Στην πύλη του Διόχαρου έβρισκε καταφύγιο,
σαν τέλειωνε το κρασί του συμπόσιου
κι έμενε άγρυπνη η ψυχή του Αλκμεωνίδη.
Σε σένα,
την εξαίσια και αφοσιωμένη,
που με χάρη τους χιτώνες αφαιρούσες
απ' τις καμπύλες του κορμιού σου
και με τέχνη περισσή τιμούσες τον πόθο μας και τ' όνομά σου.
Σε σένα, που γέννησες την κόρη του,
περήφανη εταίρα μπροστά στους φθονερούς λίθους της Λάρισας.
Σε σένα, που ολάκερη του ανήκες
κι ας νόμιζαν, εκεί,
κάτω απ' τον Λυκαβηττό,
πως σε είχαν κατακτήσει οι Ιππείς όλης της Παλλάδας.
Σε σένα, που με λαχτάρα κι αφοβιά τον ακολούθησες στο απελπισμένο τέλος.
Σε σένα, που είδες στην ξενιτιά τα είκοσι περσικά δόρατα να τρυπούν το σώμα του.
Σε σένα, που έπλυνες με δάκρυα το άψυχο κορμί και το 'ντυσες με τα φορέματα σου για να το φέρεις πίσω στο αφράτο χώμα του Κεραμεικού.
Γιώργος Μπουγελέκας
