Τον Μάρτιο του 2007 η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε το συνέδριό της στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Η συζήτηση για τις εργατικές διεκδικήσεις έμοιαζε παράταιρη. Επικεφαλής παρατάξεων κυκλοφορούσαν στον χώρο με αμαξίδια γκολφ (golf carts), οι μπουφέδες αποτελούσαν το σημείο συνάντησης των «διαδρομιστών, ενώ οι μόνοι μη εκλεγμένοι εργαζόμενοι που παρίσταντο στις εργασίες ήταν οι σερβιτόροι που μετέφεραν κανάτες και πιατέλες με καναπεδάκια.
Τα όποια προβλήματα του συνεδρίου, όπως ο πιθανός αποκλεισμός συνέδρων που προέρχονταν από σωματεία - «σφραγίδες», επιλύονταν στο γνωστό «συνδικαλιστικό» κλίμα: ένταση στο προσκήνιο, δοσοληψίες και αστεϊσμοί στο παρασκήνιο και απανωτοί υπολογισμοί, με αποτέλεσμα ο συσχετισμός δυνάμεων να παραμένει αναλλοίωτος. Με αυτόν τον τρόπο όλοι έμεναν στο τέλος ικανοποιημένοι.
Όλα αυτά αποτελούσαν τότε απλώς την αποτύπωση της απόλυτης αναξιοπιστίας της εργατικής συνομοσπονδίας της χώρας. Τα επόμενα χρόνια, τα χρόνια της μνημονιακής λιτότητας και της καταστροφής των εργαζομένων, η ΓΣΕΕ ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- απούσα.
Τι συνέβη όμως και φτάσαμε σήμερα να παρακολουθούμε ένα απερίγραπτα γελοίο θέατρο με αντεγκλήσεις ανάμεσα στην ηγεσία της συνομοσπονδίας και στους δραστήριους στις γραμμές του ΠΑΜΕ;
Δεν θα ενστερνιστώ απολύτως την εκτίμηση πως όλα αυτά τα τραγελαφικά των τελευταίων εβδομάδων, με τα σπρωξίδια και τους δεκάρικους, συμβαίνουν επειδή η παρούσα κυβέρνηση δρα πολιτικά και πρακτικά υπέρ των εργαζομένων. Ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ ανένηψε μετά από λήθαργο ετών, ούτε πως το ΚΚΕ ανακάλυψε ξαφνικά πως υπάρχουν συνδικαλιστές εργοδότες ή συνδικαλιστικά φαντάσματα.
Αριθμητικά η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, όχι όμως την κρίσιμη μάζα των νέων εργαζομένων που ξεκίνησαν τον εργασιακό τους βίο σε καθεστώς απόλυτης επισφάλειας. Δεν στηρίχτηκαν νέα και μαχητικά πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια σωματεία σε άγριους χώρους εργασίας. Και, παράλληλα, παρατηρείται ένα εξαιρετικά ανησυχητικό φαινόμενο: άνεργοι εργάτες παύουν να εμπιστεύονται άλλοτε ισχυρά σωματεία και υπό το βάρος της συνεχιζόμενης εξαθλίωσης στρέφονται σε ενώσεις που λειτουργούν σαν μαφίες του υποκόσμου (χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν στον Πειραιά).
Το βασικότερο ζήτημα όμως είναι πως οι αντιπαρατιθέμενες συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν μπορούν να πιάσουν τον παλμό της κοινωνίας. Οι εν λόγω συνδικαλιστές, στην κορυφαία πολιτική στιγμή των τελευταίων ετών, στο δημοψήφισμα του ’15, είτε καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει «Ναι» είτε να ρίξει ένα άκυρο ψηφοδέλτιο. Ας θυμηθούμε απλώς ότι το «Όχι» έλαβε τότε 61,3%.
