ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε διάφορες ομάδες, όταν προκύπτει ένα ζήτημα -κοινωνικό / εργασιακό / πολιτικό- ανάλογα με το αξιακό σύστημα που έχουν υιοθετήσει και έχουν αποφασίσει να υπηρετούν.
Αν και το ακόλουθο επιχείρημα έχει σχολιαστεί από κάθε κατεύθυνση, αξίζει μια σύντομη αναφορά στο κοινό που αποτέλεσε τους συμμετέχοντες στην πορεία κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.
Η πρώτη ομάδα είναι άνθρωποι του χώρου της Δεξιάς με πατριωτικά αισθήματα. Αυτή χωρίζεται σε δύο υπο-ομάδες: Εκείνους που έχουν μια x θέση εξουσίας, δραστηριοποιούνται στον τομέα του επιχειρείν ή του πνευματικού κόσμου και εκφράζουν μια διαφορετική κοινωνική τάξη. Η δεύτερη είναι εκείνοι που θα ήθελαν να ανήκουν στην πρώτη υπο-ομάδα και μιμούνται τάσεις, ενστερνίζονται αντιλήψεις, όχι γιατί όντως τους εξυπηρετούν κοινωνικά, αλλά γιατί θα ήθελαν να ανήκουν στην ελίτ των πρώτων. Παράδειγμα, ένα παιδί 25 χρόνων χωρίς κάποιο ιδιαίτερο οικονομικό υπόβαθρο από την οικογένειά του και χωρίς εξασφαλισμένο εργασιακό μέλλον περηφανεύεται που «έφαγε» χημικά στην πορεία υπέρ πατρίδας. Στην πορεία συμμετείχε με εκείνους που ξεκίνησαν το έργο της περικοπής του μισθού του, της μείωσης της σύνταξης των γονιών του, της επιβολής υπέρμετρης φορολογίας, της κατακρεούργησης της παιδείας. Σε καμία από αυτές δε τις περιπτώσεις δεν πήγε «να φάει» χημικά.
Πέραν αυτών των λίγο - πολύ γνωστών ομάδων, υπάρχει και μια άλλη ομάδα πολιτών, που αντέδρασαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Πρόκειται για ανθρώπους, που ιδεολογικά δεν τοποθετούνται στον χώρο της Δεξιάς ή Ακροδεξιάς, αλλά εντάσσονται από Κέντρο ώς και Αριστερά. Τους χαρακτηρίζει πατριωτισμός, όχι με την έννοια των αόρατων - ασύμμετρων απειλών, απλώς ως κατοίκους αυτής της χώρας. Ενδιαφέρονται και αντιδρούν σε όλα τα ζητήματα, όχι επιλεκτικά σε κάποια, και χαρακτηρίζονται από ευρύτητα στον τρόπο σκέψης. Το προφίλ του σκεπτόμενου και ενεργού πολίτη δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το κοινό στο οποίο απευθύνονται οι πορείες διαμαρτυρίας για το «Μακεδονικό». Τι προκαλεί την αντίδραση αυτών των ανθρώπων;
Ο φόβος. Από πού τροφοδοτείται; Ίσως να φταίει ο τρόπος με τον οποίο έγινε η επιβολή του ονόματος, έμμεσα και σε βάθος χρόνου. Η εν λόγω Συμφωνία ήταν μια σειρά στάσεων στο θέμα, που ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που τα Σκόπια έβαλαν τον όρο "Μακεδονία" στην ονομασία τους. Τοποθετήθηκαν έτσι στους παγκόσμιους χάρτες, οι ίδιοι αποκαλούνταν Μακεδονία, όλα τα έθνη τούς αναγνώριζαν ως Μακεδονία. Ο μόνος που δεν το αναγνώριζε ήταν η Ελλάδα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
