Ούτε που ήθελαν να τον ξέρουν τον «Δρομέα» όταν δημιουργήθηκε και με καμάρι στήθηκε στο κέντρο της Ομόνοιας το 1988. Απερίγραπτοι ήταν οι χαρακτηρισμοί που ακολούθησαν το άγαλμα αυτό. Τι ακαλαίσθητο, τι κακότεχνο, τι σε δυσαρμονία με το ελληνικό αστικό περιβάλλον και άλλα χειρότερα ακούστηκαν τότε.
Τόσο σφοδρή ήταν η κριτική που δέχθηκε, ώστε έφτανες να το λυπάσαι. Με τα χίλια ζόρια βρέθηκε ένας τόπος γι' αυτό, για να ξεχαστεί γρήγορα απ’ όλους. Έως σήμερα...
Ο "Δρομέας" αντιμετωπίστηκε από τους δημοσιογράφους σχεδόν ως ήρωας, μακεδονομάχος, ενώ ο καλλιτέχνης έδρεψε δάφνες εθνικής δόξης που αρνήθηκε τη βαριά προσβολή να μεταφερθεί στα Σκόπια, στο πλαίσιο της όποιας πολιτισμικής ανταλλαγής.
Αντιμετωπίστηκε από κάποιους ως «εθνικό σύμβολο» απόλυτα συνδεδεμένο με την ιστορία της πόλης. Και σίγουρα καλύτερο από τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων. Μόνο μια αγωνία μαρτυρούν όλα αυτά. Μια βαθιά αγωνία για ιδεολογική επικράτηση, έξαρση μιας ψευδεπίγραφης εθνικιστικής συνείδησης όπου οι περικεφαλαίες μαζί με τους "Δρομείς" θα σύρουν τον χορό μιας κάλπικης εθνογένεσης.
Προς αναζήτηση συμβόλων και ηρώων βρίσκεται η Ακροδεξιά της χώρας. Εύκολα, λοιπόν, ένας αλεξιπτωτιστής που δεν τηρεί τους κανόνες ασφαλείας και βάζει σε κίνδυνο τους συναδέλφους του ηρωοποιείται επειδή το fake news επιβάλλει ότι εκδιώχθηκε -τάχα- γιατί τραγούδησε το «Μακεδονία ξακουστή».
Η στρέβλωση όχι μόνο των γεγονότων αλλά και των εννοιών από το μαύρο σινάφι ξεπερνάει κάθε λογική όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Η καναλοκρατούσα Ν.Δ. κολλάει τη λέξη "προοδευτισμός", δίπλα στα «ιδιωτικά πανεπιστήμια» ή παίρνει τη λέξη «οικογενειοκρατία» και της αλλάζει το νόημα τελείως με σκοπό να πλήξει τον πολιτικό αντίπαλο και να εκπέσει η ουσία της έννοιας.
Η διαφθορά του λόγου, η αλλοίωση των νοημάτων και η στρέβλωση των λέξεων κάνει βαθύτερη ζημιά από τα fake news. Δημιουργεί σύγχυση στο συλλογικό ασυνείδητο που καταγράφεται στο ιστορικό συνειδητό μεταβάλλοντας τις έννοιες και αλλάζοντας το κέντρο βάρους των πολιτικών πραγμάτων.
Το μόνο αντίδοτο σε αυτή την επίθεση στις έννοιες είναι η Παιδεία και η κριτική σκέψη, ωστόσο είναι ένα ερώτημα κατά πόσο οι νέες προσπάθειες του υπουργείου θα ανοίξουν πραγματικά τον δρόμο για μια Παιδεία σύγχρονη, που θα απευθύνεται ισότιμα σε όλους και θα καλλιεργεί την κριτική σκέψη έναντι της στοχευμένης αποστήθισης.
Ακόμα ηχούν παρήγορα στ’ αυτιά μου τα μαθήματα πραγματικής αριστείας του Έβο Μοράλες, κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας. Με άμεσο και ευθύ τρόπο μίλησε για τη φτωχική του καταγωγή και για τα διδάγματα του Φιντέλ πως η Επανάσταση δεν γίνεται με τα όπλα, αλλά με την Παιδεία και την Υγεία. Πόσο απελευθερωτικά μηνύματα, σε μια χώρα που «θρηνεί» για ένα άγαλμα που δεν ήθελε να βλέπει και κάποιοι γραφικοί θέλουν να επιβάλουν ως σύμβολο για τις ανάγκες της πιο ακραίας προπαγάνδας προς τέρψη του ακροδεξιού παροξυσμού.
