Του Πάνου Λάμπρου
Ενδιαφέρουσα η περίοδος. Ισχυρή η κινητικότητα. Ελπιδοφόρος σε κάθε περίπτωση ο απεγκλωβισμός ανθρώπων από συντηρητικές ή εθνικιστικές προσεγγίσεις. Το "Μακεδονικό" λειτούργησε ως καταλύτης. Έτσι φαίνεται και μάλλον έτσι είναι...
Η συζήτηση για τις συνεργασίες, ιδιαίτερα μετά την καλοδεχούμενη αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛΛ., άρχισε, αν και όχι με οργανωμένο, όπως θα έπρεπε, τρόπο. Οι λέξεις «πόλος» «προοδευτική συμμαχία», «παράταξη» εισχωρούν βίαια στην καθημερινότητά μας ως απάντηση (;) στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και τη νέα πραγματικότητα που τείνει να διαμορφωθεί στον λεγόμενο κεντρώο χώρο.
Αυτός ο αβασάνιστος τρόπος που πολιτικές έννοιες αλλά και πρακτικές εισχωρούν στη συζήτηση που μόλις τώρα αρχίζει εγκυμονεί κινδύνους για την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Πρώτα απ' όλα όμως ως προς τη δημοκρατική του λειτουργία. Κι αυτό γιατί οι συμμαχίες, που ασφαλώς είναι αναγκαίες, δεν μπορούν να εκπονηθούν ερήμην των χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συμμαχίες δεν αποτελούν απλή τακτική, μια δήθεν έξυπνη κίνηση στη σκακιέρα. Η πολιτική συμμαχιών με προοπτική, σε προγραμματική βάση, πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής συζήτησης, χωρίς φοβικά σύνδρομα, αλλά και χωρίς βιαστικές και επιπόλαιες κινήσεις.
Υπό αυτή την έννοια, από τη σκοπιά της Αριστεράς, από τη σκοπιά της αναγκαιότητας του μετασχηματισμού κράτους και κοινωνίας και όχι μιας θολής αντιδεξιάς ρητορικής, η νέα διαχωριστική γραμμή δεν περιορίζεται στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών, παρότι αναμφίβολα είναι άκρως σημαντική.
Το κοινωνικό κράτος έναντι της αγοράς, η ταξική μεροληψία, οι ελευθερίες, η οικολογική εγρήγορση, η αλληλεγγύη ως απάντηση στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των αναπήρων και των Ρομά, ο φεμινισμός ως λογική που πρέπει να διαπερνά τη δημόσια ζωή, ο πολιτισμός απέναντι στη βαρβαρότητα, ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας συγκροτούν το αναγκαίο αυτό μανιφέστο που μπορεί να απελευθερώσει συνειδήσεις, να συσπειρώσει, να ενθαρρύνει ένα υπαρκτό, ισχυρό ρεύμα στην κοινωνία να βγει στο προσκήνιο.
Η συζήτηση, λοιπόν, για τις συμμαχίες είναι πολυσύνθετη και αφορά, επίσης, κόσμο της ευρύτερης Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, που τη νέα περίοδο αντιλαμβάνεται ότι κάτι σημαντικό αλλάζει. Συνεπώς, αν θέλουμε να κάνουμε το επόμενο ουσιαστικό βήμα, θα χρειαστεί, σεβόμενος ο ένας την αυτονομία του άλλου, να διεξάγουμε έναν διάλογο με πρόσωπα και πολιτικές κινήσεις που, παρά τις υπαρκτές διαφορές, έχουν τη διάθεση να σταθούν στην από 'δω πλευρά της όχθης.
