Ακούω μια όμορφη μουσική φράση. Μου αρέσει πολύ και ευτυχώς είναι επαναλαμβανόμενη. Διασχίζει το δωμάτιο επανειλημμένα. Πότε τεντωμένη, πότε κοίλη, κυρτή, ευθεία και μετά οξυγώνια, με μικρές απανωτές ακίδες και παύσεις. Κρεμάω σ’ αυτήν την απρόβλεπτη γραμμή αναμνήσεις που αναδύονται αιφνίδια. (Το ιδρωμένο και σκονισμένο πρόσωπο του πατέρα, το γιορτινό τραπέζι όπου πρωτοδιάβασα Σεφέρη, τα κίτρινα παπούτσια που έβγαλα κάτω από το τραπέζι στο καφέ της Ζώγιας μετά από διαδήλωση, το νοερό ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό, την αγκαλιά που με πήρε ένα πράσινο πουλόβερ κι ήταν οι πράσινες πεδιάδες, οι λόφοι και τα βουνά όλου του κόσμου που με αγκάλιασαν, την έκρηξη στο κεφάλι μιας νεαρής γυναίκας που της άφησε έναν κρατήρα για πρόσωπο, δυο τρεις ταχυδακτυλουργικές ανατροπές στη ζωή μου - σύμπτωμα της χρόνιας και δυσίατης παντοδυναμίας μου. Και άλλες μελλοντικές εκδοχές της μνήμης.) Μερικές αναμνήσεις κουνιούνται απαλά - σημάδι ότι είναι μαλακές και εύκαμπτες - άλλες κρέμονται κοκαλωμένες.
Στο οριστικό τέλος της μουσικής φράσης η ζωή μου κρέμεται στα μανταλάκια. Το καλό με τη μουσική δωματίου είναι ότι αυτές οι εκθέσεις παραμένουν στο δωμάτιο, μακριά από αδιάκριτα μάτια. Το επίπονο - αλλά και απολαυστικό όσο το ξύσιμο σε φαγούρα - ότι ανεμίζουν μπροστά μου και με υποχρεώνουν να τακτοποιήσω την μπουγάδα. Το ωφέλιμο ότι εξασκείται η επιδεξιότητα των ψυχικών μελών μου και επομένως ελπίζω σε μια προοδευτική ευλυγισία που επιτρέπει αναρριχήσεις στην αλήθεια.
ΑΡΕΤΗ ΓΚΑΝΙΔΟΥ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
