Του Κώστα Καναβούρη
Ποιο φουριάρικο κατσίκι και κουραφέξαλα. Μετά την εξαγγελία του πακέτου φιλολαϊκών μέτρων από τη μια εκ μέρους της κυβέρνησης και του σχεδόν υστερικού υβρεολογίου Μητσοτάκη και την Πολακιάδα του από την άλλη, ο χαρακτηρισμός «φουριάρικο κατσίκι» που του... απένειμε ο πρωθυπουργός μοιάζει σχεδόν επαινετικός. Κι αυτό, επειδή με την ακραία ΔΟΜική αντιπολίτευση στην οποία έχει ολοσχερώς προσχωρήσει ο αρχηγός της Ν.Δ. (και οι συν αυτώ), μοιάζει περισσότερο με «Σακάκι που βελάζει» (για να μην ξεχνάμε και το θαυμάσιο έργο του Στανισλάβ Στρατίεβ), με ένα άδειο κέλυφος δηλαδή, παρά με έναν πολιτικό, εν αναμονή πρωθυπουργό μάλιστα όπως διατείνεται, που κάθε τρεις και λίγο ζητάει, βελάζοντας, εκλογές, ο οποίος δεν έχει συναίσθηση του υψηλού θεσμικού του ρόλου: του αρχηγού δηλαδή της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ξεχνάει όμως κάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όσοι έχουν ασμένως προσχωρήσει σ’ αυτή τη ΔΟΜική αντιπολίτευση που έχει επιβάλει ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Μαρινάκη και την οποία με εμμονική προσήλωση (πολλές φορές και βασιλικότεροι του βασιλέως) ακολουθούν ουκ ολίγα συγκροτήματα κατασκευής και διακίνησης πληροφοριών, καθώς και πλειάδα πολιτικών ανδρών και γυναικών νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς κοπής, ακολουθούμενων από την ευάριθμη φευ (όλο και πιο ευάριθμη) ορδή του ακραίου Κέντρου. Όλοι αυτοί ξεχνούν ότι με τα βελάσματα και τις ωδές της Πολακιάδας, αυγά δεν βάφονται.
Άλλως πώς αποδεικνύεται καθημερινά (και η τελευταία συζήτηση στη Βουλή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση) πως η ΔΟΜική αντιπολίτευση δεν αντέχει έξω από το προστατευμένο και ελεγχόμενο περιβάλλον των τηλεοπτικών αιθουσών, των επιλεγμένων πάνελ και των βαθυνούστατων αναλύσεων που στηρίζονται στα πήλινα πόδια ψευδών, αποκρύψεων, στρεψοδικίας και δικολαβίας του χειρίστου είδους. Έξω από το ελεγχόμενο περιβάλλον που δημιουργούν διάφοροι ταχυδακτυλουργοί της επικοινωνίας και διάφοροι ραβδοσκόποι των δημο(σ)κοπήσεων. Έξω από αυτό το στημένο σκηνικό, το κάθε σακάκι που βελάζει το παίρνει και το σηκώνει ο άνεμος της πραγματικότητας.
Η πολιτική και ιδιαίτερα η πολιτική σε μια χώρα καθημαγμένη από τη δήωση δεκαετιών προς όφελος ολίγων και ολίγιστων δεν είναι παίξε - γέλασε. Και ούτε μπορεί να ασκηθεί με την αγριότητα των ψευδών, με κλεμμένα φωτογραφικά στιγμιότυπα, με κραυγάζουσα χυδαιότητα εκμετάλλευσης των πιο ανήμπορων μελών της κοινωνίας, με σκύλευση νεκρών ακόμη, και με τυμβωρυχία χρόνιων ελλείψεων από πολιτικές προηγούμενων ετών. Η πολιτική δεν γίνεται με τη μαγική εικόνα και το photoshop στις φωτογραφίες της καθημερινότητας. Στο φως της πραγματικότητας οι φωτογραφίες μιας ειδωλοποιημένης αλήθειας, παίρνουν φως και καίγονται. Και απoμένει μονάχο του ένα σακάκι που βελάζει φωνάζοντας «λύκος στα πρόβατα», αλλά ο λύκος είναι σαν τον Γκοντό του Μπέκετ: δεν εμφανίζεται ποτέ.
Γι’ αυτό σου λέω. Καλή η ΔΟΜική αντιπολίτευση, αλλά έχει ένα δομικό ελάττωμα: στηρίζεται αποκλειστικά σε σακάκια που βελάζουν, είτε για να την παράγουν είτε για να τη διακινήσουν. Άλλοτε με σκονάκια, άλλοτε με κάτι «καλά δεν του έκανα;», άλλοτε με payroll, άλλοτε με άλλα μέσα και τρόπους. Όλα εις μάτην και τζάμπα κόπος. Όσο ο λύκος δεν έρχεται, απομένει μονάχα το βράχνιασμα. Α, ναι. Και το σακάκι που βελάζει έχοντας μπερδέψει τα μανίκια του, έχοντας μπερδέψει δηλαδή το think tank με το think tanker, τα θαλασσοδάνεια με τα ελικόπτερα, τη Siemens με τη Novartis, τις οικογενειακές off shore με την οικονομία και τις ίσες ευκαιρίες που δικαιούνται όλοι ανεξαιρέτως με τον άγριο, αιωνόβιο και απροκάλυπτο νεποτισμό.
Ε, πόσο μακριά να πλεύσεις με μια τέτοια αντίληψη περί πολιτικής. Ούτε τα μονοπύθμενα του Αλαφούζου δεν μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό βουλιάζουν -όπως ενθυμούμεθα- μολύνοντας άλλοτε τη θάλασσα και άλλοτε την κοινωνία. Αυτό όμως δεν λέγεται πολιτική, ούτε αντιπολίτευση. Αυτό λέγεται καταστροφή, και είναι η βάρβαρη καταστροφή την οποία επί δεκαετίες υπέστη η Ελλάδα από ποικίλα όσα αποχαλινωμένα αρπακτικά που σήμερα παριστάνουν τους προστάτες των φτωχών και των αδυνάτων. Αν πράγματι ήταν πολιτική, ο πρώτος που θα έβγαινε στα κεραμίδια να φωνάξει, με τα εξαγγελθέντα οικονομικά μέτρα, θα ήταν ο δυστυχής Κεντρικός Τραπεζίτης, που μας είχε πρήξει για την πιστοληπτική γραμμή στήριξης και άλλα τρομοκρατικά. Όμως ο κύριος Στουρνάρας γνωρίζει καλά τι εστί βέλασμα, τι εστί πολιτική και προπαντός τι εστί βερίκοκο. Και σιωπά αιδημόνως. Αφήνοντας στον Κυριάκο Μητσοτάκη τα βελάσματα για την «Ελλάδα των πολλών».
Τον Κ. Μητσοτάκη που αδυνατεί να δει μπροστά στη μύτη του την απάντηση «των πολλών» και μάλιστα στα αγγλικά, που (παρ’ ότι άχρηστος σε όλα τα άλλα, κατά Πιπιλή) τα μιλάει άψογα:«Yes, but not with you».
Αποδεικνύεται καθημερινά πως η ΔΟΜική αντιπολίτευση δεν αντέχει έξω από το προστατευμένο και ελεγχόμενο περιβάλλον των τηλεοπτικών αιθουσών, των επιλεγμένων πάνελ και των βαθυνούστατων αναλύσεων που στηρίζονται στα πήλινα πόδια ψευδών, αποκρύψεων, στρεψοδικίας και δικολαβίας του χειρίστου είδους
