Η μετά την κρίση εποχή που διαμορφώνεται στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα -με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά- δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί από αναδιάταξη των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.
Η αδυναμία των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων να δώσουν απαντήσεις και προοπτική στους λαούς και ο συνδυασμός των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας με την ενίσχυση μιας ξενοφοβικής και ρατσιστικής ατζέντας άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για την Ακροδεξιά και τους νεοναζί.
Δυνάμεις και ιδεολογίες που κρύβονταν για δεκαετίες στα νεκροταφεία της Ιστορίας επανέρχονται στο προσκήνιο και διεκδικούν να έχουν ισχυρή παρουσία και ρυθμιστικό ρόλο στο ευρωπαϊκό και στα εθνικά Κοινοβούλια. Όσο κι αν διάφοροι δεξιοί ανά την Ευρώπη που έχουν υιοθετήσει τους ακραίους στις τάξεις τους και ο γνωστός αρθρογράφος των "Νέων" δεν βλέπουν ακροδεξιά απειλή, η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Μόνο στη χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε φασιστικού κάποιες χαρακτήρα επιθέσεις σε μετανάστες. Στη μια μάλιστα κινδύνεψε να καεί ζωντανή μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Ας μην μιλήσουμε για τις σβάστικες στην Ουκρανία, τους ναζιστικούς σημαιοστολισμούς στην Πολωνία, την ακραία ξενοφοβία στην Ιταλία, την ισχυροποίηση των ακροδεξιών κομμάτων στη Γερμανία, την Ισπανία και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Η συγκρότηση μιας ευρείας, δημοκρατικής πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που θα ορθώσει τείχος στο τέρας του φασισμού συνιστά ιστορική αναγκαιότητα. Για να μην επαναληφθεί σαν μια αναπότρεπτη τραγωδία η κακοπαιγμένη αναβίωση της εποχής της Βαϊμάρης.
Στην υπόθεση αυτή οι συνθήκες έφεραν την Αριστερά να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική κυβέρνηση αποτελούν σημείο αναφοράς. Εδώ όμως υπάρχουν οι παγίδες. Η νέα αυτή πολιτική κατάσταση, η ευρεία προοδευτική συμμαχία Αριστεράς, Κεντροαριστεράς, Πρασίνων και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων θα πρέπει να έχει σαφή αριστερό προσανατολισμό.
Υπό αυτή την έννοια, το προγραμματικό πλαίσιο της σύγκλισης θα πρέπει να οριοθετεί αυτό τον προσανατολισμό και συνεπώς η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία καλείται να επιστρέψει στις ιστορικές της ιδεολογικές καταβολές. Πράγμα που σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει.
Στην εν Ελλάδι πραγματικότητα, η διεύρυνση που λαμβάνει χώρα, και θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, θα έχει ως επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον ΣΥΡΙΖΑ όμως ως ένα κόμμα της σύγχρονης, προοδευτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ως ένα κόμμα που θα δίνει τον τόνο και θα καλύψει το κενό που άφησε ο οριστικός θάνατος του όποιου προοδευτικού χαρακτηριστικού είχε το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Η μετατροπή του σε ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς με τα χαρακτηριστικά που αυτή έλαβε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας θα έχει επώδυνες συνέπειες. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά αλλά και τη μεγάλη πλειοψηφία που τη στηρίζει.
