Το ημερολόγιο υπήρξε στο παρελθόν, αλλά παραμένει ακόμα και σήμερα ένα εφόδιο για το ξεκίνημα της καινούργιας χρονιάς.
Η μνεία του θα μπορούσε να φαντάζει περιττή μέσα στο ανθρωπιστικό αδιέξοδο των ημερών μας.
Αν δεν ήταν ανέκαθεν η κατεξοχήν διέξοδος των εφήμερων και απώτερων στόχων μας, των μύχιων σκέψεων και των ονείρων μας σε καλούς και κυρίως σε κακούς καιρούς, όπως οι καιροί του πολέμου, της κατοχής, του εμφυλίου, της χούντας, της κρίσης.
Το ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων του 2014, το 20ό κατά σειρά λογοτεχνικό ημερολόγιο που εξέδωσαν φέτος σε πείσμα της μνημονιακής άπνοιας οι εκδόσεις Πατάκη, μας δίνει νέα πνοή.
Ο τίτλος του «Οδυσσέας - ένας διεθνής ελληνικός μύθος» μας προδιαθέτει για το περιεχόμενό του.
Τα κείμενα που το διανθίζουν προέρχονται από μια ευρεία παλέτα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που ενδεικτικά αρχίζει από τον Βιργίλιο και τον Δάντη, μας οδηγεί μέσα από την περιπετειώδη σκέψη του Σαίξπηρ και του Σίλερ στους δαιδαλώδεις συνειρμούς του Τζόις, του Καβάφη, του Εμπειρίκου, στις λυρικές μεταφορές του Σεφέρη ή του Ελύτη.
Οι εικόνες που το κοσμούν έχουν φτιαχτεί από τον εικαστικό Γιάννη Στεφανάκι.
Γνωστός κυρίως από τα ονειρικά του, υπερρεαλιστικά έργα, μας αφηγείται εδώ την ιστορία του ήρωα της Τροίας με μια γλώσσα πυκνή, που χαράζει διαφορετικά από τα πεπατημένα του μονοπάτια.
Είναι 41 σχέδια και μονοτυπίες, που έχουν φτιαχτεί ειδικά για την έκδοση και εκτέθηκαν για λίγες ημέρες πριν τις γιορτές στο «BOX» επί της οδού Δορυλαίου.
Το τοπίο κυριαρχεί, φέροντας με την έντονα εξπρεσιονιστική γραφή του τις άγριες, σκούρες, περιπεπλεγμένες και ορμητικές γραμμώσεις του συναισθήματα ανθρώπινα.
Οι διατυπωμένες με τον συνήθη τρόπο του Στεφανάκι, γραμμικές φιγούρες του μετουσιώνονται σε στοιχεία του περιβάλλοντος. Ο Οδυσσέας μοιάζει σαν μια λευκή σχηματοποιημένη κηλίδα, απογυμνωμένη από οποιοδήποτε εθνικό, πολιτισμικό, ταξικό σημαινόμενο, όπως και το λευκό περίγραμμα της Ιθάκης μέσα στην ανταριασμένη θάλασσα, κάτω από το δένδρο με τα οργισμένα κλαδιά που στέφει ένα σύννεφο, μπροστά από τον απειλητικό μαύρο βράχο πάνω στον οποίο στέκονται οι σχεδόν διακοσμητικές σειρήνες.
Οι καθιερωμένες συνιστώσες και οι προσλαμβάνουσές τους ανατρέπονται.
Ο κόσμος προβάλλεται ως ένα ενιαίο όλον όπου η ατομιστική ξένωση του σύγχρονου ανθρώπου, η χριστιανικά εκπορευόμενη από τον θεό εξουσία του homo sapiens πάνω στη Γη την οποία όφειλε να «κατακυριαρχήσει», διαλύεται από τις δυναμικές μορφές της φύσης.
Μας θυμίζει τη φράση του Όσκαρ Κοκόσκα ότι «ο κόσμος δεν κινείται μόνο για εμάς».
