Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι, τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές του 2015, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί πάνω στη σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή που με συνέπεια ακολούθησε, παρά τις πρωτοβουλίες που πήρε και τη δημόσια προβολή που αυτές είχαν. Ούτε βέβαια κατάφερε να επανασυσπειρώσει κάποιες από τις τεράστιες εκλογικές του απώλειες. Αντιθέτως, το πολιτικό εγχείρημα οδηγείται σε συρρίκνωση.
Είναι προφανές ότι αυτή η σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή, την οποία ακολουθεί και η Νέα Δημοκρατία, δεν έχει τη δυναμική που ισχυρίζονται οι δημοσκοπήσεις τις οποίες διακινούν η Πειραιώς και ο ΣΚΑΪ.
Είναι λοιπόν λογικό αυτή τη στιγμή στον χώρο που το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αδυνατεί να καλύψει να εκδηλώνονται κινήσεις για έναν προοδευτικό επαναπροσδιορισμό της κεντροαριστερής ταυτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει διακηρύξει την πρόθεσή του για συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού πόλου, οφείλει να παρακολουθήσει τις τάσεις αυτές και να μπει σε προγραμματικό διάλογο μαζί τους. Η αξιοπιστία σε πρόσωπα και θέσεις - ειδικά απέναντι στον ιδεοληπτικό θατσερισμό του Κ. Μητσοτάκη - είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επεξεργαστεί τους τρόπους με τους οποίους θα προσεγγίσει το ευρύτατο κοινό της αποχής, που δεν δείχνει καμία διάθεση να στηρίξει τον Κ. Μητσοτάκη. Η παρέμβαση στις ευρωεκλογές με ένα ισχυρό ψηφοδέλτιο, που θα έχει προοδευτικά στηρίγματα, αλλά θα είναι ταυτόχρονα ανανεωμένο σε πρόσωπα και θα έχει ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
