Εδώ και εννέα χρόνια στον τόπο μας άρχισε να επικρατεί ο κίνδυνος. Η ειδησεογραφία, ιδίως της πρώτης περιόδου, έμοιαζε με δελτίο ακραίων καιρικών φαινομένων. Η οικονομική θύελλα έρχεται. Όπως το 2000 είχε γεμίσει ο τόπος χρηματιστηριακούς αναλυτές, προποτζήδες της λογιστικής, το 2009 - 2010 γέμισε με ωροσκόπους της οικονομίας. Από τους προποτζήδες στους ωροσκόπους. Μεγάλη εξέλιξη...
Την οδυνηρή συνέχεια τη γνωρίζουμε. Χρεοκοπία, μνημονιακά προγράμματα, μείωση εισοδημάτων - αύξηση κόστους ζωής, πολιτική αποσταθεροποίηση, ανάδυση μιας επιθετικής Ακροδεξιάς. Το χειρότερο για τον πολίτη ήταν η τρομοκρατημένη αναμονή για το χειρότερο. Κάθε δέσμη σκληρών μέτρων ακολουθούσε επόμενος κύκλος αίματος. Άρχισε να επικρατεί κατοχική συνείδηση. Τα σπίτια, από παράγοντας σταθερότητας, έγιναν οικονομική φορολογική απειλή. Μια τάση απόδρασης από κάθε δουλεία, από τα δάνεια, τις υποχρεώσεις, άρχισε να επεκτείνεται, να κυριεύει την καρδιά, την αντίληψη, την κουλτούρα. Ο καθένας ποθούσε να βγάλει το κεφάλι απ' τα λασπόνερα.
Περασμένα; Η παιδεία, τα πολιτικά ρεφλέξ, οι ιεραρχήσεις, έχουν ποτίσει τη πραγματικότητα, τους ανθρώπους, την ίδια την πολιτική.
Τι μένει; Πίκρα. Και, παρ' όλη τη σταθεροποίηση, τα βήματα μιας εύθραυστης ανάκαμψης, τα βήματα προόδου, την αίσθηση μιας μεγαλύτερης ασφάλειας, η πίκρα είναι πίκρα. Κούραση. Αίσθηση του αβοήθητου. Αίσθηση των εσωτερικών προγραφών. Συμπεριφορές στα όρια του συναισθηματικού εκβιασμού. Καμιά φορά συντροφικό ενδομίσος.
Η ποιότητα των εσωτερικών, των συντροφικών σχέσεων αποτελεί τον κόσμο που οικοδόμησες ιδίως στα χρόνια του πολέμου. Αυτός ο κόσμος είναι πολύτιμος. Και πρέπει να τον υπερασπίζονται όλοι. Όχι παιχνίδια εξουσιαστικής σκακιστικής. Είναι ρηχά, τζούφια, αφήνουν κακή επίγευση. Ο πόλεμος με αντίπαλους σκληρούς, συνδυασμένους, πολλαπλούς, έχει αφήσει ψυχικά χαλάσματα. Καμιά φορά δεν έχει σημασία τόσο το γεγονός όσο το σημάδι που αφήνει στην καρδιά.
Τι μπορεί να κάνει ο αριστερός σήμερα; Με το προσφυγικό, τον πολιτιστικό τρόμο και την ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση που προκαλεί (λόγω και της δικής μας επιχειρησιακής αδυναμίας), με το «Μακεδονικό» και τον μεγαλοκρατισμό που φουσκώνει (λόγω αντιπολιτευτικού καννιβαλισμού, αλλά και συστηματικής παραπληροφόρησης), με τη διάχυτη, άτυπη, υπόρρητη Ακροδεξιά να εξαπλώνεται ανίκητα, ποιο είναι το έδαφος για τον επίμονο αριστερό; Στο πέτρινο έδαφος της βαθιάς νέας Δεξιάς, τι μένει στον επίμονο αριστερό;
Η συντροφικότητα κατ' αρχήν, για λόγους στοιχειώδους συναισθηματικής στήριξης. Για λόγους δικαίωσης και επούλωσης των πιο σκληρών επιλογών που εξέθεσαν και καμιά φορά κουρέλιασαν την αυτοεκτίμηση. Μένει η συνέχιση της σύγκρουσης με τα μεγαλύτερα προβλήματα, που είναι η διεφθαρμένη γραφειοκρατία, η «πειρατική» επιχειρηματικότητα, ο έλεγχος του πολιτικού χρήματος από ένα πολυετές ολιγοπώλιο.
Μένει όμως και μια άλλη εκκρεμότητα. Η ανάκτηση μιας πολιτικής ποιότητας που θα περιέχει κάποιες πλευρές του ιδεολογικού αποθέματος το οποίο περιθωριοποιήθηκε στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων. Μένει η ανάκτηση της έξοχης ψευδαίσθησης ότι είμαστε δεμένοι, σύντροφοι, συναγροικητές. Όλα αυτά εκκρεμούν για να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς αυτό που μας περισσεύει.
