Του Βαγγέλη Ραπτόπουλου
Το διαμέρισμα ήταν στα βόρεια προάστια και η βεράντα του μεγάλη και στενόμακρη σαν αεροδιάδρομος, πλημμυρισμένη με φυτά και λουλούδια. Μαγιάτικο βράδυ και τα δύο φιλικά ζευγάρια ήταν τοποθετημένα στις άκρες του τραπεζιού κρατώντας την επιβεβλημένη απόσταση λόγω κορωνοϊού. Είχαν αποφάει κι εξακολουθούσαν να πίνουν λευκό κρασί τσιμπολογώντας φρούτα για επιδόρπιο.
Ξαφνικά άρχισε να αγορεύει ο δικηγόρος - οικοδεσπότης, ο Μιχάλης, σχετικά με τους οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας: «Όπως ξέρετε, υπάρχουν πολλών ειδών ψεκασμένοι. Και, σίγουρα, δεν είναι μόνο όσοι πιστεύουν ότι πίσω απ’ όλα κρύβονται οι Ιλουμινάτοι ή εκείνοι που έχουν χάψει ότι ο πατήρ Παΐσιος ήταν προφήτης».
Το θέμα θα πρέπει να ήταν προσφιλές στο ζεύγος, γιατί η Μάρθα, φιλόλογος σε ιδιωτικό γυμνάσιο, βιάστηκε να συμπληρώσει τη φράση του άντρα της: «Ή αυτοί που ορκίζονται ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ ζει ακόμα σε μία ασήμαντη πόλη του αμερικανικού Νότου».
«Στη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας», πήρε πάλι τον λόγο ο Μιχάλης, «στις τάξεις των γραφικών αυτών τύπων ήρθαν να προστεθούν νέες δυνάμεις. Για κάποιους ο Covid-19 αποτελεί κινεζικό βιολογικό όπλο που θέλει να πλήξει την αμερικανική υπερδύναμη. Γι’ άλλους ο Μπιλ Γκέιτς μετέδωσε τον ιό προκειμένου να μοσχοπουλήσει το εμβόλιο που έχει ήδη ανακαλύψει».
«Και γι’ άλλους το κινεζικό δίκτυο κινητής τηλεφωνίας 5G αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό μας καθιστώντας μας ευάλωτους στις λοιμώξεις» έσπευσε να προσθέσει η Μάρθα κι αμέσως γύρισε το κεφάλι της προς το διαμέρισμα, γιατί από το σαλόνι, όπου τα δύο μικρά τους έβλεπαν τηλεόραση, είχε ακουστεί ένας ακαθόριστος θόρυβος.
«Και ούτω καθεξής» είπε ο Μιχάλης ξαναπιάνοντας τη σκυτάλη. «Εν πάση περιπτώσει, τις τελευταίες μέρες στα κοινωνικά δίκτυα έκανε την εμφάνισή της μία καινούργια θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο κομμουνιστικός κίνδυνος είναι και πάλι εδώ. Την έχετε ακούσει;».
Οι καλεσμένοι έγνεψαν αρνητικά με το κεφάλι, οπότε ο οικοδεσπότης συνέχισε: «Οι νέοι αυτοί ψεκασμένοι θεωρούν ότι ακόμα και με δεξιά κυβέρνηση ο νεοφιλελευθερισμός και η ελεύθερη αγορά αντικαθίστανται από ένα κράτος - πατερούλη που μοιράζει επιδόματα, με αντάλλαγμα τη συμμόρφωση των πολιτών στις απαγορεύσεις και στους περιορισμούς. Η νομοθετική εξουσία ασκείται πραξικοπηματικά, με διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η Εκκλησία αποδυναμώνεται και περιθωριοποιείται και το ΚΚΕ καταλαμβάνει επιδεικτικά τις κεντρικές πλατείες της χώρας εορτάζοντας την εργατική Πρωτομαγιά σε στρατιωτική παράταξη! Δεν είναι υπέροχο; Λες και κάποιοι καραδοκούν να σκαρώσουν θεωρίες συνωμοσίας εκ του μη όντος».
Η παρέα χαχάνισε συνωμοτικά και, πριν τα γέλια κοπάσουν εντελώς, ο Διονύσης, που ήταν συμπατριώτης με τον Μιχάλη από την Πάρο, λογιστής, διαζευγμένος, με ένα παιδί, άρχισε να λέει: «Υπάρχει, όμως, κι άλλο ένα είδος ψεκασμένων, οι οποίοι όχι μόνο είναι πολυπληθείς, αλλά και σπανίως τους αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Οι βάσεις για τη δημιουργία του συγκεκριμένου είδους μπήκαν στα χρόνια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης, η οποία έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία».
Ο Διονύσης έκανε μια σύντομη παύση, σαν να ζύγιζε όσα είχε ήδη πει, και μετά πήρε μπρος πάλι: «Πριν από μερικούς μήνες θα μου φαινόταν αδιανόητο να αποκαλώ την οικονομική κρίση ‘προηγούμενη’. Τέλος πάντων. Εκείνη την περίοδο αναζωπυρώθηκε ο διχασμός ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά, που κρατάει από τον Εμφύλιο. Ένας διχασμός ο οποίος δεν μπορεί παρά να βαθύνει με την οικονομική ύφεση που έρχεται εξαιτίας του κορωνοϊού. Λοιπόν, κατά τη δική μου γνώμη, ψεκασμένοι είναι και όσοι ανάμεσά μας πιστεύουν ότι οι Έλληνες χωρίζονται σε Συριζαίους και μη, ή σε Νεοδημοκράτες και μη, πράγμα που είναι ακριβώς το ίδιο».
Η Αλεξία, που συνόδευε εκείνη τη βραδιά τον Διονύση και ήταν εφοριακός, σαν να διαισθάνθηκε την επερχόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο άντρες, άπλωσε το χέρι στο μπράτσο του συντρόφου της και, όταν εκείνος γύρισε να την κοιτάξει, του είπε: «Μήπως είναι αργά; Είναι ώρα να φεύγουμε, μάτια μου».
Ο Διονύσης υπάκουσε αυτομάτως, θα έλεγε κανείς, και βρέθηκε όρθιος κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη. Η Αλεξία τον μιμήθηκε κι αναγκάστηκαν να τους ακολουθήσουν και οι οικοδεσπότες. Μεσολάβησαν όσα μεσολαβούν συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις και σε λίγο στέκονταν και οι τέσσερίς τους μπροστά στην κλειστή ακόμα εξώπορτα του διαμερίσματος.
Τότε ο Μιχάλης άδραξε την ευκαιρία να απαντήσει στον συμπατριώτη και φίλο του: «Υπάρχει, ξέρεις, το μυθιστόρημα ενός συγγραφέα μας, που τον έχουμε σχεδόν ξεχάσει. ‘Η εξαφάνιση’ του Αριστοτέλη Νικολαΐδη. Από τα καλύτερα έργα μας που εκτυλίσσονται στα Δεκεμβριανά του 1944. Ουσιαστικά ο μυθιστοριογράφος υποστηρίζει ότι είναι αδύνατον να παραμείνεις ουδέτερος σε συνθήκες εμφύλιας σύρραξης. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον διχασμό που ανέφερες προηγουμένως στη βεράντα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έχουμε παρελθόν ως κοινωνία σε μια διχαστική λογική. Στην Ελλάδα βασιλεύει ο δικομματισμός. Με αποτέλεσμα ο διχασμός να γίνεται όλο και πιο ορατός κάθε φορά που μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Επιπλέον, σε συνθήκες κρίσης, ο διχασμός φαίνεται αναπόφευκτος. Δεν είναι ψεκασμένοι όσοι βλέπουν τα πράγματα κάπως έτσι. Σε ανάλογες φάσεις οφείλει κανείς να επιλέξει στρατόπεδο, κι ας μη συμφωνεί πλήρως με κανέναν από τους δύο μονομάχους».
Τη φορά αυτή πυροσβεστικό ρόλο ανέλαβε να παίξει η Μάρθα, η οποία έδωσε μία σκουντιά στον άντρα της: «Άσε τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Δεν χρειάζεται να έχεις πάντα τον τελευταίο λόγο».
«Αχ, ναι, μωρό μου, κι εσύ!» τη σιγοντάρισε η Αλεξία απευθυνόμενη στον Διονύση.
Σαν να ήταν συνεννοημένες, οι γυναίκες άρχισαν να γελάνε και τελικά κατόρθωσαν να παρασύρουν και τους συντρόφους τους. Στη συνέχεια οικοδεσπότες και καλεσμένοι αποχαιρετίστηκαν και η επίσκεψη των τελευταίων έληξε κάπου εκεί.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
