Εν αρχή ην οι Κόρε Ύδρο, ένα συγκρότημα από την... εξωτική Κέρκυρα, που, ξεκινώντας ως εφηβική δραστηριότητα με τους πέντε δίσκους τους οποίους κυκλοφόρησε από το 2003 μέχρι το 2013 και τις λιγοστές μεν, αλλά άκρως επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις του, δημιούργησε ένα ολοένα και μεγαλύτερο και πιο φανατικό κοινό σε βαθμό που ελάχιστα άλλα ελληνικά γκρουπ έχουν επιτύχει. Μετά τη διάλυσή τους το 2014 ο Π.Ε. Δημητριάδης, ο ένας εκ των δύο βασικών μελών αλλά και, κακά τα ψέματα, ιδρυτής και κινητήρια δύναμή τους από το ξεκίνημα, σχημάτισε ένα νέο συγκρότημα με το όνομα Τα Παιδιά Της Παλαιότητας, το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά το πρώτο άλμπουμ του. Μετά από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο ακολούθησε το 2015 το δεύτερο, αλλά έπρεπε να περάσουν σχεδόν άλλα πέντε χρόνια για να φτάσουμε τον Μάιο στον εξαίρετο τρίτο δίσκο τους «Ενθύμιον νεανικών συντροφιών». Έχοντας παραμείνει μόνιμος κάτοικος Κέρκυρας (η οποία επέχει κεντρική θέση στη θεματολογία αλλά και τη φιλοσοφία ακόμα του δίσκου), ο Π.Ε. Δημητριάδης μας μίλησε για τη σχέση του με τον τόπο του, τα βιώματα της παιδικής ηλικίας του, τον εαυτό του αλλά και συνολικά με την πραγματικότητα η οποία θέλει να δείχνει «κανονική» ενώ γίνεται όλο και λιγότερο τέτοια. Η υπέρβασή της διά της δημιουργικότητας λοιπόν είναι πλέον νομοτέλεια...
* Είναι παλιά η «εμμονή» σου με τον Ευγένιο Αρανίτση; Ούτως ή άλλως, όμως, σε τι οφείλεται, ποια στοιχεία του εαυτού σου βρίσκεις στα κείμενά του;
Καμία «εμμονή»! Περίπου την περίοδο που ξεκινούσα να γράφω για τον δίσκο έτυχε να διαβάσω το κείμενό του «Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα», με το οποίο ένιωσα μια σπάνια ταύτιση. Το κείμενο αυτό, όπως και «Τα αρώματα του πένθους», που ακολουθούν στην ίδια συλλογή, κατά τη γνώμη μου «διαβάζουν» θεμελιώδεις πτυχές του τόπου μου στην ουσία τους, με μια ψυχαναλυτική αλλά και μεταφυσική προσέγγιση που μου ταιριάζει πολύ.
* Κύρια πηγή έμπνευσης του δίσκου είναι η Κέρκυρα, τα κείμενα του Ε. Αρανίτση ή αμφότερα από κοινού και εξίσου;
Πηγές έμπνευσης του δίσκου είναι πολλά κείμενα, με την ευρύτερη έννοια του όρου, αλλά κυρίως προσωπικές εμπειρίες βιωμένες κατά την περίοδο της γραφής ή και παλιότερες. Τα δύο προαναφερθέντα κείμενα χρησιμοποιήθηκαν ως συνεκτικός δεσμός του περιεχομένου προς ισχυροποίηση ενός concept που προέκυψε αβίαστα κατά τη δημιουργία του δίσκου. Προφανώς και η επίδραση που άσκησαν πάνω μου ήταν μεγαλύτερη από οτιδήποτε άλλο τη συγκεκριμένη περίοδο.
* Αισθάνεσαι ότι μιλάς για την πραγματική Κέρκυρα ή για μια φαντασιακή, η οποία αποτελεί τμήμα της προσωπικής μυθολογίας σου;
Νομίζω ότι αυτό που κυριαρχεί είναι το φυσικό περιβάλλον του τόπου -στο οποίο συγκαταλέγω και την πεπαλαιωμένη ύλη- σε συνδυασμό με το πώς το βίωσα στην παιδική μου ηλικία, όταν τα πράγματα ήταν ακόμα μυθοποιημένα. Όσο κι αν προσπαθώ στην ενήλικη ζωή μου, δεν μπορώ να επιστρέψω εκεί παρά μόνο μέσω της τέχνης. Γι’ αυτό ίσως και με άγγιξαν τόσο αυτά τα δύο κείμενα. Υπάρχει μια απαγγελία στο ορχηστρικό μέρος ενός τραγουδιού του δίσκου, μόνο στην έκδοση του βινυλίου, που είναι πολύ περιεκτική και χαρακτηριστική ως προς αυτό.
* Τελικά υπάρχει, δόθηκε απάντηση στο ερώτημα σε ποιον/ποιους ανήκει η Κέρκυρα;
Η απάντηση που δίνεται μέσα από το συγκεκριμένο τραγούδι παρουσιάζεται με τη μορφή μιας άτυπης προφητείας και αναφέρεται στη νόθευση ενός μυθοποιημένου -και σίγουρα εξιδανικευμένου- «δυτικού χαρακτήρα» του νησιού από την κυρίαρχη «ανατολικότητα» μετά την ενσωμάτωσή του στο νεοελληνικό κράτος. Το ερώτημα, προφανώς, δεν έχει μια ντετερμινιστικού τύπου απάντηση, απλά τίθεται ως τροφή για την ανάπτυξη μιας άτυπης θεωρίας, βεβαρυμμένης από την προσωπική οπτική του -εν προκειμένω- λογοτέχνη / καλλιτέχνη / αναλυτή.
* Είσαι αθεράπευτα νοσταλγός, παρελθοντολολάγνος ή απλά το παρελθόν είναι μια πολύ χρήσιμη και σχεδόν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για εσένα;
Το παρελθόν για εμένα προκύπτει συνειρμικά από το παρόν όταν γράφω. Μέσα στην καθημερινότητά μου βιώνω νοσταλγικά «επεισόδια», όπως ο καθένας μας νομίζω, αλλά, ευτυχώς, όχι σε ανησυχητικό βαθμό.
* Αν ένας από τους δίσκους των Κόρε Υδρο αποτελούσε, σύμφωνα με τον τίτλο του, «Φτηνή ποπ για την ελίτ», αυτός θα μπορούσε να είναι... υψηλή ποπ για το «πόπολο»;
Είναι πολύ ωραίο αυτό που λες και πολύ θα ήθελα να ήταν έτσι!
* Παραδέχεσαι την όλο και μεγαλύτερη γοητεία που σου ασκεί η παράδοση της κλασικής μουσικής και γι’ αυτό χρησιμοποιείς όλο και περισσότερα στοιχεία της ή έχω καταλάβει λάθος;
Ο Μάριος Πλασκασοβίτης και η Χριστίνα Παπαλίτσα είναι μουσικοί κυρίως του κλασικού ρεπερτορίου και σ’ αυτούς οφείλεται κατά κύριο λόγο το αποτέλεσμα που αναφέρεις και ιδίως στον Μάριο, που είναι και ο βασικός υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις. Εγώ δίνω τις κατευθυντήριες γραμμές τόσο με τις ίδιες τις συνθέσεις όσο και με έναν καταστατικό «χάρτη» για το επόμενο στάδιο με τον οποίο συνήθως τις συνοδεύω. Η υλοποίηση γίνεται από τον Μάριο, με τη συνδρομή και των υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος.
* «Το τελευταίο δημοψήφισμα» είναι ένα προσωπικό, πολιτικό ή προσωπικά πολιτικό τραγούδι;
Όλα τα τραγούδια είναι προσωπικά. Ακόμα και το «Τζίμης», από τον προηγούμενο δίσκο, που έμοιαζε το πιο αποστασιοποιημένο βιωματικά, οφείλει την υπόστασή του στον στίχο «κάποτε ερχόσουν και στο σπίτι μας». Σε καμία περίπτωση πάντως δεν αποτάσσομαι το πολιτικό στοιχείο με την ευρεία του έννοια, οπότε μάλλον θα κατέληγα στον χαρακτηρισμό «πολιτικά προσωπικό». Με το επίθετο μάλιστα δεν αναφέρομαι στο τελευταίο, πιο πρόσφατο, πολιτικό δημοψήφισμα, αλλά στο τελευταίο δημοψήφισμα της ζωής μας, αυτό στο οποίο τελικά θα αποφασιστεί ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε νομοτελειακά...
* Πώς περνούν οι χειμώνες σε έναν κατεξοχήν τουριστικό προορισμό για όλη την καλοκαιρινή σεζόν, όπως είναι η Κέρκυρα;
Ο εποχικός τουρισμός είναι ακριβώς αυτό που κάνει τον χειμώνα στην Κέρκυρα γοητευτικό. Φέτος ζήσαμε αυτή τη γοητεία και στο πρώτο τμήμα της σεζόν λόγω της καραντίνας. Πήγα για μπάνιο στην Παλαιοκαστρίτσα τέλη Ιουνίου και ήταν ονειρικά. Μια παραλία που, υπό νορμάλ συνθήκες, δεν πλησιάζεται...
* Πόσο διαφορετική ήταν η καραντίνα στην οποία υποχρεώθηκε φέτος ο πλανήτης εξαιτίας της πανδημίας σε σχέση με την άτυπη, αναφορικά με τις ιδέες, τις απόψεις, τους πολιτισμούς και γενικότερα τη διαφορετικότητα, που υφίσταται εδώ και αρκετά χρόνια; Όπως κι αν έχει, πώς τη βίωσες προσωπικά;
Ήταν μια περίοδος που, μετά το πρώτο περίεργο διάστημα, την απόλαυσα, σε σημείο που κάποιες φορές την αναπολώ. Ενδεχομένως ταίριαζε και με την ψυχοσύνθεσή μου αλλά και με τα χαρακτηριστικά της καθημερινότητάς μου τη δεδομένη στιγμή. Γενικότερα, αυτός ο τρόπος ζωής, ο πιο «κλειστός» και πιο κοντά στον εαυτό μας και τη φύση, νομίζω ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Περισσότερο δηλαδή έχω στο μυαλό μου ως επιβολή τη θεσμοθετημένη «κανονικότητα» της ζωής εκτός «καραντίνας».
* Αν αυτός, όπως σημειώνεις, είναι ο «δίσκος της ζωής σου», τι έχει απομείνει για να πεις στους επόμενους;
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πως σ’ αυτόν το δίσκο συμπύκνωσα πολύ μεγάλο και ουσιαστικό κομμάτι της κοσμοθεωρίας μου αλλά και, ενδεχομένως, ολοκληρώθηκα ως ψυχοθεραπευόμενος δημιουργός.
* Και η συνέχεια; Θα δούμε ποτέ Τα Παιδιά Της Παλαιότητας να γίνονται «κανονικό συγκρότημα», με τακτικές εμφανίσεις κ.λπ., ή θα παραμείνουν για πάντα μια πολύτιμη προσωπική διαφυγή σου από μια «αποκρουστική πραγματικότητα» που έλεγε κι ο Καρυωτάκης;
Νομίζω ότι πλέον είναι πολύ αργά για κανονικότητες. Και, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κατάφερε να «φάει όλο το αγγούρι» αξιοπρεπώς. Και νιώθω περήφανος γι’ αυτό...
Ίσως από οποιονδήποτε άλλον αυτό θα ακουγόταν αλαζονικό, αλλά όσοι/όσες γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον Παντελή Δημητριάδη ξέρουμε ότι δεν είναι παρά απλά μια αντικειμενική διαπίστωση...
