“Γιατί πρέπει να παρεμβαίνει το κράτος όταν εργοδότες και εργαζόμενοι τα βρίσκουν και συμφωνούν ότι αυτές οι συμφωνίες είναι προς όφελος και των δύο μερών;”. Με περισσή αφέλεια έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτό το ερώτημα στη συνέντευξή του στο Star.
Ας του εξηγήσουμε γιατί με ένα παράδειγμα:
Το πολυκατάστημα που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (μετά από μια διαπραγμάτευση που ως εργοδότης θα κάνει από θέση ισχύος) καταφέρνει να υπογράψουν οι εργαζόμενοι σε αυτό την επταήμερη λειτουργία του πολυκαταστήματος. Σύμφωνα με τη λογική του Κ. Μητσοτάκη, το κράτος δεν θα πρέπει να παρέμβει αφού θα υπάρχει συμφωνία.
Όμως η επταήμερη λειτουργία του πολυκαταστήματος στο κέντρο της Αθήνας δεν επηρεάζει μόνο τους εργαζόμενους σε αυτό, αλλά ένα ολόκληρο οικονομικό κύκλο. Η επατήμερη λειτουργία του πολυκαταστήματος σημαίνει τον “θάνατο του εμποράκου” του κέντρου της Αθήνας. Σημαίνει ότι θα κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα της Ερμού και της Σταδίου, ότι θα απολυθούν εργαζόμενοι, ότι θα τους πληρώνει το κράτος επίδομα ανεργίας, ότι θα βρεθούν ανασφάλιστοι χιλιάδες έμποροι και εμποροϋπάλληλοι. Ομοίως η επταήμερη λειτουργία των σούπερ μάρκετ με επιχειρησιακές συμβάσεις σημαίνει τον θάνατο του μπακάλη και του μανάβη.
Αυτό επιδιώκει η Ν.Δ. με τις απλοϊκές και ιδεολογικού τύπου ερωτήσεις του Κ. Μητσοτάκη.
