Tου Κώστα Καναβούρη
Ένα ολόκληρο κίνημα με ευρύτατα λαϊκά ερείσματα, το κίνημα του 1-1-4, πήρε την ονομασία του από το, τότε (Σύνταγμα 1952), τελευταίο άρθρο του συντάγματος. Ήταν μια έμπνευση του αείμνηστου Ανδρέα Λεντάκη, μια έμπνευση εξαιρετικής πολιτικής οξυδέρκειας, που στα χέρια και στα χείλη του λαού μετατράπηκε σε διεκδίκηση τήρησης του συντάγματος εν τοις πράγμασι. Στο καμίνι των δρόμων, στο καμίνι των αγώνων, στο καμίνι της «πραγματικής ζωής» που παπαγαλίζει και ο φέρελπις Κώστας Μπακογιάννης, χωρίς να υποψιάζεται καν τι εστί «πραγματική ζωή», χωρίς να υποψιάζεται καν τι εξέρχεται από το έρκος των οδόντων του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία στην οποία θα έχουμε αρκετές ευκαιρίες να επανέλθουμε καθώς θα προχωρούμε προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Προς το παρόν, ας θυμηθούμε -λόγω των ημερών- το 1-1-4, που ανέδειξε την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού. Αυτού του ίδιου λαού που, παρά τις απίστευτες, αβυσσαλέες, αντιξοότητες, όποτε χρειάστηκε και σε πείσμα προσκυνημένων ηγεσιών, έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπεια, την ίδια την ύπαρξη της χώρας, δίνοντας όρθιος και εμφανής στο σκληρό πεδίο της Ιστορίας, ακόμα και τη ζωή του. Λαμπρή σελίδα λοιπόν στην ιστορία του ελληνικού λαού είναι το 1-1-4, λαμπρό τέκνο αυτού του λαού και ο μαρτυρικός και «ανέσπερος Έλληνας» Ανδρέας Λεντάκης. Αλλά τώρα, θα μου πεις, τι τον νοιάζει τον σημερινό νέο άνθρωπο, όπως πρεσβεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο αφηνιασμένος εσμός που με νύχια και με δόντια (κυρίως με νύχια και με δόντια) προσπαθεί να τον φέρει στον πρωθυπουργικό θώκο και ολόκληρο το βαθύ σύστημα, τι τον νοιάζει λοιπόν ποιος ήταν ο Ανδρέας Λεντάκης και το μαρτύριό του στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως νεογνό, έτρωγε το πικρό παντεσπάνι της προσφυγιάς; Τι τον νοιάζει επίσης τον νέο άνθρωπο να ξέρει τι ήταν και τι εισκόμισε στην νεότερη ελληνική ιστορία το κίνημα του 1-1-4; Αυτά «είναι ιστορίες παλιές που δεν ενδιαφέρουν πια κανένα», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Σεφέρης. Άσε που ανήκουν σε μια άλλου είδους «πραγματική ζωή» από την οποία ουδέποτε πήρε μυρωδιά και ούτε πρόκειται να πάρει, ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε ο Κώστας Μπακογιάννης, ούτε ο αδηφάγος εγωπώλης Ευάγγελος Βενιζέλος, ούτε κανείς άλλος πολιτικός του είδους τους και των επιδιώξεών τους! Όπως φυσικά και ουδείς απασφαλισμένος Άδωνις και Βορίδης και Σαμαράς μαζί με τους λοιπούς (και τα λιμά) σταχτόψυχους που χοροπηδούν γύρω τους ζητιανεύοντας μια θέση στον παραδείσιο ήλιο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ή μια ταπεινή στελεχική θέση (διευθυντική ακόμα πιο καλά) όπου νάναι. Οι καλοί πατριώτες άλλωστε είναι πάντοτε έτοιμοι να προσφέρουν. Χαλί γίνονται να τους απατήσεις. Μήπως δεν το είδαμε κι αυτό, χρόνια ολόκληρα;
Όλοι αυτοί, λοιπόν, δεν χρειάζεται να ξέρουν ούτε για Λεντάκηδες, ούτε για Πέτρουλες, ούτε για Λαμπράκηδες, ούτε για 1-1-4. Για την ακρίβεια χρειάζεται να ΜΗΝ ξέρουν! Έτσι που να μπορούν χωρίς φραγμούς, χωρίς αιδώ, χωρίς ηθικές και πολιτικές αναστολές, να προσφέρουν με λύσσα τις υπηρεσίες τους όποτε και όπου τους ζητηθεί. Από τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό στη Ν.Δ., ένα ΛΑΟΣ δρόμος... Γιατί βέβαια είναι προσόν το να ΜΗΝ ξέρεις τον Λεντάκη και τι εστί εκείνο το άρθρο του Συντάγματος υπ’ αριθμόν 114 που έλεγε ότι «η τήρησις του παρόντος Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Είναι προσόν να ΜΗΝ τα ξέρεις όλα τούτα για να μπορείς να πουλάς τζάμπα, δηλαδή πατριδοκάπηλο πατριωτισμό για το «Μακεδονικό» και από πίσω να συμμετέχεις σε κυκλώματα παράνομων ελληνοποιήσεων. Να λες ανοησίες για τη «Μακεδονία μας» και για τον «Μέγα Αλέξανδρο» και από πίσω να σε κυνηγάει το φάντασμα της Novartis. Χρειάζεται να ΜΗΝ ξέρεις τις σκληρές πληρωμές του λαϊκού πατριωτισμού, για να νομίζεις πραγματική ζωή τα ελικόπτερα του ενός μεγιστάνα (και καταδικασμένου για περιβαλλοντικό έγκλημα), τη φιλία του μπόση του Πειραιά (και εγκαλούμενου για ναρκεμπόριο), τα κολλητιλίκια με δυο φορές καταδικασμένο για συμμετοχή σε παραδικαστικό κύκλωμα, ή με άλλον εγκαλούμενο για συμμετοχή σε κύκλωμα παιδεραστίας, καθώς και τις καφετιέρες του Χριστοφοράκου, τα σπίτια του Βολταίρου, τους άγνωστους χρηματοδότες οικογενειακών επιχειρήσεων, τις off shore, τα βολικά «εν διαστάσει» προς αποφυγή κατάθεσης «πόθεν έσχες», τα δανεικά κι απλήρωτα (προσωπικά και κομματικά) και άλλα άκρως «πατριωτικά» και απολύτως συμβατά με την «πραγματική ζωή», τη δική σου και των ομοίων σου.
Πράγματι. Χρειάζεται να ΜΗΝ ξέρει κανείς. Για να κάνεις το σύνταγμα κουρελόχαρτο. Ένα μόνο σού διαφεύγει όσο κι αν «Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν»: η ζωή ΔΕΝ είναι αλλού. Εδώ είναι και βοά.
Από τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό στη Ν.Δ., ένα ΛΑΟΣ δρόμος...
