Πέρα από κάποιες αμήχανες φραστικές διατυπώσεις στην αρχή της ομιλίας του -κυρίως εκεί που συνεχάρη τον Μ. Κεφαλογιάννη για την γενναία αναδίπλωσή του μετά από ένα ντελίριο πολιτικής αλητείας- συνέχισε στην ίδια γραμμή επιθετικότητας και πόλωσης. Και συνέχισε γιατί, πολύ απλά, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ικανός για οτιδήποτε άλλο.
Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να μιλάει σαν εκπρόσωπος ενός συστήματος που του έκλεψαν την εξουσία δολίως και απαιτεί να του την επιστρέψουν αμέσως. Ειρωνεύεται συνεχώς γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να αποσπάσει το χειροκρότημα της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Και τσαμπουκαλεύεται με τις πλάτες ενός συστήματος ΜΜΕ που θα τον προστατεύσει ακόμα και στην πιο χοντρή του ανοησία.
Στο πλαίσιο αυτό ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Ακόμα και να κατηγορεί τον Τσίπρα ότι «με καταλερωμένη τη φωλιά του» πασχίζει να βρει λεκέδες στο σπίτι του Βολταίρου, σε off shore εταιρείες που επιδοτούν την επιχείρηση της συζύγου του, σε δάνεια για τον "Κήρυκα" Χανίων που δεν αποπληρώθηκαν ποτέ, σε πόθεν έσχες που δεν κατατέθηκαν ποτέ, σε τηλεφωνικά κέντρα της Siemens, σε λεφτά που έκαναν φτερά για τους φορολογικούς παραδείσους.
Χρειάζεται θράσος να χαρακτηρίζεις από αυτή τη θέση τη φωλιά οποιουδήποτε άλλου καταλερωμένη. Αλλά το θράσος το βρίσκεις. Ειδικά όταν δεν έχεις οτιδήποτε άλλο στη διάθεσή σου.
Αλλά πριν από τις εκλογές ο καθένας μπορεί να έχει όσο μεγάλο στόμα θέλει. Τα στόματα θα κλείσουν μετά.
