Η αδράνεια δε συνιστά λύση. Είναι σαν να κλείνει κανείς τα μάτια στο πρόβλημα και να περιμένει ως δια μαγείας την επίλυσή του. Όμως η ζωή λειτουργεί με τρόπους τέτοιους, που δίνονται λύσεις «αυτομάτως». Απλώς ούτε μας αρέσουν απαραιτήτως ούτε συνιστούν επιλογή μας.
Κάπου τη δεκαετία του ’90 στα ελληνικά σχολεία τα παιδιά μάθαιναν, ότι εκεί στην Αμερική ψηφίζει συνήθως μόνο το 40% του πληθυσμού, και ότι επί της ουσίας οι λίγοι εξέλεγαν για τους πολλούς. Σχολιάζονταν ως ξεπεσμός της δημοκρατίας από καθηγητές και μαθητές και όλοι εύχονταν μη συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Τριάντα περίπου χρόνια αργότερα η επιδημία της αποχής ήρθε στη χώρα μας, και αρκετές φορές μοιάζει η μόνη λύση, όταν η επιλογή πρέπει να γίνει ανάμεσα σε δύο εξίσου κακές επιλογές.
«Η αδράνεια είναι επιλογή μόνο για τις μετριότητες», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, κάτι που αν αποδεχθούμε σημαίνει, ότι ζούμε στον κόσμο της μετριότητας (όχι του μέτρου), είμαστε μια κοινωνία μετρίων και ως τέτοιοι λαμβάνουμε αυτό, που μας αξίζει.
Μεγάλη μερίδα του κοινού ανεξαρτήτως ηλικίας στράφηκε στο Διαδίκτυο ως Μέσο Ενημέρωσης ή στράφηκε στον σχολιασμό μέσω κοινωνικών δικτύων (ακόμη και όταν δεν είναι πλήρως ενήμεροι για το τι είναι αυτό, που κριτικάρουν). Έτσι τα παραδοσιακά Μέσα στηρίζουν σε ξεπερασμένο τρόπο σκέψης τη λειτουργία τους, και επομένως έχουμε την ενημέρωση, που μας αξίζει.
Πριν από δέκα περίπου χρόνια καραμέλα στο στόμα της νεολαίας, ήταν η φράση «Δεν ασχολούμαι με την πολιτική ή με τους πολιτικούς, γιατί δεν τους αξίζει». Με αυτόν τον τρόπο απέφευγαν τις τοποθετήσεις σε σχετικές συζητήσεις, ντύνοντας κομψά, αυτό που στην πραγματικότητα ήταν η άγνοιά τους ή τεμπελιά τους να μάθουν, να ερευνήσουν, να είναι ενεργοί πολίτες. Αργότερα όταν η ανεργία τους έπληττε, όταν ο βασικός μισθός μειώθηκε δραματικά ενοχλούνταν, αλλά δεν αντιλαμβάνονταν την ευθύνη των ίδιων σε αυτό. Αυτό που λαμβάνουμε σε κάθε περίπτωση, είναι ανάλογο των προσπαθειών μας. Και οι πολιτικοί, που αποδοκιμάζουμε, είναι ανάλογοι των προσπαθειών, που κάνουμε καθημερινά για να είμαστε σωστοί πολίτες.
Μερικές φορές μια αυτονόητη -όπως η ανάσα- πράξη συνιστά δράση για τη σημερινή κοινωνία, όπως αυτό που συνέβη μια μέρα σε κάποια πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας. Πάνω στο ήδη στενό πεζοδρόμιο μια οδηγός πάρκαρε το μηχανάκι της. Κάτοικος της περιοχής της εξήγησε, ότι θα πρέπει να κατέβουν οι πεζοί από το πεζοδρόμιο και αυτό δυσκολεύει έναν νέο, υγιή άνθρωπο, πολύ περισσότερο κάποιον με κινητική δυσκολία. Εν τέλει δεν ξαναπάρκαρε το μηχανάκι της εκεί.
