαση αδύνατη. Ούτε πεζός δεν μπορούσες να φτάσεις στην πλατεία Συντάγματος. Τι ειρωνεία! Δεν μπορούσες ούτε πεζός να φτάσεις στην πλατεία που ονοματοδοτήθηκε έτσι για να μην ξεχνάμε ότι το Σύνταγμα είναι το κέντρο, ο πυρήνας απ' όπου εκκινεί η ιδέα της Δημοκρατίας. Ακόμα και οι αποστάσεις οι χιλιομετρικές προς όλες τις κατευθύνσεις (δηλαδή, εν τω βάθει, συμβολικώς προς όλες τις απευθύνσεις) ξεκινούν από την πλατεία Συντάγματος για να φτάσουν σε κάθε άκρα Μινώα και κάθε ακραία Ήρα της ελληνικής επικράτειας.
Λοιπόν, έτσι συμβολικώς την Τετάρτη, έως αργά το μεσημέρι, δεν μπορούσες να φτάσεις στον χωροταξικό πυρήνα της Δημοκρατίας: στην πλατεία Συντάγματος. Δεν πρόκειται -και είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει- για ασφυκτική επιτήρηση απλώς. Πρόκειται για βαριά προσβολή εις βάρος της συμβολικής ιερότητας του πολιτεύματος. Πρόκειται για ηθική αγριότητα και αισθητικό ανασκολοπισμό της Δημοκρατίας, όταν οι συντεταγμένοι και βαριά οπλισμένοι κάποιας ορδής που προστατεύει ένα ανύπαρκτο άστυ εμποδίζουν τους πολίτες μιας χώρας που έχει όνομα, πολίτευμα και Σύνταγμα να κινηθούν με κάθε ελευθερία προς την κατεύθυνση (του άμεσου μέλλοντός τους, υπό μία έννοια) την οποία έχουν επιλέξει.
Θέλω να πω, ότι την περασμένη Τετάρτη, για ακόμα μια φορά, η Ελληνική Δημοκρατία, ο ελληνικός χώρος, η χρήση του αθηναϊκού εδάφους (αυτού του παγκόσμιου εδάφους) έσπασαν τα μούτρα τους πάνω στις ασπίδες των ένστολων συμμοριτών του Δένδια που ακκίζονται με την οπλοφορία τους επιδεικνύοντας τις κάννες των όπλων τους ως να επιδείκνυαν... και κάτι ακόμα. «Δεν περνάς». «Γιατί;» Δεν ξέρουν. Τους αρκεί ο σεξισμός της άμεσης εξουσίας, τους αρκεί η άγρια σεξουαλικότητα του βιασμού μιας κατάστασης την οποία μπορούν μονάχα να φαντασιωθούν, αλλά ποτέ να τη φαντασθούν. Καημένα παιδιά. Και το μάτι τους βαρύ. Καμωμένο από γρανίτη ψυχικής νύστας και νοητικής αεργίας. Έχουν από πίσω τη σκευή της στρατοπεδευμένης ορδής. «Δεν περνάς». Από πίσω υπάρχει ο Δένδιας, από πίσω υπάρχει ο Σαμαράς, από πίσω υπάρχει ο Μελισσανίδης, ο υψηλός κλήρος, ο υψηλός εξωθεσμικός και εσωθεσμικός ναζισμός. Δεν το ξέρουν αυτά τα καημένα παιδιά. Αυτά ξέρουν μονάχα το καταφύγιο της παρακείμενης κλούβας απ' όπου τα αμολάνε σαν λυσσασμένα σκυλιά για να εμποδίσουν, για να αποκλείσουν, για να χτυπήσουν. Αυτά ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά δεν ξέρουν ότι θέλουν την καταστροφή τους. «Δεν περνάς». Σου το λέει και από πίσω του λάμπει κάποιος σκοτεινός ανακριτής και κάποιος σκοτεινός εισαγγελέας. Το ακκιζόμενο παιδάριο μπορεί μέσα σε μια στιγμή να σε στείλει ενώπιόν τους. Και να πει ψέματα. Έχει εκπαιδευτεί γι' αυτό. Και ξέρει ότι ο ανακριτής με τον εισαγγελέα είναι εκπαιδευμένοι να πιστεύουν νομικώς το ψέμα.
Και συ, αντί να φτάσεις στον συμβολικό πυρήνα της Δημοκρατίας που είναι η πλατεία Συντάγματος, βρίσκεσαι, αρξάμενος χειρών αδίκων, εναντίον της Δημοκρατίας, ενώπιον της άσπιλης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Τα υπόλοιπα, φυσικά, ταλαιπωρούν όλες τις λογικές έννοιες, αλλά τούτο ουδόλως ενδιαφέρει τον πιστολά με το ξυρισμένο κεφάλι στην γωνία Κουμπάρη και Βασιλίσσης Σοφίας, όπως επίσης ουδόλως ενδιαφέρει όλους τους «πιστολάδες» σε όλη την κλίμακα όλων των ιδιοτήτων καταστολής, της πολιτικής δηλαδή καταστολής της δημοκρατίας.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο «χημικός» που σε ψεκάζει στους δρόμους έχει άμεση σχέση με τον «χημικό» των τοξικών ομολόγων. Η σχέση τους αυτή έχει ένα και μόνο όνομα: εξουσία. Δεν έχει να κάνει με το πολίτευμα, δεν έχει να κάνει με τη (στρεβλή), έστω, διαχείριση θεμάτων και παραθεμάτων του πολιτεύματος. Όχι. Γι' αυτούς όλους, από τον μπάτσο που σε εμποδίζει να φτάσεις στην πλατεία Συντάγματος μέχρι την παραθεσμική εκδοχή συλλογικής συγκρότησης που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τυπικά εκφράζεται από τον πρόεδρό της, που σε εμποδίζει να φτάσεις σε μια ολοκληρωμένη ιδέα Μεγάλης Δημοκρατίας, για όλους αυτούς το πολίτευμα έχει ένα και μόνο όνομα: Εξουσία. Αυτό είναι το πολίτευμα που εξυπηρετεί και ο μπάτσος, και ο Μπαρόζο. Και ο Σαμαράς, και ο «Χρυσαυγίτης». Και ο Φαήλος Κρανιδιώτης, και ο αργόσυρτος υπάλληλος που δεν δίνει τα στοιχεία των φοροφυγάδων. Και ο πανάκριβος Παντελής Καψής, και ο πάμφθηνος ικέτης εργασίας στη Δημόσια Τηλεόραση.
Η εξουσία λοιπόν. Το σκοτεινό κονκλάβιο. Έκλεισε τους δρόμους εύκολα, γιατί έχουμε εθιστεί στους κλειστούς δρόμους της δημοκρατίας. Γιατί έχουμε εθιστεί να ξεχνάμε πως όταν τα προβεβλημένα μέλη της δημοκρατίας χρειάζονται χιλιάδες οπλοφόρους για να κάνουν δέκα βήματα, τούτο σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν υφίσταται. Και επομένως οι ζωές μας νομοθετούνται ερήμην μας. Θέλω να πω ότι ο μπάτσος δεν εμποδίζει, αλλά νομοθετεί. Ορίζει πώς θα ζήσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια αισχρή παρέλαση τσιρκολάνων, που διαφημίζουν μια δωρεάν παράσταση κακοποίησης της Δημοκρατίας.
